Whole Lotta Lovin'

Hoofdstuk 15

Loïs

'Waar ging dat over?' vraag ik Sam als Gaya de kamer verlaten heeft. 'De foto,' antwoord hij kort. 'Oh.' Ik sta op en trek mijn kleding recht. Ik was bij Sam op de bank in slaap gevallen. 'Hoe ging je concert gisteren eigenlijk?' vraag ik. Ik was het alweer helemaal vergeten, door alle heisa over dat Twitter bericht. 'Kut,' zegt hij. 'Bij een nummer was ik zelfs mijn tekst vergeten, en ik ben een keer gevallen.' Ik zie dat hij naar de grond kijkt. 'Het spijt me zo erg Sam...' zeg ik. Ik pak zijn handen en kijk hem aan. 'Waarvoor?' vraagt hij. 'Gewoon. Voor het verpesten van je carrière, voor het niet logisch nadenken die nacht...' Hij glimlacht naar me. 'Jij hebt helemaal niets verpest. Het slaat nergens op dat we elkaar niet meer mogen zien. Als ik jou leuk vind vind ik dat ik daarmee mag doen wat ik wil, en niet dat alles zo beïnvloedt wordt door een stom bericht op Twitter.' Ik glimlach terug. Dan gaat plotseling de deurbel. 'Verwacht je iemand?' vraag ik. 'Nee,' antwoordt hij verbaasd. Samuel loopt naar het keukenraam en kijkt naar buiten. Hij rolt met zijn ogen en zucht. 'Niet hè, niet nu,' mompelt hij. 'Wie is het?' vraag ik. 'Het zijn fans. Ga maar naar boven, ik kom er zo aan.' Ik slaak een zucht. Dat kan er ook nog wel bij. Ik loop de trap op en blijf even in de hal staan. Ik wil best horen wat ze te zeggen hebben. De deur wordt geopend. 'Hoi Samuel!' hoor ik een stem heel enthousiast zeggen. 'Hoi,' zegt Samuel terug. 'Mogen we op de foto?' vraagt een andere stem. Ik kan Samuels gezicht niet zien, maar ik weet gewoon dat hij zich hieraan ergert. 'Tuurlijk. Maar daarna moet ik helaas wel weer gaan,' zegt hij. 'Hoezo? Ga je naar die Loïs?' vraagt de eerste stem weer. Au. Die had ik aan kunnen zien komen. Waarom sta ik hier dan ook nog? Het is niet dat ik dit niet verwacht had, maar toch is het niet leuk. 'Wil je nog een foto?' vraagt Samuel geërgerd. 'Ja,' zeggen de twee stemmen tegelijk. Ik zucht en besluit niet naar Samuels kamer te gaan, maar naar de zolder. Eenmaal daar ga ik op mijn rug op de grond liggen. Ik voel tranen opkomen. Waarom is deze hele situatie dan ook zo kut? Heb ik eindelijk iemand gevonden die ik oprecht leuk vind, mag ik hem niet meer zien. En blijkbaar vindt hij mij ook leuk. Hij zei zelfs dat hij van me hield. En ik houd ook van hem. Ik ben ook niet van plan om het contact te verbreken. Ze bekijken het lekker, dan maar stiekem. Ik veeg net een traan weg als de deur opengaat. 'Hey, zit je hier?' Samuel sluit de deur weer achter hem en gaat naast me op de grond liggen. 'Gaat het wel?' vraagt hij. 'Ik weet het niet.' Hij draait zich op zijn zij. 'Vroegen ze naar mij?' vraag ik dan zachtjes. Ik weet het antwoord al, maar ik wil het van hemzelf horen. Waarom weet ik niet. Hij kijkt naar de grond. 'Ja. Maar ik ben er niet op ingegaan hoor.' Hij is tenminste wel eerlijk. Dan schraapt hij even zijn keel. 'Ehm...' begint hij. 'Wat is er?' vraag ik. 'Toen ik zei dat ehm, dat ik van je hield, vond je dat te snel gaan?' vraagt hij dan. Ik glimlach naar hem. 'Nee, helemaal niet.' Dan draai ik me ook op mijn zij zodat ik hem recht aan kan kijken. 'Ik hou ook van jou.' Ik zie zijn ogen glinsteren.

Samuel

'Ik hou ook van jou,' zegt ze dan. Mijn hart gaat tekeer. Nog nooit eerder heeft iets zo goed gevoeld. Ik ben normaal gesproken ook niet zo gevoelig en zo. Ik heb wel gevoelens, maar ik uit ze niet graag. Bij Loïs is het anders. Bij haar voel ik me op mijn gemak, alsof ik alles kan zeggen wat ik wil. En dat doe ik ook. Maar dan precies met dit meisje, mag ik niet meer omgaan. Nou, ze bekijken het lekker. Brahim, Cees, Amber, ze mogen allemaal in de stront zakken. Ik ben hartstikke verliefd op Loïs, en dat ga ik haar laten zien ook.

'Lo?' vraag ik. 'Ja?' Ik kijk in haar mooie diepbruine ogen. 'Is het raar dat ik in zo'n korte tijd al zo gek op je ben geworden?' Ze giechelt. 'Misschien wel. Maar ik denk dat tijd niet zoveel uitmaakt. Als het goed zit zit het goed.' 'Het zit hartstikke goed,' fluister ik. Ik leun naar voren om haar te zoenen, als haar telefoon gaat. Ze draait zich om en pakt hem op. 'Amber,' zegt ze. 'Neem maar op.' Ze neemt op en zet hem op de luidspreker. 'Hoi zus, wat is er?' vraagt Loïs. 'Mamma en pappa hebben ons uitgenodigd voor het eten,' begint Amber. 'Dus als je zo naar huis wilt komen? Waar hang je eigenlijk uit?' Loïs kijkt me verschrikt aan. 'Ehhh...' 'Toch niet bij Samuel hè?' Loïs zucht. 'Verdomme Loïs, wat had ik je nou gezegd?' 'Ja doei Amber, ik zie je vanavond.' 'Loïs waag het niet om me op te hangen, je...' Loïs hangt op. 'Waarom doet ze nou zo moeilijk? Vind ze haar reputatie dan echt belangrijker dan mijn geluk?' vraagt ze verdrietig. Ik haal mijn schouders op. 'Ik snap het ook niet. Maar het komt wel goed. Ik ga je niet laten gaan,' zeg ik. Ze lacht lief naar me. 'Maar, we moeten een plan bedenken,' zeg ik dan. 'Waarvoor?' vraagt ze. 'Onze volgende ontmoeting. Ik denk dat het het beste is om eerst een paar dagen afstand te houden. Dan laten we Amber en zo er een beetje in geloven dat we elkaar inderdaad niet meer zien,' zeg ik. 'En dan zullen ze er laten sneller intrappen als we het stiekem doen,' maakt ze me af. 'Exactly,' zeg ik. 'Oké,' zegt ze dan. 'Ik wil helemaal niet naar mijn ouders. Ze zullen het vast al wel gehoord hebben, van die foto, en ik weet zeker dat ze het met Amber eens zijn en niet met mij.' 'Het komt echt wel goed. Het zijn je ouders,' beantwoord ik haar. 'Ach ja. Ik moest maar eens gaan.' Ze staat op. Ik doe hetzelfde. 'Blijf zitten joh, ik laat mezelf wel uit.' Ze geeft me een snelle kus. 'Tot de volgende keer dan maar.' Ik knik zachtjes en als ze mijn zolderkamer heeft verlaten blijf ik een beetje radeloos achter.