The Memory Chip

CHAPTER 2 (ALARM)

"AT HOME" (robotic voice)

"Going out!" 

Automatic na binuksan ni Ford ang door sa may driver seat ng kotse - programmed car na niregalo sa'kin ng parents ko nung birthday ko last year. This is the only car that doesn't need a key to open, close, lock, unlock, start and stop. Just command it , and presto! It also uses air as a fuel. As long as may hangin, aandar ito.

"Miss Nathalie is home!" (robotic voice)

Automatic na bumukas ang pinto, nag turn on ang lights sa buong bahay at bumukas agad ang monitoring tv sa sala pagkapasok ko palang sa veranda.

"Welcome home sweetie." Biglang lumabas si Lorna - ang natatanging tao na kasama ko parati sa bahay. She's 20 years older than me na di naman halata kasi sa sobrang ganda ng hubog ng katawan niya at sa wrinkles-free face niya kaya nga ayaw niyang magpatawag ng mga nakakatandang addresses like tita, ate, lalong lalo na lola at manang. Alams na... Feeling teens si Lola-kuno. tsk.

She's the only nanny na nag.survive sa'kin for almost a decade already. She's different. She knows how to handle my ultra-ordinary and lunatic personality. And she understands the vagueness of my mind. In short, she's my bestfriend. Siya na rin ang nag-alaga sa'kin simula nung nag.decide ang parents ko na magtayo ng lab sa loob mismo ng bahay namin. I am very grateful for having her in my life.

"Kinakausap kita, Nathalie... Nakikinig ka ba???"

"Ha? Ano ? Paki-ulit nga kung ano iyong huling sinabi mo? "

"Sabi ko bakit may hawak kang white envelope. Di ba may color coding ang envelopes na dinidistribute sa school niyo. Sa pagkakaalala ko, white means, invitation letter. May event ba ?"

"Ohhh! I almost forgot. Wait!!!"

 Tumakbo ako papunta sa primary portal kung saan ang lab nila papa.

*buuzz*

[ACCESS DENIED] (robotic voice)

urgh!!!

Nakalimutan kong di pala ako pwedi dito. I just raised the white envelope para makunan nung cam na nasa itaas ng portal and biglang my nag.open na small portal sa may left side ng steel door ng lab ng parents ko. I realized,

"Oo nga pala, Monday ngayon. They don't want to be disturbed today." Or shall i say,  Everyday !!! Haaaay.

I have no choice but to leave the envelope in the small portal. I am sure na mababasa naman nila iyon. After that, dumerecho na ako sa kwarto.

MID-NIGHT , napatalon ako sa gulat ng biglang umalog ang bed ko na para bang alas 5 na ng umaga but it was still 12 am.

Urghhh!!!

*booooogsh!*

Realization hits me...

Burglar!!!

May stranger or shall I say, may magnanakaw na nakapasok sa bahay namin. Geeeeeezh!!! Isa rin yan sa mga pinogram ni papa sa higaan ko. Burglary alarm... This bed can also sense crime event and suspicious person within the scope of our properties.

"Lorna, may magnanakaw."  I sent a message using the badge that is connected to Lorna's mobile earphone.

"I know. Huwag kang lalalabas hangga't di ko sinasabi." She then replied.

All of a sudden, may narinig akong nabasag na salamin sa may sala. Bigla akong kinabahan na ewan. Alam kong safe na safe kami sa bahay na 'to. Makailang ulit na kaming pinasok ng masasamang damo but they never succeed to enter our house. But, this time, I sense... DANGER!!!

Sumunod ang napakalakas na serin na may halong parang tunog ng wang2x ng pulis at iyong buzz tone nung na.access denied ako kanina... Paulit-ulit ito na para bang hindi hihinto hanggang sa di mabasag ang mga eardrums ng makakarinig.

Lalong lumakas ang kabog ng dibdib ko. This is the first time na umabot sa level 4 ang alert mode ng bahay namin.

"Nathalie, use the secret passage. Move here in the basement. ASAP!"

narinig ko na hinahabol ni Lorna ang hininga niya. What happened? But wala na akong time para tanungin siya kung ano na ang nangyayari sa labas.

I jump three times on the doormat placed before my comfort room door then, suddenly it sinks down to the basement. Actually, parang automatic na may invisible shield ang pumalibot sa'kin when I landed from the 3rd jump. Then ayun na, para akong nag- elevator pababa ng basement kung saan nakita ko si Lorna na -

"Nathalie, it's too late. "

Asdfghjklasdfghjkl...

Di ko alam kung ano ang magiging reaction ko. Agad na lang lumambot ang tuhod at napatakip sa bibig ko sa eksenang nasaksihan ko dito. 

I  M  P  O  S  S  I  B  L  E!!!

THIS CAN'T BE!!!!!