∞ Sonsuza Dek ∞

Bölüm 5//Şimdide Komşu

♪Shawn Mendes- Life Of The Party♪

SD∞5.Bölüm

Mira'dan:

Duvarlar üstüme üstüme geliyordu... Barış ile biraz daha oturmuştuk, sonra da zil çalmıştı zaten. Biraz rahatlamama rağmen hâlâ kafam karışıktı. Şu an bağırıp haykırmak ve saatlerce ağlayıp, sonrada bir kenarda sızmak istiyordum.

Defne'yi kapıda beklemeye başladım. Saatime hışım ile baktım, 10 dakika olmuştu zil çalalı ve hala burada değildi. Okula geç kalmayayım diye 1 saat önce kalkan bir insandı, Defne... Geç kalması garibime gitmişti. Bi' lavaboya gidecekti halbu ki. Birkaç dakika daha geçti ve okul boşalmaya başladı, servisler bile gitmişti. Kapıya doğru baktım, ortalıkta kimse yoktu. Tam arkama döndüğümde, annemi görünce korktum. Bana gülümseyerek bakıyordu ama bu gülümseye aldanmayacaktım!

"Kızım," diyip, bana sarıldı. Kollarımı iki yanda tuttum ve bana sıkı sıkı sarılan anneme baktım. Benim bir tepki vermediğimi görünce, kollarını çekti. "Seni almaya geldim. Gittin sanmıştım ama buradaymışsın. Anne yüreği işte..." Hızla Defne geliyor mu diye baktım ama gelmiyordu!

"Anne..." Derin bir nefes aldım. "Gelmiyorum seninle!" dedim ve hızla arkamı döndüm. Ne işi vardı burada? Okulun içine doğru yürüdüm, biri gelsin de beni kurtarsın diyordum ama güvenlik bile yoktu! Annemin arkadan gelen ayak sesleri ile buraya geldiğini anlamıştım ve adımlarımı daha çok hızlandırdım. Okulun merdivenlerine yaklaştığım an da kolumda bir el hissettim.

"Mira konuşabilir miyiz?"

"Ne konuşucağız anne?" diyip, arkama döndüm. "Daha çok nasıl mı mutlu olacağımı?" Annem kafasını bıkkın bir şekilde salladı.

"Hayır, Mira. Yeni hayatını... Konuşacağız, kızım."

"Sadece birinizle olacağım ve ikinizden birini sadece 1 haftada bir göreceğim hayatımı mı?" Kolumu çektim. "Ha...? Daha mutlu ve birinizden ayrı kalacağım hayatımı mı? Belki sizin için iyi olacak ama arkanızda bıraktığınız bir kızınız var! Bunu unutmayın..."

"Bu seni unutacağımız ya da babanla az görüşeceğin anlamına gelmiyor!"

"Yılın 365 günü yerine, 100 küsür gün göreceğim babamı! Mutluluğun sözlük anlamı ne ara değişti acaba?" Defne niye gelmiyordu ki acaba? Kelimeler tükenmişti sanki... Aklıma hiçbir şey gelmiyordu! Gittikçe daha çok sinirleniyordum... Annem de susmuştu.

"Mira..." Ağladığını gördüm. "Kızım zorlama beni," diyip, arkasını döndü. Kızından bu sözleri duymak, onu üzmüştü anlaşılan. "Eve gidelim... Sadece eve gidelim. Sakinleşince konuşuruz." Geri bana döndü, yüzü kıpkırmızıydı. "Hepimiz için çok zor, tatlım. Sadece senin için değil, inan ki..." Birkaç dakika sustum ve düşündüm. Defne hala gelmemişti. Zor da olsa, annemin yüzüne bakmadan ilerledim. Arkamdan yavaşça geliyordu. Arabanın arka kapısını açtım ve koltuğa oturdum. Kapıyı kapatıp, yüzümü cama yaklaştırdım. Annemde sessizce ön koltuğa geçti. O dalgınlıkla arabanın direksiyonunu etrafa bakmadan sağa kırdı ve oradan hızla gelen araba son anda durmasa kaza yapıyorduk. Gözlerimi sıkıca yumdum, bu kadarı çok fazla geliyordu. Ne olur ne olmaz diye, emniyet kemerimi taktım ve hiçbir şey söylemedim. Sadece "Defne hâlâ nerede?" sorusuna kafamı takmaya karar verdim. Bana haber vermeden bir yerlere gitmesine ve bugünkü davranışlarına sinir olmuştum. Benim derdim başımı aşmış zaten. Birde o üstüme geliyor! Tam başımı cama çevirdiğim an da arabada oturanın Barış olduğunu görünce kalbim durucaktı. Biz şimdi Barış'a mı çarpıcaktık? Bir yandan da hayatımı kurtarmıştı... Ona teşekkür etmek için camı açıcakken, sinirle arabayı gazladı.