Love is a dangerous game

^32^

Een auto stopt met piepende remmen net voor het muurtje waar ik opzit en het portier vliegt zo snel open, dat ik even schrik heb dat het eraf zal vliegen door de krachtigheid.

Een seconde later stapt Jasper uit en trekt me van het muurtje af, het is liever als hoe ik het beschrijf.

Hij slaat zijn armen om me heen en ik leg mijn hoofd op zijn borstkas, de perfecte positie om te huilen. Oh, wat zou ik nu toch graag huilen.

Maar ik weet me te beheersen en hou me sterk.

'Wat is er gebeurd?' Vraagt Jasper even bezorgd als hoe hij klonk aan de telefoon. 'Ik heb domme dingen gezegd.' Mompel ik en duw daarna zijn armen van me. Ik stap naar de andere kant van de auto en stap in.

'Tegen wie?' Terwijl hij deze woorden uitspreekt stapt hij ook weer in aan zijn kant.

'Wie denk je.' Met mijn ogen rollend neem ik de gordel en klik hem vast. 'De persoon dat me haatte door jou.' Zeg ik nog geen seconde erna.

Ik weet dat ik me als een bitch aan het gedragen ben maar het maakt me niet zoveel uit. Ik heb het nu even zwaar (wat overigens mijn eigen fout is) en ik heb geen zin in zijn stomme praatjes. De enige reden dat ik hem gebeld heb is omdat hij mijn enigste optie was. Wie zou ik anders gebeld moeten hebben?

Mijn mama of papa? Dood en nee.

Nick of Noor? Nee, twee verraders.

Dylan? Gewoon geen optie.

En dat was mijn lijstje, zielig. Je moet je niet inhouden om te vinden dat ik zielig ben, want ik besef het zelf maar al te goed. Dus laat die gedachten de vrije loop en denk over me wat je wilt denken want de mening van anderen interesseert me niets.

Alleen die van Dylan.

Maat zijn mening over mij wil ik nu even niet horen denk ik.

'Het spijt me daarvoor.' Zucht Jasper. 'Moest ik mijn gevoelens kunnen veranderen zou ik het zo doen.'

'En dan nog had je me niet moeten kussen terwijl ik in een relatie zat.' Mok ik.

Dit is één van de weinige momenten dat ik vind dat ik echt helemaal, honderd procent, gelijk heb. In deze situatie ben ik niet diegene dat in de fout is gegaan, maar Jasper. En ik heb alle negatieve gevolgen moeten ondergaan. Maar dus in de situatie tussen Dylan en mij, heb ik wél de fout gemaakt dus is Dylan dan de persoon dat negatieve gevolgen zal ervaren?

'Ik wil naar huis.' Vertel ik hem en staar door de voorruit.

Het valt me op dat het al bij,a donker is. Aan mijn rechterkant is de zon aan het ondergaan. Gelukkig bestaat er zoiets als straatverlichting zodat het nooit helemaal donker is.

'En ik bedoel, mijn échte thuis.' Verduidelijk ik mezelf als ik geen antwoord krijg.

'Je bedoelt terug in-?' Ik onderbreek zijn vraag door meteen te antwoorden: 'Ja.'

'Je moet wel weten dat er ondertussen andere mensen wonen daar.' Zegt hij zacht en ik knik. Dat kon ik wel verwachten, ons huis was super mooi.

Het heeft een prachtige tuin met rode en witte bloemen door elkaar. Ik weet nog dat we ze elk jaar plantten, mijn papa en ik samen. Het is vrij modern, met veel wit erin verwerkt maar niet zo veel, zodat het niet te strak zou zijn. Verder hangen er overal in het huis foto's op van ons gezin. Ik hou van dat huis.

Maar het mooiste aan ons huis was, dat er liefde was. Er waren zo goed als altijd vrolijke gezichten te zien en we steunden elkaar door dik en dun. We waren een voorbeeldgezin waar iedereen jaloers op kon zijn.

'Ga je dat wel aankunnen?' Vraagt hij waardoor ik wakker wordt geschud uit mijn gedachten en ik knik.

'Ik ben een sterk persoon geworden Jasper. Ik heb moeilijke tijden doorstaan.' Vertel ik hem maak een vuist van mijn handen.

In die moeilijke tijden had ik mijn moeder tenminste nog, zelfs haar heb ik nu nier meer. We waren elkaars grootste steun toen we verhuisden, ondanks dat mijn mama en broer geen idee hadden van wat er gebeurt was tussen mij en Nick. Ze waren er voor me.

En Nolan en ik waren er voor mama. Want ook zij heeft het zwaar te verduren gehad.

Maar ze is op een betere plek nu, waar ze gelukkig kan zijn zonder zorgen. En van op een afstandje ons leven kan volgen. Ze zal vast wel teleurgesteld zijn in me. In hoe ik mijn leven aan het verkloten ben. En dat is wat ik het ergste vind, want mijn levensdoel is altijd geweest om haar trots te maken.

En ik wou, dat ik daar ooit eens in zou slagen. Ooit.

Ik besef pas dat ik aan het huilen ben als de tranen van mijn kin op mijn benen druppen.

Jasper kijkt me opnieuw bezorgd aan maar ik glimlach geruststellend naar hem.

'Ooit ga ik iets goed doen.' Zeg ik en kijk naar hem, maar hij is ondertussen alweer gefocust op de weg aan het leggen zoals het hoort.

'Je hebt al zoveel goede dingen gedaan Laura, haal jezelf niet zo naar beneden altijd.' Hij legt zijn rechterhand op mijn been en ik leg mijn hand op de zijne.

'Ik wil je terug als vriend Jasper, ik heb je zo vreselijk lang moeten missen en toen je er weer was, was het maar voor een korte periode.' Zucht ik. 'Beloof je dat je nooit meer iets gaat doen zo der mijn toestemming?' Vraag ik.

'Beloofd.' Hij glimlacht opgelucht en die glimlach blijft er nog op voor de volgende minuten dat voorbij strijken.

Dan heb ik toch één persoon blij gemaakt.

Nu nog zoveel andere te gaan.

Weer een snelle update omdat we op #13 staan in Romantiek! Dat is een record voor dit boek! Hopelijk halen we de top #10 (:
Super bedankt allemaal en geniet van jullie weekend xxx