Love is a dangerous game

^34^

'Bedankt voor de lift.' Zeg ik tegen Jasper en hij glimlacht. 'Graag gedaan, ga nu je vriendje maar terug winnen.'

Ik stap uit de auto maar net voor ik de deur toe sla hoor ik dat Jasper nog iets zegt. 'Moet ik hier wachten of niet?'

Ik schud mijn hoofd. 'Nee, ik vind wel iets, ga maar naar huis toe.'

Deze keer sla ik echt de deur toe en wandel ik naar de deur van het huis van Dylan. Ik bel meteen aan. Anders zou ik hier toch nog te lang staan twijfelen, en daar heb ik niet echt iets aan.

De deur wordt geopend door Jenna en ze kijkt me teleurgesteld aan. 'Wat heb je gedaan?' Vraagt ze terwijl ze me binnen laat.

'Ik heb het verpest Jenna, maar ik ben hier om het terug goed te maken.' Ze knikt en wijst naar de trap. 'Doe je best, hij is in een zeer slecht humeur.'

Snel loop ik de trap op en zucht wanneer ik voor zijn deur sta. Wat nu? Gewoon binnengaan, of moet ik eerst kloppen? Ik beslis dat het beleefder is om eerst te kloppen. Dus dat is wat ik dan ook doe.

'Nee Jenna, ga gewoon weg.' Roept Dylan aan de andere kant van de deur. Een kleine glimlach komt op mijn gezicht wanneer ik zijn stem hoor, maar die verdwijnt al snel wanneer ik besef dat het nu geen moment is om te glimlachen.

Ik open de deur zachtjes en krijg meteen een kussen in mijn gezicht. Met een dof komt het weer op de grond terecht.

'Laura? Wat doe jij hier?' Vraagt hij verbaasd, niet boos, gewoon verbaasd.

'Ik kom mijn verontschuldiging aanbieden. Ik weet dat ik fout zat, en alles wat ik gezegd had kwam er verkeerd uit en ik bedoelde het helemaal niet zo. Moest ik mogen kiezen om terug te gaan in het verleden, zou ik alles hetzelfde doen, omdat ik anders jou niet ontmoet zou hebben. En Dylan, echt waar, je betekent zo veel voor me en ik zou niet weten wat ik zonder jou moet.' Zeg ik in één zucht.

'En het spijt me nog meer dat ik jou het gevoel heb gegeven dat je niet zo veel betekent voor me, alles wat ik zei daarnet in het restaurant was impulsief en verkeerd overgekomen, het spijt me zoveel.' Terwijl ik dit allemaal zeg stap ik dichter naar het bed toe waar hij op zit.

'Waarom kwam je niet meteen achter me aan?'

Jongens willen dus ook dat je achter hun aan komt, het zijn niet alleen meisjes dat zo denken blijkt maar weer.

'Ik had geen lift.' Mompel ik.

'Hoe ben je hier dan geraakt?' Vraagt hij en haalt een hand door zijn haar.

'Ik heb Jasper opgebeld.' Zeg ik en bijt op mijn tanden. Ik weet dat hij niet zo heel erg blij zal zijn met dit antwoord aangezien hij één van de redenen is waarom het eerder al verkeerd gelopen was tussen ons. Maar hij is en blijft mijn beste vriend. 

'Jasper? Als in Jasper dat jou gekust heeft?' Opnieuw haalt hij een hand door zijn haar, waardoor het wild op zijn hoofd ligt en een sexy effect creëert.

'Ja, Jasper als in mijn beste vriend. Maar wat moest ik anders doen?' Ik ga naast hem op het bed zitten en leg mijn handen opgefrommeld in mijn schoot.

'Hoe komt het dan dat je hier nu pas bent? Zo lang rijden is het niet naar hier.' Merkt hij op en gaat wat verder van me zitten, wat me pijn doet. Maar ik begrijp het, want ik heb hem ook pijn gedaan.

'Ik had hem gevraagd of we eerst naar mijn geboorteplaats konden gaan.' Beken ik en steek mijn hand op als hij zijn mond open trekt om iets te zeggen. 'Voor je iets zegt, ik ben daar naartoe gegaan om het af te sluiten. Ik heb nu mijn leven hier. En ik moest nadenken, zoals jij gezegd had.'

'Ik begrijp het.'

Hij begrijpt het? Wat begrijpt hij? Ze zeggen dat meisjes soms moeilijk te begrijpen zijn, maar dan heb je Dylan nog niet ontmoet.

'Wat bedoel je?' Vraag ik dan ook.

'Dat ik het begrijp.'

Ik kijk hem onbegrijpend aan. Maar dan merk is die kleine grijns die zijn lippen siert.

'Stommerik.' Ik sla op zijn borstkas en laat mijn hand daar liggen.

'Is alles terug goed tussen ons?' Vraag ik zacht en kijk Dylan met smekende ogen aan.

'Ja, zolang jij beslist dat je mij wil, ben ik niet weg. Nooit.'

Een warm gevoel gaat door mijn lichaam en ik heb het gevoel dat mijn hart er elk moment kan uitspringen. Zo gelukkig ben ik. Zo gelukkig maakt deze jongen me.

'Dan vrees ik dat je voor altijd aan me vast zit.' Zeg ik met een glimlach.

Ik buig nog wat dichter naar hem toe. Tot onze lippen elkaar bijna raken.

'Ik had verwacht dat het moeilijker ging zijn.' Fluister ik zacht.

'Dan was je verkeerd.' Ik voel zijn adem op mijn lippen en kan me niet meer inhouden.

Ik overbrug de laatste afstand en onze lippen ontmoeten elkaar. Mijn wangen worden vanzelf een tint roder en er gaat niets anders door mijn hoofd dan Dylan. Alleen maar hij, hij is het voor mij.

Ik duw hem omver zodat hij met zijn rug terecht komt op de matras en ga boven hem hangen waarna ik mijn lippen weer op de zijne plaats. Onze tongen vinden elkaar en ik heb het gevoel dat alles klopt, de puzzel is compleet.

'Ik hou van je.' Zeg ik wanneer ik terug trek.

'Ik hou ook van jou.' Mompelt hij na nog een kus. 'Zo veel.'

Snelle update!

En dit lijkt op een einde, maar is het NIET! :)
Laat weten via de reacties wat jullie ervan vinden! Ik ben benieuwd ;)