Ο Ετεροθαλής αδερφός μου... #Wattys2016

Κεφάλαιο 109

Harry's pov:

Μπαίνω αργά μέσα μη θέλοντας να την δω. Δεν ξέρω πως θα αντιδράσω μόλις την αντικρίσω σε άσχημη κατάσταση. Αλλά πρέπει να το κάνω, αν θέλω να έχω μια τελευταία της εικόνα ως ανάμνηση.

Κλείνω την πόρτα και την βλέπω:

Το καλλίγραμμο σώμα της είναι ξαπλωμένο σε νοσοκομειακο κρεβάτι ενώ έχει παντού σωληνάκια και διάφορες μηχανές γύρω της.

Πάω κοντά της και τα δάκρυα δεν άργησαν να εμφανιστούν. Πρώτη φορά κλαίω τόσο και πονάει απίστευτα το κεφάλι μου! Αλλά έχω να κλάψω πολύ ακόμα...

Χαϊδεύω το γεμάτο με φακίδες μάγουλο της και ακουμπάω απαλά τα χείλη μου με τα δικά της. Έχουν ακόμα την γλυκιά αυτή γεύση αλλά φτάνει πικρή στο στόμα μου. Κλαίω πιο πολύ και την αγκαλιάζω προσπαθώντας να μην βγάλω κάποιο σωληνάκι και πεθάνει πριν την ώρα της

Η- αγάπη μου γλυκιά..! Τι θα κάνω χωρίς εσένα ζωή μου;! Πως θα ζήσω χωρίς εσένα ανάσα μου;! Πως θα μεγαλώσω το παιδί μας;! Θα του καταστρέψω την ζωή! Δεν θα τα καταφέρω χωρίς εσένα στο πλευρό μου! Είσαι η λατρεία μου, το φως μου, ο λόγος που ζω! Είσαι η μόνη που με έκανες πραγματικά χαρούμενο ή που με έκανες πραγματικά συντετριμμένο... Είσαι η μόνη που κατάφερες να δεις πέρα από το μάτια μου και να λύσεις το μυστήριο του εαυτού μου που ούτε εγώ δεν μπορούσα να λύσω!
Είσαι υπέροχη Ροουζ... Σε λατρεύω. Ποτέ δεν ξανάνιωσα έτσι! Με τον δικό σου υπέροχο μα και ανεξήγητο τρόπο, με έφερες κοντά σου, μου δημιούργησες ένα ενδιαφέρον και μια περιέργεια που κατέληξε στο να σε αγαπήσω τρελά. Σε ερωτεύτηκα παράφορα και θα σε ερωτεύομαι λίγο ακόμα κάθε μέρα. Ακόμα και όταν δεν θα είσαι μπροστά μου... Θα είσαι όμως πάντα δίπλα μου για να με βοηθήσεις να μην καταστρέψω το παιδί... Ελπίζω η ψυχή σου να είναι πάντα κοντά μου για να σε νιώθω και να σε βλέπω στα όνειρα μου...
Από τότε που μου άνοιξες την πόρτα δημιουργήθηκαν τα αισθήματα μου για εσένα αλλά δεν το παραδέχτηκα. Με ένοιαζε η γνώμη των άλλων όπως και την εικόνα που θα δημιουργούσα άμα παραδεχόμουν ότι σε είχα ερωτευτεί. Αλλά δεν έπρεπε! Αφού τα αισθήματα μου για εσένα είναι αληθινά δεν θα έπρεπε να ντρέπομαι!
Άγγελε μου... Με βασάνιζες πάντα αλλά αυτό το μαρτύριο δεν νομίζω να το αντέξω... Θα προσπαθήσω όμως. Για εσένα αλλά και για το παιδί μας.
Αν είναι κορίτσι σίγουρα θα το ονομάσω Ροουζ. Είμαι εκατό τα εκατό σίγουρος ότι θα σου μοιάζει πολύ. Επίτηδες. Για να μου θυμίζει εσένα και να στεναχωριέμαι πιο πολύ...
Ροουζ (λέω βγάζοντας και έναν λυγμό μαζί) θα πεθάνω! Δεν μπορώ χωρίς εσένα! Καμιά δεν είναι σαν εσένα! Καμιά δεν θα είναι σαν εσένα! Έχεις αυτόν τον χαρακτήρα και αυτή την μοναδική ομορφιά που δεν έχει κανείς στον κόσμο!
Ποτέ δεν θα μιλήσω με παρελθόν για εσένα. Θα είσαι για πάντα μέσα στην καρδιά μου και το μυαλό μου... (βάζω το κεφάλι μου στην κοιλιά της ώστε να ακούω το μωρό που κλωτσάει αλλά και τον χτύπο της καρδιάς του) γαμώτο θα είναι πανέμορφο. Θα του μιλάω για εσένα. Για το πόσο όμορφη είσαι και για την χαρά που μου δημιουργεί μόνο μια εικόνα του χαμόγελου σου. Τον τρόπο με τον οποίο αποθούσες τον κόσμο αλλά όχι εμένα... Την καλά κρυμμένη διαμαντένια σου καρδιά μέσα από το απόρθητο τείχος που την περιέλαβε.
Η πολλή παρέα μαζί σου με επηρέασε στον λόγο. Πάντως σαν εσένα δεν πρόκειται να μιλήσω ποτέ στην ζωή μου.
Θα μου λείψεις πολύ. Ένα σου βλέμμα σου μου δίνει δύναμη να συνεχίσω. Ένα σου χαμόγελο φωτίζει την σκοτεινή, από την σκληρότητα του κόσμου, ημέρα. Το γέλιο σου κάνει την καρδιά μου να πεταρίζει ενώ ένα σου άγγιγμα με ανατριχιάζει. Εσύ και μόνο εσύ μου δημιουργείς ποικίλα συναισθήματα σε ένα δευτερόλεπτο! Εσύ είσαι η κοπέλα που αγάπησα. Και εσύ, θα είσαι για πάντα η κοπέλα που θα αγαπώ.
Αντίο Ροουζ... Δυστυχώς δεν θα ξανασυναντηθούμε. Εγώ σίγουρα θα πάω στην κόλαση. Εύχομαι να αναπαυθείς εν ειρήνη...

