The Girl of Light 2

Hoofdstuk 23

Elise

Ik kijk naar de laatste bladzijde van mijn schetsboek. Het is een tekening van de pack. Iedereen kijkt gelukkig. Maar zelfs die dag kan ik niet herrinneren. 'En?' Vraagt Damian voor de zoveelste keer. 'Niks. Ik herrinner me nog steeds niks.' Zeg ik en sla het schetsboek dicht. 'Als dit het niet is? Wat kan dan wel je geheugen terug krijgen?' 'Dat vraag je aan mij?!' Zeg ik gefrustreerd en ga boos staan.

'Ik weet niks meer Robin! Helemaal niks! Het is echt niet leuk!' 'Elise rustig.' Zegt Ruben. 'Nee niks rustig! Iedereen verteld mij dingen en de helft blijkt niet eens waar te zijn. Iedereen maakt gebruik van mij zonder dat ik het door heb en ik word er gek van!' Schreeuw ik terwijl er tranen in mijn ogen komen.

Damian knuffelt mij. Meteen ben ik een stuk een rustiger. 'Alles komt goed. Je krijgt je geheugen terug. Je moet vertrouwen hebben in ons maar zeker in je zelf.' Zegt hij zachtjes en geeft een kus op mijn hoofd. Het voelt zo fijn. Bij Damian voel ik me veilig. Zo ziek dat Max vertelde dat hij juist de gene was waarvoor ik moest oppassen.

Dan gaat de deurbel. Damian loopt naar de deur en daar staat Alfa Aiden. Ik weet dat hij mijn oom is. 'Ik heb slecht nieuws. Mijn spion heeft mij verteld dat de Hunters een aanval gaan doen op de Red Moon. Ze zullen er alles aan doen om Elise weer in handen te krijgen.' 'Dat laat ik niet gebeuren!' Gromt Damian. 'Ik ook niet. Daarom vecht mijn pack met jullie tegen de Hunters tot het einde.' 'Bedankt.' Zegt Damian en schud zijn hand.

'Nee.'

Iedereen kijkt naar mij. 'Wat?' Zegt Damian. 'Jullie gaan niet vechten om Mij te beschermen. Als ze willen vechten dan ben ik de gene die jullie moeten beschermen.' 'Elise...' 'Nee, niks Elise. Ik mag wel mijn geheugen kwijt zijn, maar ik ben niet stom. Jullie mogen niet je leven riskeren voor mij.' 'Denk je dat we dit allemaal voor jou doen.' Zegt Robin boos. 'Denk je dat we onze leven gaan riskeren speciaal voor jou?!' 'Robin...' Zegt Ruben.

'Je moet niet denken dat de wereld om jou draait Elise. We doen dit voor alle weerwolven in de wereld. Als ze jou hebben dan zijn alle weerwolven in gevaar. Mannen, vrouwen en kinderen. Alles bij elkaar is misschien wel belangerijker dan Jou leven!'

'Robin, genoeg!' Gromt Damian. 'Nee...ze heeft gelijk. Het spijt me.' Dan loop ik snel naar boven.

Damian

Ik kijk naar Elise die naar boven loopt. 'Moest je zo boos doen?!' Grom ik tegen Robin. Ze rolt met haar ogen. Maar dan worden haar ogen groot van schrik. 'Wat is er?' 'Ik moet gaan.' Zegt Robin en loopt de deur uit.

Ik kijk naar Ruben. 'Ik denk dat het slim is om haar te volgen.' 'Waarom?' 'Derek is hier.' Ik zie Ruben twijfelen maar loopt dan toch ook maar de deur uit.

Aiden sluit de deur achter hem. 'Laten we praten over ons plan.' Ik knik.

Robin

Ik loop door het bos tot ik Derek zie. Meteen sta ik stil. 'Wat is er? Je hoeft niet bang voor mij te zijn.' Zegt Derek. 'Wat doe je hier?' 'Om jou te zien natuurlijk. Mate, weet je nog?' Ik doe mijn armen over elkaar. 'Derek ik moet je wat vertellen.' 'Wat doe jij hier!' Gromt Derek op eens. Ik kijk hem vreemd aan en draai me om. Daar staat Ruben.

Ruben komt er bij staan. 'Ik dacht dat je zo slim was om mij en Robin met rust zou laten.' 'Dat was ik ook van plan....tot dat.' Zegt hij en kijkt naar mij. 'Tot dat wat?!' Gromt Derek. 'Tot dat hij hoorde dat ik zwanger ben.' Zeg ik en kijk Derek aan. Zijn ogen worden zwart. Voor ik het weet staat hij bij Ruben en pakt zijn keel en duwd hem tegen een boom. Ruben probeerd los te komen terwijl hij naar lucht hapt.

'Derek stop! Alsjeblieft!' Roep ik bang. Maar hij gaat gewoon door. 'Derek stop! Dan....dan ga ik met je mee.' Meteen kijkt hij mij aan en laat Ruben los die meteen door zijn knieën zakt. Derek gaat voor mij staan. 'Ik ga met je mee als je beloofd dat je Ruben met rust laat.' 'Robin...niet...niet doen.' Zegt Ruben zwak. 'Deal.' Zegt Derek.

Ik loop snel naar Ruben. 'Maak je geen zorgen om mij.' 'Dit mag je niet doen Robin. Ik hou van je. En het kind is ook van mij.' 'Ik zal er goed voor zorgen. Beloofd.' Zeg ik en geef hem een kus. Dan trekt Derek mij bij hem weg en neemt me mee naar zijn pack.

Elise

Ik zit op mijn bed. Ik boos, boos op mezelf. Iedereen probeerd mij te helpen en ik doe bot terug.

Dan voel ik opeens een hand op mijn schouder. Ik kijk op en zie een mooie vrouw staan. 'W-wie bent u?' 'Ik ben Alice, de maan godin.' 'U? U bent de maangodin.' Meteen veeg ik mijn tranen weg. 'Wat doet u hier?' 'Lydia, je moet niet op geven.' 'Ik ben mijn geheugen kwijt. Het voelt alsof mijn leven is weg genomen.' Ik kijk haar aan. 'Kunt u niet mijn geheugen terug brengen.' 'Helaas niet.' Zegt ze en gaat naast me zitten.

Ze doet een plukje haar van mij achter mijn oor. 'Je bent zo mooi geworden.' Zegt ze en haar mondhoeken gaan omhoog. Hoelang ken je mij al?' 'Al heel je leven. Ik heb je zien opgroeien. Het spijt me zo...' Ze valt stil. Ik kijk haar vreemd aan. 'Het spijt je voor wat?' 'Dat ik....' Ze zucht. 'Je vader zou trots op je zijn.' Zegt ze en aait mijn achterhoofd. Dan verdwijnt ze weer.