Ο Ετεροθαλής αδερφός μου... #Wattys2016

Κεφάλαιο 80

Rose's pov:

Μετά από 2 εβδομάδες...

Δεν έχω ξαναμιλήσει με τον Χάρι. Περιμένω να έρθουν αλλά δεν βλέπω φως στον ορίζοντα... Οπότε πρέπει να προσπαθήσω μόνη μου...

Αυτές οι δυο εβδομάδες πέρασαν βασανιστικά αλλά και γρήγορα!
Σ

ε κάθε γεύμα, τσακωνόμουν με την τσούλα την Βικτόρια και η μαμά μας χωρίζει. Ναι! Την είπα μαμά! Μπορεί ακόμα να της κρατάω κακία, αλλά όχι όπως παλιά

Τώρα βρίσκομαι στην κουζίνα όπου καθαρίζω πιάτα επειδή βάρεσα την Βικτόρια και έφερα την κατσαρόλα με τον χυλό στο κεφάλι της. Ήταν πολύ αστείο όμως! Κανείς δεν με καταλαβαίνει!

Ακούω να ξεκλειδώνουν την χιλιοαμπαρωμένη πόρτα και εμφανίζεται μπροστά μου η μαμά ανήσυχη.

R-τι έγινε;

Μ- λυπάμαι πολύ...

Την κοιτάω με απορία και φόβο

Μ- έμ... Πως να το πω τώρα... Πριν από λίγο, επισκέφθηκα τον μπαμπά σου στο κελί του και... Τον βρήκα κρεμασμένο.. (λέει και βουρκώνει) όλα τα στοιχεία καταλήγουν σε αυτοκτονία. Τα πιο βαθιά μου συλλυπητήρια...

Τα μάγουλα μου βρέχονται από τα δάκρυα μου και από το σοκ, σπάω το πιάτο που κρατούσα.

Μ- είσαι καλά;;

R- ναι απλά έσπασε στο χέρι μου

Μ- έχει μπει ένα κομματάκι στο δέρμα σου. Έλα να το αφαιρέσουμε

Πάμε στο γραφείο της και βγάζει ένα βαλιτσάκι με είδη πρώτης βοήθειας. Πιέζει το δέρμα μου και βγάζει το κομμάτι μαζί με πολύ αίμα. Το σκουπίζει και βάζει μπεταντιν. Γαμώτο τσούζει! Το δένει με μια γάζα και τακτοποιεί το βαλιτσάκι. Όσο δεν βλέπει, αρπάζω ένα κατσαβίδι που έχει εκεί κοντά και το κρύβω στην μεγάλη μου στολή.

Μ- είσαι εντάξει;

R- ναι μαμά...

Χαμογελάει τρυφερά και βουρκώνει

R- έλα ρε μην στεναχωριέσαι...

Μ- δεν στεναχωριέμαι. Είμαι χαρούμενη που μετά από τόσα χρόνια, είσαι κοντά μου. Μου είχες λείψει πολύ...

Την πλησιάζω και την αγκαλιάζω. Με αγκαλιάζει πίσω καθώς κλαίει

Μ- σε παρακαλώ συγχώρεσε με και άσε με να χτίσω την σχέση που αφήσαμε παραμελημένη...