Την φιλάω για άλλη μια φορά στα χείλη πριν μπει ο γιατρός στο δωμάτιο

Η- τι;! Από τώρα;!

?- δυστυχώς ναι... Συγγνώμη...

Η- όχι! Σας παρακαλώ όχι ακόμα! Έχω τόσα πολλά να της πω!

?- πρέπει να φύγετε. Εισπνέετε το λιγοστό οξυγόνο του χώρου το οποίο χρειάζεται η ασθενής

Η- να φύγετε εσείς!

?- αν δεν γίνει η εγχείρηση σύντομα, θα πεθάνουν και οι δυο

Μένω για λίγο κοκκαλομένος αλλά μετά βγαίνω έξω για να κάτσω πάλι εκεί όπου καθόμουν.

Κάτι νοσοκόμοι μπαίνουν στο δωμάτιο της και μετά από λίγο βγαίνουν σέρνοντας το κρεβάτι προς το χειρουργείο.

Κλαίω πικρά θρηνοντας την. Είναι η αρχή του τέλους...

Γεια... Όπως βλέπετε η ιστορία πλησιάζει στο τέλος της, θα ανεβάσω ακόμα τρία κεφάλαια και μετά θα ολοκληρωθεί.
Ξεκινάει η εγχείρηση... :( Συγγνώμη που δυσαρέστησα τους περισσότερους αλλά αυτή είμαι εγώ, μια κακία άκαρδη κοπέλα που θέλει να κάνει τον κόσμο γύρω της λυπημένο για να νιώσει λίγο καλύτερα... :(
Επόμενο θα ανεβάσω αύριο, με το ζόρι κατάφερα να ανεβάσω και σήμερα οπότε μέχρι την επόμενη φορά φιλιά πολλά :* :* :* :* :* :* :* :* :* :* :*

Υ.Γ. Τραγούδι: Cherry Wine- Hozier (ξέρω δεν έχει και πολύ σχέση απλά είναι ένα στενάχωρο τραγούδι και το έχω κολλήσει οπότε αποφάσισα να το βάλω)