Ο Ετεροθαλής αδερφός μου... #Wattys2016

Κεφάλαιο 89

Harry's pov:

Ξυπνάω με μια κενή αίσθηση στην καρδιά. Δεν είναι εδώ. Μάλλον στην κουζίνα θα πήγε...

Σηκώνομαι και ντύνομαι. Πηγαίνω στην κουζίνα αλλά πουθενά. Έπρεπε να το φανταστώ ποτέ δεν αγοράζει τίποτα όποτε θα πήγε να πάρει κανέναν καφέ.

Πάω στο το μπάνιο και πλένομαι. Τα πρόσωπο μου από απαίσιο και χλωμό, έγινε πιο χαρούμενο. Μόνο και μόνο που ξέρω ότι ήταν μαζί μου χθες το βράδυ και με αγκάλιαζε σφιχτά με κάνει ευτυχισμένο! Μόνο ΑΥΤΉ μπορεί να με κάνει ευτυχισμένο...

Πηγαίνω πίσω στο σαλόνι και την περιμένω. Χαζεύω έξω στο παράθυρο τον γεμάτο με αυτοκίνητα δρόμο. Πάω πιο κοντά και παρατηρώ τον κόσμο που περπατάει στα πεζοδρόμια. Θυμήθηκα όταν ήμασταν στο Λος Άντζελες και με καύλωνε επίτηδες μπροστά στον κόσμο. Πως με άγγιζε στα μπράτσα, πως ένωνε απαλά τα χείλη μας, πως γελούσε με κάθε βλακεία που έλεγα ή όταν με τάπωνε. Γαμώτο είναι μάγισσα! Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση! Μόνο έτσι θα μπορούσα να εξηγήσω τα τόσο δυνατά αισθήματα μου για αυτήν! Είναι και κακία αλλά και καλή στα μαγικά...

......................................................

Τα λεπτά γίνονται ώρες αλλά δεν έχει έρθει. Δεν μπορεί να... Όχι ρε πούστη!!

Ψάχνω σε όλο το σπίτι αλλά πουθενά τα πράγματα της! Ούτε ένα ίχνος της! Σαν να μην έζησε ποτέ εδώ!

Κοιτάω έξω στο απέναντι πεζοδρόμιο αλλά πουθενά η μηχανή της! Έλα τώρα! Σοβαρά με άφησε εδώ;! Αφού με αγαπάει! Πούτσα μπλε! Όχι ρε μαλακά δεν μπορεί, δεν γίνεται! Την αγαπώ δεν αντέχω άλλο μακριά της! Γιατί έφυγε γαμώ την τρέλα μου;! Αφού ξέρουμε και οι δυο ότι είμαστε φτιαγμένοι για να είμαστε μαζί!!!

Το βρήκα! Μάλλον η φοβία της ότι θα την πληγώσω ξανά της δημιούργησε επιφυλακτικότητα και ανασφάλεια... Δεν ξέρω... Αλλά πως κατάφερε να φύγει;! Εννοώ, δεν με αγαπά καθόλου;! Αφού το είδα στα μάτια της!

Η άκρη του ματιού μου πέφτει στο κομοδίνο. Έχει ένα χαρτάκι! Τρέχω και το παίρνω στις μεγάλες χούφτες μου.

Μυρίζει όπως αυτήν... Το μυρίζω προσπαθώντας να μην την ξεχάσω ποτέ αυτήν την μυρωδιά. Γιατί μάλλον δεν θα την μυρίσω ποτέ ξανά...

Τα καλλιγραφικά και με μολύβι γράμματα της απεικονίζονται στο χαρτί ενώ ένα δάκρυ είναι στεγνό κάτω. Γαμώτο και δεν θέλω να κλαίει για μαλάκες σαν εμένα! Να τι γράφει:

