Love is a dangerous game

^20^

Ik zet een paar stappen achteruit en haal diep adem. 'Wat is er gebeurd?' Vraagt Nick bezorgd. 'Je wang ziet helemaal rood.' Hij steekt zijn hand uit naar voor om mijn wang aan te raken maar ik sla het weg.

'Wat doe je hier?' Vraag ik fel. 'Ik kwam mijn verontschuldigingen aanbieden.' Hij bijt op zijn lip en kijkt me recht in mijn ogen aan.

'Daar ben je wel een beetje laat mee.' Ik mompel het terwijl ik verder stap omdat ik niet de kans wil dat iemand mij achterna komt. 'Ik weet het, echt sorry.' Hij komt snel achter me aan. 'De vorige keer, toen ik je zag staan met die jongen werd ik helemaal jaloers, ik meende niets van wat ik zei.' Legt hij uit en probeert me tegen te houden zodat ik niet verder kan gaan.

'Ik moet hier weg.' Zeg ik en raak mijn brandende wang aan. 'Laura, wie heeft je dat aangedaan?' Vraagt hij wijzend naar die rode plek, dat later een blauwe plek zal worden.

'Gaat je niets aan.' Eindelijk heb ik de deuren bereikt en stap ik de school uit. 'Wil je nu gaan ja?' Vraag ik met een trillende stem. De tranen die gestopt waren toen ik tegen Nick aangelopen was beginnen weer te lopen en ik kan er echt niets tegen doen, het gebeurt gewoon.

'Alsjeblieft prinses, zo kan ik je toch niet alleen laten.' Nick praat zacht en ik schud mijn hoofd. 'Noem me niet zo, echt niet.' Hij bijt weer op zijn lip en knikt. Ik kan de gedachte niet stoppen, maar hij ziet er nog altijd even aantrekkelijk uit als vroeger.

'Ik ga je in deze staat niet alleen laten gaan.' Ik kijk hem boos aan. 'Door jou was ik er vroeger veel erger aan toe dus laat me nu maar.' Roep ik boos en stap in mijn auto. Hij stapt snel in aan de andere kant en ik kijk hem nog bozer als voordien aan, hij heeft het recht niet om zonder toestemming in mijn auto te stappen.

'Ik wil mijn gedrag van vroeger goed maken.' Hij haalt gefrustreerd een hand door zijn haar.

'Pas toen jij weg was, besefte ik hoeveel je voor me betekent.' Ik kijk de andere kant op. 'Plots had ik door dat ik het niet voor mijn ouders deed, maar gewoon omdat ik verliefd op je ben.'

'Waarom kwam je dan niet meteen achter me aan?' Ik kan het niet laten om die vraag te stellen, ik had al allerlei scenario's in mijn hoofd zitten voor als hij me zou komen zoeken, en deze vraag kwam altijd voor. 'Ik wilde je een nieuw leven laten opbouwen, zonder mij. Maar de egoïst dat ik ben miste je te veel en daarom ben ik er nu.' Ik kijk hem terug aan en knik.

Op dat moment komt Dylan de school uitlopen en scant de parkeerplaats. Wanneer zijn oog op mij valt en hij ziet dat Nick naast mij in de auto zit begint hij nog sneller te lopen, mijn hart begint sneller te kloppen.

Snel start ik de auto en rijd weg. 'Wat heeft hij je gedaan?' Ik slik en hou mijn ogen op de weg.

'Jasper kuste me, hij zag dat, werd boos en maakte het uit. Vandaag stond hij te zoenen met een ander meisje en..' Ik wil het laatste niet zeggen. Ik wil Dylan niet verraden ondanks wat hij heeft gedaan zie ik hem nog altijd even graag, ik kan er niets aan doen.

'Hij heeft je geslagen?' Ik bijt op mijn lip en antwoord niet. Ik denk dat hij het wel weet.

'Er moet ijs op Lau.' Ik knik en parkeer mijn auto juist.

'Wees blij dat ik je nog niet uit de auto heb geduwd.' Grinnik ik zacht en hij knikt. 'Kom, ik ga je verzorgen.' Mompelt hij. Ik weet dat ik niet zo met hem zou mogen omgaan, maar hoe zielig het ook klinkt, ik heb iemand nodig nu.

We stappen mijn huis binnen en ik loop door naar de vriezer om ijs te nemen voor mijn wang. Nick neemt een vaatdoek dat hij ziet liggen en doet het rond het ijs zodat het niet te koud is.

We nemen plaats in de zetel en het is een tijdje stil totdat Nick begint te praten. 'Ik snap dat je me niet meteen kan vergeven, maar ik ga echt proberen.'

'Fijn voor je.'

'Welke studie doe je eigenlijk?' Vraag ik hem. 'Personal trainer.' Zegt hij met een zucht. 'Toch bij het sporten gebleven.' Zeg ik en hij knikt. 'Dat mocht toch niet van je ouders?' Hij haalt zijn schouders op. 'Dat is net waarom ik dan toch ben gaan doen, om mijn ouders tegen te werken.' Legt hij uit.

