UNUTULMAZ

Tek kelime

Gözlerimi hafif hafif araladığımda nerede olduğumu hatırlamaya çalıştım. Biraz hafızamı yokladım ve her şey yavaş yavaş beynimde canlandı. Kerem, evlilik, anlaşma, ailem. Ailem ne olacaktı şimdi. Ben onları nasıl affedecektim. Beni bir kez ağlatmayan ailemi şimdi ne yapacaktım. Peki ya annemi ölüm riski olmasına rağmen beni doğurmuş annemi nasıl affedecektim. Şimdi eve gidip onlarla nasıl konuşacaktım. Bana nasıl bir açıklama yapacaklardı ki. Halbuki onlar beni bu zamana kadar ne kadar mutlu etmişlerdi. Peki ya şimdi. Bu yükü nasıl kaldıracaktım. Ayrı bir evde neredeyse yalnız yaşayacağım. Yanımda hergün beraber kaldığım arkadaşım olmayacak. Hergün konuştuğum kişiler olmayacak. Belki anlaşmalı olacak ama herkes bizi evli zannedecek. Ben bunu bile nasıl kabul ettim. Ne yaptım ben Aras'ın abisiyle ciddi ciddi evcilik mi oynayacaktım. Hemde bir buçuk yıl. Tuğçe Aras'ı bilse yine bana abisi güven evlen diyebilir miydi. Diyemezdi. Ben Aras'ın arkadaşlığına ihanet ettim. O beni dostu, kardeşi, prensesi olarak görürken ben ne yaptım ondan hoşlandım. Peki ya bu aşk mıydı. Aşk neydi ki. Ben bunu bile bilmiyorken aşık olup olmadığımı nasıl analayacktım. Ben bunları düşünürken kapı açıldı. Kafamı kapıya çevirdim ve karşımda Aras'ı gördüm. Onu görünce heycanlanmam, mutlu olmam normal miydi peki. Belki sadece Aras'a hayranlık besliyorum. Herneyse benim bu duygulardan kurtulmam lazım. Çünkü Aras'ın yüzüne bakacak yüzüm kalmadı. Abisiyle sahte bir evlilik yapacaktım. Bu hayatımın en acı gerçeği.
Ben düşünürken Aras konuşmaya başladı.
"Günaydın prenses hadi kalk tuğçeyle güzel bir kahvaltı hazırladık" dedi.
Sanırım acıkmıştım. En son dün öğlen yemek yemiştim. Duvarda ki saate kaydı gözüm. Saat on ikiyi gösteriyordu.
"Tamam geliyorum" dedim. Aras bunu duyunca kapıyı kapattı ve çıktı. Ben de yataktan kalktım ve banyo olduğunu düşündüğüm kapıyı açtım. Doğru tahmin banyoydu. Rutin işlerimi halledip aşağıya indim. Masada Kerem, Tuğçe ve Aras vardı. Herkese günaydın deyip masaya oturdum. Kimseden ses çıkmıyordu. Açıkçası benim de konuşasım yoktu. Aslında aklımda bir soru vardı. Herşey tamam da düğün ne zaman. Ben bunu düşünürken tuğçe konuşmaya çalışıyordu. Hepimiz ne soracak diye beklerken aslında benim merak ettiğim soruyu sordu.
" ıı.... şey. .. düğün yani ne zaman evekneceksiniz" dedi. Bu soruyu bende merak ediyordum. Büyük ihtimalle 2 3 ay sonra olurdu. Ama Kerem'in söylediği tarih beni beynimden vurmuşa döndürdü.
"Doğum gününden iki hafta sonra" dedi. Tuğçeyle aynı anda "ne" diye sorduk. Şaşırmıştık. O kadar erken evlenilir mi ya. Kerem "ailelere sormak lazım ama durum bu hazırlıklara başlayabilirsin. Bir de sabah annem aradı 6 gün sonra bizi bekliyor. Gelinlik ve damatlık beğendirecekmiş.
Düğüne kadar idare et sonra karışan eden olmaz" dedi. Ne diyebilirdim ki " Tamam" dedim. Sadece tamam. Hayatım artık hayatım bir ve iki kelime olacaktı. Tamam, evet, peki bunlar belirleyecek artık hayatımı. Evleninceye kadar dayan Beren sonrası kolay. Evleninceye kadar dayan gerisi kolay. Herşey güzel olacak. Sakin ol ve dayan. Kendime sürekli içimden bu cümleleri kurdum. Kötü bir şey olduğun da bunlar aklıma gelir ve sakin davranabilirim.
" birde doğum günün 5 gün sonra demi. Doğum gününde kamera önüne geçicez ve mutluluk pozu vericez ona göre bir yer ayarlayın" dedi kerem. Hep böyle emir mi verecekti. Bir dakika o da mı gelecekti?
" sende mi geleceksin doğum günüme" şaşkın bir şekilde sordum.
" evet farkındaysan evlenicez bunu herkesin duyması lazım. Bir de ailene kötü davranma bu evliliği gerçek sansınlar" dedi.
Bana hep emir mi verecekti böyle. Buna fazla katlanamazdım ama dayanmam lazım. Yine tamam deyip sustum. Kahvaltı bittikten sonra Kerem, tuğçe ve beni eve bıraktı. Eve girince annem ve babam beni kapıda karşıladılar. Onlar bir şey demeden "evleniyorum kabul ettim" dedim ve onların birşey demesine izin vermeden odama çıktım.