Χάρι μου,

Όταν θα το διαβάζεις αυτό, εγώ θα έχω ήδη εξαφανιστεί. Συγγνώμη που έφυγα αλλά δεν αντέχω... Είμαι τόσο ερωτευμένη μαζί σου που καταστρέφομαι! Τόσο καιρό χωρίς εσένα με έκανε έναν απαίσιο άνθρωπο και δεν αξίζεις να είσαι με κάποια σαν εμένα. Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος και μετά από όλα όσα έχεις περάσει, πρέπει να έχεις έναν άνθρωπο που θα μπορεί να σε βοηθήσει. Εγώ δεν είμαι καλή στην παρηγοριά. Είμαι τελείως αναίσθητη και το ξέρεις. Προσπάθησα να βοηθήσω αλλά αφού χωρίσαμε σε έκανα χειρότερα. Απλά είμαι αυτή που είμαι και δεν μπορώ να κρατήσω σχέση.
Οτιδήποτε αγαπώ περισσότερο το καταστρέφω. Αγαπούσα τον μπαμπά μου, τον κατέστρεψα. Αγάπησα την μαμά μου αλλά όταν απέδρασα την κατέστρεψα. Αγαπώ εσένα και σε έκανα αλκοολικό και να κλαις! Δεν αντέχω να σε βλέπω στεναχωριμένο! Όσο θα ήμασταν μαζί, θα με έβλεπες εμένα χάλια και θα στεναχωρήσουν παραπάνω! Δεν θέλω να σε βλέπω έτσι και για αυτό έφυγα. Ξέρω και τώρα θα είσαι πολύ στεναχωρημένος αλλά τουλάχιστον δεν θα σε βλέπω...
Η καρδιά μου είναι πια σπασμένη σε χίλια κομματάκια και κανείς δεν μπορεί να την ενώσει. Αν προσπαθήσει, θα τα κάνει χειρότερα. Πως να το πω... Η καρδιά μου παρόλο που φαινόταν πέτρινη, ήταν γυάλινη. Και για αυτό την προστάτευα τόσο. Μόνο εσένα άφησα να την δεις, να την αγγίξεις. Όμως, κάποιος το εκμεταλλεύτηκε και έμμεσα, την έσπασε. Τώρα όποιος προσπαθήσει να την φτιάξει είτε κόβεται από τα γυαλιά είτε τα σπάει σε μικρότερα κομμάτια. Εσύ δεν έκανες τίποτα από τα δύο. Έχεις αυτό το απαλό άγγιγμα που ανατριχιάζει. Παρόλο που πονούσες από τα κοψίματα, συνέχιζες να με βοηθάς. Όμως εγώ δεν μπορούσα να σε βλέπω να πονάς. Πονούσα εγώ παραπάνω.
Σε αγαπώ Χάρι. Πολύ... Παρά πολύ... Απλά έχω αυτόν τον ηλίθιο χαρακτήρα και αυτήν την λογική, αν είναι λογική αυτό, που απλά έπρεπε να φύγω. Θα με μισείς μετά από αυτό αλλά δεν θα σε κατηγορήσω για τίποτα. Έχεις το δίκιο σου... Κάνεις τόσες προσπάθειες να με πλησιάσεις αλλά εγώ είμαι καθυστερημένη και σε αποφεύγω, αποφεύγοντας και τα δυνατά μου αισθήματα για εσένα. Δεν ξέρω πως θα αντέξω χωρίς εσένα. Λένε ότι ο χρόνος θεραπεύει άλλα δεν είναι αλήθεια. Απλά με τον καιρό, το συνηθίζεις. Συνηθίζεις τον πόνο που σου προκαλεί. Συνηθίζεις την αίσθηση της μοναξιάς... Όλα με τον καιρό τα συνηθίζεις...
Πάντα θα σε αγαπώ. Πάντα ένα μέρος της καρδιάς μου, αν όχι όλο, θα είναι δικό σου. Απλά... Δεν ξέρω είμαι βλαμμένη και πήρα αυτήν την απόφαση! Ξέρω ότι δεν θα με πλήγωνες αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον.. Δεν ξέρεις τι θα έρθει από την γωνιά... Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει... Εσύ ξέρεις ότι μου την σπάει όταν δεν γνωρίζω πράγματα που μου χρειάζονται οπότε στην προκειμένη περίπτωση, προσπαθώ να ορίσω το αύριο όσο πιο πολύ μπορώ...
Και πάλι συγγνώμη Χάρι... Δεν θα μου το συγχωρήσεις ποτέ είμαι σίγουρη αλλά αυτό θα σε βοηθήσει να με ξεπεράσεις. Αντίο... Τα λέμε στην επόμενη ζωή... Που ελπίζω να είναι καλύτερα τα πράγματα...