Whole Lotta Lovin'

Hoofdstuk 13

Samuel

Het is 11 uur 's ochtends, een paar uur na mijn schaatsavontuur met Loïs. Ik kijk naar de grond, waar Loïs vredig op een matras ligt te slapen. Ik glimlach terwijl ik nog even naar haar kijk. Ik pak mijn mobiel en ik zie dat Cassius me heeft ge appt. Bro, waar zit je? Het is hier echt LIT!!! . Ik grinnik. Die was vast ook bezopen. Dan herinner ik me dat mijn concert vervroegd was. Maar naar hoe laat ook alweer? Ik zoek het berichtje op met de tijden dat Cees me had doorgestuurd. 3 uur. 3 uur?! Het was minstens 2 uur rijden, en ik moet alles nog doen. Ik stap uit bed en ga op mijn hurken naast Loïs zitten. 'Lo?' Ik schud haar een beetje heen en weer. 'Lo wordt eens wakker.' Ik zie dat ze haar ogen langzaam open. Ze knippert een paar keer en glimlacht dan. 'Hey,' mompelt ze. 'Ehm, ik wil niet flauw zijn, maar ik moet me een beetje haasten. Het concert is vervroegd,' zeg ik dan. 'Oh echt? Sorry! Ik ga al!' zegt ze en ze springt op. Ik kijk even goed naar haar. Ze draagt niks behalve haar ondergoed. Ze heeft een prachtig lijf. Ze kijkt me schuin aan, en dan draait ze zich om naar de spiegel. Als ze zichzelf ziet slaat ze haar hand voor haar mond. 'Oh nee,' zegt ze. 'Wat is er?' vraag ik. 'We hebben toch niet eh, nou ja...' stamelt ze. Ik lach. 'Nee er is niks gebeurd, maar je had niets om in te slapen, en we waren niet al te nuchter meer...' Ze slaakt een zucht. 'Gelukkig maar.' Ik merk dat die opmerking iets met me doet. Zou ze dan toch niet hetzelfde voor mij voelen? Als er wel iets was gebeurd, zou ze er nu dan spijt van hebben? 'Is er iets?' vraagt ze. 'Wat? Oh, nee, niets.' Ik loop naar de badkamer. 'Wil je hier douchen?' Roep ik. 'Nee ik ga wel thuis, schiet jij nou maar op.' Ze komt nu ook de badkamer in. Ze is alweer helemaal aangekleed. 'Dat heb je snel gedaan,' grijns ik. Ze grijnst uitdagend terug. Dan geeft ze me een kus op mijn wang. 'Ik spreek je nog, veel succes vanmiddag!' 'Thanks, later.' Voor ik het weet is ze al vertrokken.

Loïs

Ik loop door de straten van Amsterdam. Ik kom net van Samuel, waar ik heb geslapen. Het was zo geweldig gisteravond. Het schaatsen was onverwachts romantisch, en het voelde ook fijn om bij hem te slapen. Ook al was er niets gebeurd. Het is niet dat ik niet wil dat er iets gebeurd, maar gisteren waren we allebei dronken. Misschien wilde hij het wel helemaal niet, dan had hij er vandaag spijt van gehad. En ik wil me zoiets kunnen herinneren. Ik wil het meemaken, opgaan in het moment. Toen ik 'gelukkig maar' zei had ik zo het gevoel dat hij dat jammer vond. Ik negeerde het maar gewoon. Ik kom aan bij mijn huis en steek de sleutel in het slot. 'Amber! Ik ben thuis!' Ik schop mijn schoenen uit en hang mijn jas aan de kapstok. Ik loop de woonkamer in en schrik. Wat is het een ongelofelijke rotzooi. Overal liggen papieren bekertjes, papiertjes, kruimels. Ergens in een hoek zie ik zelfs glasscherven liggen. Dat wordt zwoegen vandaag. Amber slaapt vast nog. Ik pak mijn mobiel en maak een foto van mijn woonkamer op snapchat. The day after.... Een uur later ziet de woonkamer er weer prima uit. De keuken heb ik ook al aan kant gemaakt. Ik loop naar boven, naar de badkamer. Ik wil naar het toilet gaan, als ik zie dat daar kots in ligt. Gadverdamme. Spoel het dan op z'n minst door.

Ik pak een handdoek, kleed me uit en stap onder de douche. Gek genoeg heb ik helemaal niet zo'n last van een kater. Ik was mijn haren en blijf nog wat langer staan. Dan hoor ik Amber. Ze klinkt in paniek. 'Loïs? Loïs!' De deur van de badkamer vliegt open. Snel zet ik de douche uit. 'Wat is er?' vraag ik geschrokken. 'Wat moet dit voorstellen?' Ze overhandigt me haar telefoon en als ik zie wat er staat, wil ik het liefst door de grond zakken.

Samuel

Het is een kwartier voor het optreden begint. Ik ben wel zenuwachtig, maar al minder erg als de eerste keer. Ik zit alweer een beetje in het ritme. 'Jongens heeft iemand Sam gezien?' Het is Brahim. Ik draai me om 'Hier!' zeg ik. Als hij me ziet haast hij zich naar me toe. 'Wij moeten praten jongen,' zegt hij. Zijn ogen staan groot en boos. Wat zou er aan de hand zijn? 'Wat is er dan?' vraag ik. Hij schud alleen zijn hoofd en trekt me aan mijn arm mee naar een apart kamertje. 'Waar was jij gisternacht? Rond vieren?' vraagt hij dan. Hij staat met zijn armen over elkaar tegenover me. Ik krab een beetje onhandig aan mijn arm. 'Met Loïs, hoezo?' zeg ik dan. 'Godverdomme man,' zucht hij. 'Wat is er nou allemaal aan de hand?' vraag ik met wat verhoging in mijn stem. Nu wil ik het weten ook. Waarom doet hij zo vaag? Brahim haalt zijn mobiel uit zijn zak, scrollt wat en laat me dan iets zien. Ik schrik. Het is een Twitter bericht, van een fan. Het is een foto van mij en Loïs. Zoenend, op straat. Deze foto is gisteravond gemaakt. Het bericht dat erboven staat, doet me nog het meest pijn. Dat die foto gemaakt is, maakt me niet zoveel uit. Who's the bitch?! @SamuelYPL you just broke a looooooot of hearts boy.... Hoe kan het dat ik dit bericht nog niet gezien heb? Wanneer was het getweet? Ik kijk naar de tijd. 1 uur vanmiddag. Toen zat ik in de auto, onderweg naar hier. Het heeft 389 retweets en heel veel reacties. Ik bekijk ze niet eens allemaal. Geen behoefte aan op dit moment.

'Eh, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen,' zeg ik. Brahim bergt zijn telefoon weer op. 'Ik heb al kort met Cees overlegd. Dit is niet goed voor je imago Sam. Als het serieus is met haar, had je met ons moeten overleggen voordat je dit soort openbare dingen ging doen,' zegt hij. 'Wist ik veel dat er nog fans zouden rondlopen om 4 uur 's nachts?' roep ik boos. 'Samuel, fans zijn overal, altijd.' Ik zucht en haal mijn hand door mijn haar. 'Wat nu dan?' vraag ik. 'Het spijt me, maar het is het beste als je Loïs een tijdje niet meer ziet.'