The Girl of Light 2

Hoofdstuk 18

Robin

Ik klets wat met een paar meiden als Tyler op eens op me af rent. 'Robin ik moet je spreken!' Zegt hij en sleurt mij meteen mee. Hij neemt me mee de gang op en kijkt of niemand ons hoort. 'Tyler wat doe je? Waar is Elise?' 'Elise..we waren buiten...Jake...Ik wilde het niet.' Stottert hij. 'Tyler rustig. Wat is er gebeurd.' 'Elise is ontvoerd door Hunters!' Een rilling gaat over mijn rug. 'Hunters? Wat bedoel je daarmee?' 'Mensen die op weerwolven jagen. Robin ik weet dat jij ook een weerwolf bent.' Shit.

'Maar jij bent geen Hunter...toch?' 'Nee ik was een Hunter. Maar Elise heeft me veranderd en ik wil niet slecht zijn.' 'Ik moet naar huis.' Zeg ik en loop naar de deur. 'Wacht, ik wil helpen.' Zegt Tyler en loopt met me mee. 'Nee dat gaat niet.' 'Maar ik heb niks meer met die Hunters te maken. Ik ken die Max niet eens.'

Ik kijk hem aan. 'Wat zei je!' Hij kijkt mij verbaasd aan. 'Ik ken die Max niet eens....' 'Max, wat een klootzak!' 'Jij kent hem?' 'Jammer genoeg wel ja. Ik moet nu echt gaan.' 'Ik kan jullie helpen. Ik weet alles over hun. Met mijn kennis komen jullie verder.' Urg. Damian gaat me vermoorden. 'Oke volg me.'

Als we bij het packhuis zijn stappen we uit. Damian kijkt me vreemd aan. 'Wat doet hij hier. En waar is Elise?' 'Ontvoerd door Hunters.' 'Wat! Maar..hoe...waarom!?' 'Max.' Zucht ik. 'Max! Max werkt voor ze!' Gromt hij boos. 'Je weet dat hij dit alleen doet om Elise te pesten.'

'En waarom is hij hier.' Gromt Damian boos naar Tyler. 'Is...is hij de Alfa?' Vraagt Tyler zenuwachtig. Ik knik. 'Dus?!' Gromt Damian. 'Ik...ik was een hunter. Maar ik nu niet meer, jullie kunnen mij vertrouwen.' Damian loopt op hem af. 'Hoe kunnen we dat zo zeker weten?' 'Uhm....' Damian pakt hem bij zijn keel. 'Dat dacht ik al.' Gromt hij. 'Luca. Zet hem in de kerkers wil je.' 'Met genoegen.' Gromt Luca en neemt hem mee.

Ik loop naar Damian toe. 'Wat nu?' 'Ik weet het niet. Ze kan overal zijn.' 'Daarom kunnen we de hulp van Tyler goed gebruiken. Maar eerst moeten dit tegen Alfa Aiden zeggen.' 'Waarom?' 'Omdat hij haar oom is. Hij heeft het recht.' Damian zucht en knikt.

Elise

Ik word langzaam wakker. Ik voel dat ik word gedragen. Ik doe mijn ogen open en zie dat ik in de armen van Max lig. Een ijzere deur gaat open en hij loopt met mij naar binnen.

Ik zie allemaal aparaten staan. In het midden staat een bed. Meteen probeer ik uit Max zijn armen te komen. Maar ik ben veel te zwak. 'Wat is er Elise. Bang voor een paar naalden?' Grijnst Max. Ik word op het bed neergelegt en word door verschillende mannen vast gebonden aan mijn handen en voeten.

Dan zie ik een man met een spuit naar mij toe lopen. Ik probeer me los te trekken maar natuurlijk lukt het niet. De man steekt de naald in mijn arm. Dan zet hij er een soort infuus. Maar het spul in dat zakje is blauw.

Dan worden verschillende dingen bij me gedaan. Ik vind het vreselijk dat al die mannen aan mij zitten. Klootzakken. Max staat er ook bij en kijkt naar mij. 'Wat hebben we hier.' Zegt hij en gaat met zijn handen bij mijn hals. Hij haalt de ketting van Damian van mijn hals af. 'Geef dat terug!' Grom ik boos maar zwak. 'Dit is niet meer van jou. Niks meer is van jou.' Tranen vormen in mijn ogen. 'Ow schatje toch. Maak je geen zorgen. Snel zul je alles vergeten.' Wat?! 'Je hoort me wel. Ga maar lekker slapen.' Dan vallen mijn ogen dicht.

Damian

Het is ochtend. Ik heb niet kunnen slapen. Ik kon alleen maar aan Elise denken. Ik loop naar beneden en zie Robin op de bank zitten. 'Geslapen?' Vraagt ze als ze mij ziet. Ik schud mijn hoofd. 'Ik ook niet. Elise zal vast doods bang zijn.'

'Als ik Max zie vermoord ik hem. Het kan mij niks meer schelen.' 'Moeten we hem wel eerst zien te vinden.' De deur bel gaat. Meteen loop ik naar de deur. Ik doe hem open en zie Alfa Aiden staan. 'Al nieuws?' Ik schud mijn hoofd en laat hem binnen.

Robin gaat staan. 'Hey.' 'Hey Robin. Fijn om je weer eens te zien.' 'Van het zelfde. Heeft u nog iets gehoord van uw spion?' Aiden schud jammer genoeg zijn hoofd. Robin kijkt naar mij. 'We hebben Tyler nodig. Hij is onze enige kans.' Ik zucht en knik.

Robin

Damian, Luca, Aiden, Tyler en ik zitten in de woonkamer een plan te maken. 'Ik ben er een keer geweest op het grote kantoor van de Hunters geweest. Ze werken met pasjes om de deuren open te maken.' 'Zegt Tyler. 'Heb jij zo'n pasje?' 'Ik heb geen gekregen. Maar heb er wel 1 gestolen van ene Pieter Faren.'

'Maar wij kunnen niks doen. Ik weet niet hoeveel ze weten over ons.' Zeg ik. 'Mijn spion doet zijn best.' Damian schud zijn hoofd. 'We moeten iemand hebben die Elise kent.' 'Ik kan niet gaan. Want Jake laat me echt niet meer binnen.' 'Dan zal ik maar moeten gaan.'

Ik kijk op en geloof mijn ogen niet wie daar in de deuropening staat. Ruben.

Elise

Ik word langzaam wakker. Ik voel dat ik in bed lig en hoir een hartslagmeter. Ik doe voorzichtig mijn ogen open. Ik zie een man blij naar mij kijken.

'Ow eindelijk ben je wakker.' Zegt hij blij. 'Waar ben ik?' Zeg ik zwak. 'In het ziekenhuis. Je hebt een ongeluk gehad.' 'Kan ik niet herrinneren.' 'Wat weet je nog wel?' Ik denk na. 'Niets...ik weet helemaal niets meer! Wie ben ik?!' 'Rustig lieverd. Je naam is Sigrid White.' 'Sigrid?' De man knikt.

'En wie bent u?' 'Max White, je vader.' 'Het spijt me. Ik kan het me niet herrinneren.' 'Dat is niet erg.' Zegt hij en streelt met zijn vingers mijn wang. 'Ik zal je alles vertellen.'