The Memory Chip

CHAPTER 17

@ Masters Land

Victoria's POV

" Talaga bang pinag-isipan mo tong mabuti? Alam mong delikado 'pag nalaman ng mga Norms na nag-eexist tayo! Di ka pa ba natuto?" nasa kalagitnaan kami ngayon ng pagpupulong kasama ko ang lahat ng Superiors pati na rin ang mga ka-Violet Capacity ko. Ilang minuto na lang ang nalalabi para isalang ang walong mga baguhan sa isang kapamahakan.

" Are you questioning my decision, V? Wala kang tiwala sa kakayahan ko? Alam ko na kung anong mangyayari. Remember my Capacity!"

"You can't blame her! Bago ka pa lang dito! Mabuti sana kung nandito ngayon si G kasi siya lang ang may alam ng buong pagkatao mo sa Earth! Oo. Alam naming ikaw ang mabuting asawa ni Prof. H. pero di pa rin sapat 'yun para magtiwala agad kami sa'yo!" nagsalita si Lexine - ang isa sa mga unang nakarating dito sa Gazsera.

"Oh, I see! So, you need an evidence! Pagmasdan niyo sila! Isa sa kanila , ay anak ko! " biglang tumayo si Cassandria at binuksan ang bintana kung saan matatanaw ang walong naghahanda.

Nagulat kaming lahat sa sinabi niya! Ni isa sa'min ang nakapagsalita. Isa sa kanila ay anak niya? May anak sila ni Prof. H? Papaano nangyari iyon? Sa pagkaka-alam ko, matagal ng patay ang anak nila.

"Kaya wag kayong mag-alala. Walang masamang mangyayari sa kanila. Nakakasigurado ako! Dahil isa akong magulang at hindi ako papayag kung may mangyayari mang masama sa natatangi kong anak!" bigla umukit sa mga labi niya ang isang makahulugang ngiti na siyang ikinaiba ng kutob ko. Ano ba talaga ang motibo niya kung bakit niya ginagawa ito? I need to find out!

Tiningnan ko ulit ang walong nag-iinsayo. At napagtanto kung kasama nila iyong baguhan! Iyong unang nakaligtas sa kamandag ko. Pero bakit? Teka lang! Parang may naalala ako. Magkasabay na dumating dito silang dalawa! Di kaya, ang tinutukoy niyang anak ay iyong baguhan?

So, possibleng...

Naku lagot! Pag nagkataon...

Nasa panganib iyong baguhan!!!

****

Nathalie's POV

*iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinnnnnnngggggggk!*

"Araaaay! Ano ba 'yan? Nakakabingi!" mabilis kong tinakpan ang magkabilang tenga ko gamit ang unan.

Oh God! Nakalimutan ko! Today is Tuesday! URGH!
Ayoko pa sanang bumangon! Bwis*t 'tong kamang inimbento ng papa ko. Hihiluhin ka ba naman sa walang tigil na pag-alog nito. Hanggang di ka babangon, di ito hihinto. Tsk. Isama niyo pa ang mala-discotheque speaker volume na alarm clock na ginawa ni mama. Naku, talagang magigising agad ang diwa niyo.

WAIT! Parang nangyari na to dati ah!
hmmmm,

*beep*

Breakfast is ready (robotic voice)

"Coming!" *bloop*

Oh! I see. Everyday naman talaga itong nangyayari sa'kin!

Pinindot ko ang green button sa left chest ni Fugo- a programmed robot for messaging dito sa bahay namin. Bakit may churvang Robot?

My parents are both GREAT in Science field. They excel like Lords in that stuffs. They are Highly praise for their out-of-the-world inventions that even me couldn't imagine how they do it. They've been known as the LIVING SUPERIORS OF INVENTION. And they almost spend their lives inventing weird stuffs and experimenting none sense matters. Trust me, they really look like ghost when they come out from their laboratory - which is very rare to happen. I can't imagine how their lab looks like for I've never seen it since birth. As if they allow me to enter. Tssssk...