Love is a dangerous game

^43^

Nick.

Hij staat daar, zich van geen kwaad bewust. Waarschijnlijk is hij er zich ook niet bewust van hoe vreselijk het is dat hij precies hier is. Of weet hij het? Wist hij dat ik hier op vakantie kwam met Dylan en is hij daarom ook hier naartoe gekomen? Dat kan toch niet? Nee, dat kan niet.

'Wat doet hij hier?' Snauwt Dylan die mijn hand nu nog steviger vasthoudt dan tevoren.

Ik kijk Dylan aan met mijn wenkbrauwen omhoog. Denkt hij dat ik een antwoord kan geven op zijn vraag? Dan heeft hij het goed mis.

'Geen idee.' Antwoord ik dan ook en knijp in zijn hand als teken dat ik het meen. 'Ik zweer het.'

Hij zucht en knikt. Trekt me vervolgens mee naar de uitgang, waarschijnlijk om ervoor te zorgen dat ik geen dag zou gaan zeggen aan Nick die daar zo moederziel alleen in het midden van de lobby staat. Wat staat hij daar zelfs te doen?

En net wanneer ik door de deur wandel die naar het zwembad leidt zie ik wat hij daar staat te doen. Een meisje met bruine golvende haren stapt naar hem toe en slaat haar armen om hem heen. Vervolgens drukt ze een kus tegen zijn wang en kijken ze elkaar glimlachend aan.

Misselijk.

Ik word er misselijk van.

Ik begrijp niet waarom het zo veel met me doet? Hij was maar gewoon mijn eerste echte liefde. O god. Hij was mijn eerste liefde. Is het normaal dat het me zoveel doet? Ik schud het van me af volg Dylan verder naar buiten.

Ik mag niet aan Nick denken. Ik mag niet denken aan de liefde die hij me gegeven heeft. Ik mag niet denken aan de telefoonsessies waar nooit een einde aan leek te komen. Niet denken aan de beschermende knuffels die hij me altijd gaf. Niet denken aan de overheerlijke zoenen. Niet denken aan de seks.

Fake, alles was fake. Ook al voelde dat niet zo op het moment, en beweerde Nick achteraf van niet. Het was gewoonweg niet echt. Alleszins niet langs zijn kant, want langs mijn kant was alles zo echt als het maar zijn kon. Ik was zo verliefd. Het leek alsof ik elke dag op wolken liep, roze wolken om precies te zijn.

Voel ik hetzelfde bij Dylan? Fuck.

Ik mag niet vergelijken. Vroeger vertelde mijn mama mij dat wij, vrouwen, het niet leuk of beleefd vonden wanneer mannen ons vergelijken met andere vrouwen en op basis daarvan een oordeel vellen. Dus vertelde ze me dat ik dat ook niet mocht doen.

Al moet ik toegeven dat ik wel al eens een kontje heb vergeleken met een ander. Of een gespierde rug, of wat anders. Vul zelf maar in wat je nog kan vergelijken.

'Laura?' Ik word uit mijn gedachten getrokken door de hese stem van Dylan. Was zijn stem vanmorgen ook al zo hees? Ik kan het me niet meer herinneren al is het nog totaal niet lang geleden.

'Hmm?' Hum ik vragend en neem plaats op een ligstoel naaste degene waar hij net is op gaan zitten.

Hij schud zijn hoofd. 'Alles goed? Ik wou je niet kwaad maken. Ik had je niet zo beschuldigend mogen aankijken.' Excuseert hij zichzelf, wat totaal uit de context is. Ik zou diegene moeten zijn dat zichzelf excuseert.

'Het is niets, liefje.' Stel ik hem gerust en glimlach erbij.

'Als er iets is, kan je het me altijd zeggen.' Laat hij me nog weten en kijkt me een laatste keer indringend aan voordat hij zich neerlegt en klaar is om even van de zon te genieten, zoals we gisteren ook onze dag hebben doorgebracht.

Nu stel ik mezelf de vraag: zou ik het hem zeggen? Als er iets met me was, waarschijnlijk zou ik het wel met hem delen. Hoogstwaarschijnlijk. Maar zou ik álles zeggen? Zou ik alles zeggen zoals dat Nick en ik alles met elkaar deelden? Hebben we diezelfde speciale emotionele band als dat ik dacht te hebben met Nick?

Ik schud die gedachten uit mijn hoofd en verklaar mezelf voor gek. Waar maak ik me druk om? Geniet gewoon van je vakantie.

'Ik ga even een duik nemen.' Laat ik Dylan weten en hij knikt als teken dat hij me gehoord heeft maar dus niet meegaat, waar ik stiekem wel gelukkig mee ben. Ik moet gewoon even alleen het koude water in mijn gezicht voelen. Dan zal ik wel terug normaal gaan denken. Hoop ik.

Vroeger, toen ik een jaar of vijf was, en we op vakantie gingen genoot ik er altijd van om in het water te springen net naast mijn mama of papa zodat al het water in hun gezicht zou plonzen. Zij reageerden dan iedere keer alsof boos en plonsden terug in mijn gezicht. En zo begon er ieder nieuw uur een watergevecht dat veel van de vakantiegangers irriteerde.

Het water koelt me in ieder geval af. Misschien niet helemaal genoeg, maar ik zal wel weer even door kunnen. Ik ga nog een laatste keer onder en leg terwijl ik terug boven water kom mijn haar terug goed.

Ik maak mijn weg terug naar mijn ligstoel en kreun inwendig wanneer ik Nick tegenover Dylan zie staan, en ze er beiden niet zo gelukkig uitzien.

-

Kort hoofdstuk na maanden dit boek verwaarloosd te hebben HET SPIJT ME en ik kan niet eens beloven dat ik snel weer zal updaten maar ik beloof wel dat ik mijn best zal doen!!

Ik ben trouwens geslaagd en heb zomervakantie...

... tot ooit weer!