Love is a dangerous game

^17^

'Ik weet niet wat ik moet zeggen.' Zeg ik als Dylan me lang blijft aanstaren, wachtend op een uitleg. 'Ik hoopte dat je hier nooit achter ging komen.' Fluister ik stil.

'Wauw.' Mompelt hij als hij nog een doos onder mijn bed vandaan haalt. 'Je bent gewoon een personal stalker.' Zegt hij met een kleine glimlach. Ik haal mijn schouders op. 'Tja.' Lach ik. 'Het is al minder erg als vroeger hoor.'

Hij begint te lachen wanneer hij de derde doos ook van onder mijn bed haalt. 'Serieus?' Vraag hij wanneer hij een affiche tegen komt. « Leonardo Dicaprio fanclub»

Ik word helemaal rood en hij komt lachend naar me toe. 'Dit maakt je alleen maar schattiger hoor.' Ik schud mijn hoofd. 'Dat is gewoon schamend.' fluister ik stil. 'nee, schattig.'

'Het zal wel, ander onderwerp graag.' lach ik en draai me om, om vervolgens neer te ploffen op mijn bureaustoel. Hij bekijkt nog even de dozen en gaat daarna op mijn bed zitten. 'Eigenlijk ben ik best wel moe.' Zeg ik zacht en geeuw daarna. 'slapen?' Ik knik en sta terug op om mijn slaapkledij te nemen en aan te trekken.

'Wil je mijn shirt aan?' Ik knik met een glimlach en neem het aan van hem. 'Kijk nu ben je weer schattig.' Ik rol mijn ogen en Dylan geeft me een kus op mijn wang. 'Het is een compliment.' Mompelt hij. Ik haal mijn schouders op. 'Ik kan er gewoon niet goed mee omgaan weer helemaal open te zijn voor iemand.' Leg ik uit.

'Geen probleem, dat komt nog wel.' Hij glimlacht lief naar me.

'Beloof je me om altijd eerlijk te zijn?' Hij knikt en streelt mijn wang liefkozend. 'Altijd.' Ik glimlach.

'Ik ben blij dat ik je heb leren kennen.' Fluistert hij zacht in mijn oor waardoor ik rode wangetjes krijg. 'Ik was een ontzettende bitch tegen je.' Grinnik ik. 'Weet je nog op de hockey.'

'Ach, ik was ook niet bepaald de liefste.' Hij haalt zijn schouders op en kruipt daarna onder de lakens.

'Toch voel ik me er schuldig over.'

'Dat moet niet, nu weet ik hoe je echt bent.' Zegt hij terwijl ik bij onder de lakens kruip.

'Is het goed als ik gewoon in jou shirt slaap zonder jogging want mijn benen hebben liever lucht in de nacht.' Mompel ik. 'Tuurlijk is het goed, het is hier ten slotte jouw bed.' Zijn neus raakt de mijne lichtjes en ik giechel zachtjes.

'Gaan we slapen?' Hij knikt en slaat zijn arm om me heen.

'Slaap lekker lieverd.' Fluister Dylan nog zacht. 'Slaapwel.'

~*~

'Ik heb geen zin in school.' Kreun ik vermoeid als mijn wekker gaat. 'We willen ons jaar toch niet weer opnieuw doen he?' Lacht Dylan naast me en ik schud mijn hoofd.

'Laten we dan maar opstaan.' Hij knikt en zet zich recht in bed waarna hij mij aankijkt. 'Nu jij nog.' Ik lach.

'Trek mij eruit.' Beveel ik hem en ook hij lacht. Hij stapt helemaal uit bed en neemt dan mijn armen vast om mij ook uit bed te halen. 'Dankjewel.' Glimlach ik en zoen iets van kleren om vandaag aan te doen.

'Is het goed als ik na school iets met vrienden ga doen?' Vraagt Dylan me en ik knik verbaasd. 'Je moet me dat toch niet vragen?' Hij haalt blozend zijn schouders op.

'Ik ga ook aan Jasper vragen of hij langskomt.' Deel ik mee. 'Is goed.' Ik geef hem een kus en kleed me daarna aan.

'Zie ik er een beetje goed uit?' Vraag ik aan Dylan waarop hij meteen knikt. 'Die broek staat je heel mooi.' Ik grinnik om zijn antwoord en maak mijn weg naar beneden waar ik Nolan al aan de ontbijttafel vind.