'Al besef ik nu dat het echt niet is wat ik wil doen met mijn leven.' Zegt hij en ik kijk hem met medelijden aan. 'Ga je stoppen dan?' Hij schud zijn hoofd snel.

'Nee, ik wil mijn ouders geen gelijk geven.'

'Ik ben het beu om altijd naar hun te luisteren.' Lacht hij. 'Ken je vast wel.'

Mijn glimlach valt van mijn gezicht en ik kijk de andere kant op. 'Hé, wat is er?' Vraagt hij weer bezorgd en legt zijn hand op mijn arm. 'Ze zijn beide dood Nick.' Zeg ik zacht met een paar haperingen in mijn stem. 'Straks is het de begrafenis van mama.' Ik snuif mijn neus.

'Liefje sorry, ik wist het niet.' Ik schud mijn hoofd, het feit dat hij me liefje noemt negerend. 'Je kon het ook niet weten.' Zachtjes wrijft hij over mijn arm. 'Ik heb niemand meer nu.'

'Ik heb gewoon één vriendin en Nolan, dat is het.' Ik sluit mijn ogen om de opkomende tranen tegen te gaan. 'Ik ben er ook voor je als je dat wilt.' Zegt hij zacht en trekt me in een knuffel.

'Eigenlijk zou ik hier niet eens met je mogen zitten nu.' Spreek ik hem tegen en hij zucht. 'Ik weet het, je bent veel te lief.'

Toch blijf ik met hem knuffelen. Het gevoel van vroeger is helemaal terug en ik laat mezelf even geloven dat we gewoon gelukkig zijn samen en dat er niets is gebeurd. We zijn gewoon een koppel zoals er vele anderen zijn en we houden van elkaar. Zo was het vroeger. Althans, dat ik wat ik altijd heb gedacht.

Nu pas besef ik hoeveel ik hem heb gemist. Ondanks wat hij mij heeft aangedaan. Ik heb hem nog altijd gemist. Deze knuffel bewijst het. Anders zou ik hem al lang buiten hebben gezet denk ik.

'Ik heb je gemist.' Het is eruit voor ik het zelf door heb. 'Ik jou ook, te veel.' Zegt hij terug en houdt me in zijn armen. 'En je weet niet hoeveel spijt ik heb voor wat ik je heb aangedaan.'

'Weet dat ik je niet meteen kan vergeven.' Fluister ik en hij knikt. 'Dat weet ik.'

'Ik heb sinds je vertrek geen drugs meer gebruikt en geen alcohol meer aangeraakt.' Zegt hij trots en ik glimlach terwijl ik me terugtrek uit de knuffel, ik weet niet waarom maar ik ben trots op hem.

'Dat is goed.' Ik doe mijn hand omhoog voor een high-five en lachend geeft hij mij er één. 'Al dat spul maakt je lichaam kapot.' Hij knikt en bijt op zijn lip. 'Ik had er nooit aan mogen beginnen.'

'Inderdaad niet nee. Maar wat is gebeurd is gebeurd.'

'Weet je, langs de ene kant ben je verandert maar langs de andere kant ook weer niet.' Ik kijk hem vragend aan. 'Hoe bedoel je?' Frons ik.

'Je bent volwassen geworden en nog mooier.' Glimlacht hij en ik bloos lichtjes. 'Maar ondanks alles heb je wel nog gewoon je karakter behouden. Sterk en grappig.' Ik kijk blozend weg.

'En nog altijd even schattig als je bloost.' Grinnikt hij. 'Stop.' Ik leg mijn handen voor mijn gezicht en trek mijn knieën op.

'Bedankt dat je me niet meteen wegstuurt.' Zegt hij na een paar minuten stilte. 'Geen probleem.' Antwoord ik zacht. 'Bedankt dat je me wat hebt opgevrolijkt.'

'Geen moeite, mag ik eens naar je wang kijken?' Ik knik en haal het ijs weg van mijn wang.

'Het gaat een grote blauwe plek worden vrees ik.' Ik zucht en knik. 'Ik kan niet geloven dat hij je geslagen heeft.' Ik knik. 'Ik ook niet.'

Dan wordt er op de deur geklopt.

Ik kon het niet laten om weer te eindigen met een cliffhanger SORRY PEOPLE :")

Maar nu het echte slecht nieuws... het is bijna zover... het einde... echt het officiële einde... VAN DE VAKANTIE! Ik weet niet of ik school terug aankan :") 1 september worden we terug verwelkomd op onze favoriete plaats ter wereld! Veel succes allemaal looolllll

Wanneer beginnen jullie terug? (In België iedereen op 1 september lol)

Maar buiten dat echt super bedankt voor de 30K allemaal! ((:

Geniet nog van de laatste zon in de vakantie! X Laura