Ο Ετεροθαλής αδερφός μου... #Wattys2016

Κεφάλαιο 45

Rose's pov:

Έχουμε εδώ και μισή ώρα που περπατάμε στους μουντούς δρόμους του Λος Άντζελες, τρέχοντας βασικά, για δεν ξέρω κι εγώ που!

R- που πάμε;

Η- θα δεις... Φτάσαμε!

Ανεβάζουμε το κεφάλι μας με δέος μπροστά τον μεγάλο ουρανοξύστη που βρίσκεται μπροστά μας. Με τραβάει απαλά από το χέρι και πάει από την πλαϊνή είσοδο του κτηρίου

R- πως θα μπορέσουμε να μπούμε μέσα;

Η- ω έλα τώρα... Σε τι σόι συμμορία ανήκουμε...

Χαμογελάω και προσπαθώ με ένα τσιμπιδάκι να ανοίξω την πόρτα. Μετά από αρκετό κόπο, τα καταφέρνω και μπαίνουμε στο κτήριο.

Φυσικά, αντικρίζουμε κάτι σκάλες οι οποίες είναι κρυφές από το κοινό, μιας και όλοι χρησιμοποιούν ασανσέρ. Πριν προχωρήσω, ο Χάρι με σταματάει και μου δείχνει την κάμερα ασφαλείας. Τον κοιτάω πονηρά και αφού μου δώσει το οκ, την πυροβολώ. Δεν ακούστηκε τίποτα προς τα έξω με τον τόσο κόσμο που υπάρχει εκεί οπότε προχωράμε ανενόχλητοι . Ανεβαίνουμε και σε κάθε δύο ορόφους, χαλούσαμε και από μια κάμερα. Μετά από μισή ώρα φτάνουμε στην κορυφή, εξαντλημένοι. Πάω στην άκρη της ταράτσας και κοιτάω όλο το Λος Άντζελες.

R- είναι πανέμορφα...

Η- όπως εσύ...(λέει και με φιλάει) είδες; Δεν ήταν τίποτα... Φοβιτσιαρα

R- μα δεν είμαι!

Η- είσαι η φοβιτσιαρα μου (λέει και με αγκαλιάζει)

Τον αγκαλιάζω κι εγώ και καθόμαστε στην άκρη ώστε να πόδια μας να κρέμονται κάτω. Βλέπουμε τον ήλιο σιγά σιγά να δύει φωτίζονται με ροζ και πορτοκάλι τον καθαρό ουρανό. Τα φώτα της πόλης ανάβουν δίνοντάς της ζωντάνια.

Η- έμ... Πρέπει να μιλήσουμε...

R- για ποιο θέμα; (ρωτάω χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από την φανταστική θέα)

Η- τίποτα που να σε ανησυχεί... Απλά... Θέλω να σου πω για εκείνο το κοριτσάκι που σε επισκέπτεται στα όνειρα σου όπως και εμένα... Θα ήθελα, πριν ξεκινήσω, να μην με διακόψεις πουθενά. Θα πω ο, τι είναι να πω και μετά σχολιάζεις ή πράττεις ανάλογα... Αλλά σε παρακαλώ... Μην Κλαψεις... Δεν θα αντέξω να συνεχίσω...

Του γνέφω θετικά και παίρνει μια βαθιά ανάσα. Ξεφυσάει για ώρα ενώ κοιτάει την πόλη από κάτω μας