The Girl of Light 2

Hoofdstuk 2

Robin

Ik kijk Luca aan. 'Emma, ze is overleden.' Mijn hart staat even stil. 'Ze...ze is..' Tranen vullen mijn ogen. 'Ik ga even naar haar ouders.' Zegt Damian zachtjes. Ik knik. Hij legt zijn hand nog even op mijn schouder en loopt dan met Luca mee.

Een traan rolt over mijn wang. Dan hoor ik Elise en Ruben lachend naar beneden lopen. 'Je had die geit ook nooit moeten uitdagen.' Lacht Elise. Dan zien ze mij staan.

'Robin wat is er?' Huilend knuffel ik Ruben. 'Hey...' Zegt hij zachtjes terwijl hij over mijn rug wrijft. 'Emma...Ze is...dood.' Huil ik tegen zijn borst aan.

'Het is oke.' Zegt hij zachtjes en geeft dan kusjes op mijn hoofd. Ik veeg mijn tranen weg en kijk hem aan. Dan pas merk ik dat Elise weg is. 'Waar is Elise heen?' Ruben kijkt om zich heen en haalt dan zijn schouders op. Dan zie ik dat de deur naar buiten open staat.

Elise

Ik ren als wolf door het bos. Het is mijn schuld dat Emma dood is. Als ik niet die rot zweep....Zeno mag blij zijn dat hij al dood is.

Na een stuk rennen stop ik bij een meer. Ik drink wat water. Als ik op kijk zie ik een andere weerwolf. Het is Derek. Hij loopt naar mij toe. Ik grom. 'Nog 1 stap.' Meteen staat Derek stil. 'Ik wil alleen praten.' 'Ik niet met jou.' Zeg ik en draai me om.

Maar hij gaat voor mij staan. 'Je weet dat ik de gene ben waarom Zeno er niet meer is he?' 'Dat weet ik. Daarom wil ik alleen praten.' 'Wat wil je van me?' 'Ik wil dat de Red Moon en de Black Shadows gaan samen werken.' 'Nee, nooit. Geen denken aan.' 'Samen staan we sterker.' 'Weet je wel wat je ons hebt aan gedaan.' Grom ik boos. 'Ow, kom op. Op Damian na, hebben we jullie goed behandeld.' 'Vindje? Want er is vanochtend een kind dood gegaan dankzij jullie.' Zeg ik en loop de andere kant op.

Maar hij gaat weer voor mij staan. 'Dat wist ik niet. Het spijt me.' 'Ja vast.' 'Ik wil op nieuw beginnen.' 'We willen niks meer met jullie temaken hebben.' Zeg ik en loop weer de andere kant op.

'En Robin dan?' Ik draai me om. 'Je moet uit haar buurt blijven.' 'Dat kan ik niet doen. Je weet dat ze mijn mate is.' 'Dat weet ik. En dat boeit me niks. En Robin ook niet.' Zeg ik en loop weer door.

Na een stukje lopen zie ik Damian als wolf naar mij toe lopen. 'Hey.' 'Hey, gaat het?' Ik knik. 'Ik moest even...energie kwijt.' 'Iedereen rouwt op een andere manier.' 'Hoe doe jij het dan?' 'Ik ben Alfa. Ik mag geen zwakte tonen. Ik laat het dus niet zien en blijf sterk.' Alfa zijn lijkt me echt moeilijk.

'Ik heb trouwens Robin verteld over jou plan. En zij wilt ook mee naar school.' 'Toch niet vanwege mij he?' 'Nee, gewoon omdat ze school ook mist.' Ik knik. 'Gezelig.'

'Zullen we terug gaan. Onze pack heeft ons nodig.' Ik knik. Hij geeft mij nog een kopje. Dan lopen we samen terug.

Als we terug zijn, zie ik dat er een droevige sfeer in de pack is. Logisch natuurlijk. 'Vanavond wordt Emma begraven.' 'Vanavond al?' 'Bij weerwolven gaat dat heel snel. Hier hoef je niet te betalen en dingen regelen zoals verzekeringen of dat soort prut. We werken allemaal samen om het afscheid zo mooi en goed mogelijk te doen. Als Alfa moet ik dat zo goed mogelijk begeleiden.' 'Nu ga ik twijfelen of ik wel de Luna moet zijn.' 'Je bent hele goeie Luna. Je moet niet aan je zelf twijfelen.' Zegt hij lief en geeft mij en kopje. 'Gelukkig heb ik een goeie Alfa.' Zeg ik en geef hem een kopje terug.

We lopen naar de schuur en we trekken wat kleren aan. Dan lopen we samen naar huis. 'Ik moet nog een paar dingetjes doen. Ik zie je straks oke?' Ik knik. Hij geeft mij nog een kus en loopt dan weg. Als ik de woonkamer in loop zie ik dat Ruben en Robin samen op de bank zitten. 'Hey.' Zegt Robin als ze mij ziet. 'Gaat het?' Ik knik en ga ook op de bank zitten.

Maar dan breek ik toch. 'Het is mijn schuld.' Zeg ik terwijl tranen over mijn wang glijden. Meteen gaan Ruben en Robin naast mij zitten. 'Wat bedoel je?' 'Ik zag hoe Emma werd geslagen met een zweep. Ik had die zweep verbrand en ik zei er wat van. Zeno was daar niet zo blij mee en toen moest Emma naar de strafkamer. Omdat ik....' Er komen gewoon geen woorden meer uit. Alleen tranen. 'Hey, het is niet jou schuld. Je wilde haar gewoon beschermen.' Zegt Ruben. 'Dit is allemaal de schuld van de Black Shadows. Zij hebben dit gedaan. Niet jij.' Zegt Robin. Ik veeg mijn tranen weg en knik.

In de avond is het dan zo ver. Iedereen staat om de kist heen waar Emma ligt. Dit is een hele andere begrafenis dan wat de mensen hebben.

Het vuur op de fakkels geeft ons licht en warmte. Het is een fijn en kalmerend gevoel. Het is stil. Tot dat Damian spreekt. 'We zijn hier allemaal samen. Samen om afscheid te nemen van Emma Moore. Een jong meisje die dit einde niet heeft verdiend. Ik geef het woord aan Pieter Moore.' Dan komt Damian naast me staan en pakt mijn hand vast.

Een man, Emma's vader, doet een stap naar voren en kijkt somber naar de kist. 'Ze was een jong, maar vooral een lief en slim meisje. Ze zag dat ik een keer aan het trainen was. Ze vroeg waarom ik dat deed. Ik vertelde haar dat ik sterker wilde worden. Ze legde haar hand op mijn schouder en ze zei: Je hoeft niet te trainen papa, want ik ben bij je. Want samen staan we sterker. Dat had ze van onze Luna geleerd.' Tranen komen in mijn ogen en leg mijn hoofd tegen Damian aan. 'En ik vind dat ze gelijk heeft. Hoe meer vrienden en familie, hoe beter.' Zegt hij.

Iedereen pakt elkaars handen vast en samen maken we een grote kring. 'Lieve dochter van mij. Ik zal je nooit meer vergeten.' Dan knikt Pieter naar Damian.

Damian begint meteen als een echte wolf te huilen. Meteen doet de hele pack mee. Het klinkt echt prachtig. De laatste groet naar Emma.

Hey, ik weet niet zo goed wat ik op dit hoofdstuk moet zeggen. Dus laten jullie maar een reactie achter.