The Girl of Light 2

Hoofdstuk 25

Elise

Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Ik ga met mijn vingers langs mijn mark wat Damian heeft gegeven. Ik weet niet hoe het voelde toen hij het aan mij gaf. Deed het pijn? Had ik spijt? Verdomme. Waarom weet ik het niet meer.

Ik loop de badkamer uit naar buiten. Ik zie Damian en Aiden met elkaar praten. Ze zijn van streek. 'Wat is er aan de hand.' 'De wachters die aan de grens staan. Ze zijn allemaal weg.' 'Wat! Waarheen!?' 'Weten we niet. We denken dat...' 'De Hunters.' Grom ik boos. Damian knikt. 'Ze zijn dichtbij.'

'Wat moeten we doen?' 'Jij gaat veilig naar binnen. Wij regelen dit wel.' 'Damian ik kan niet rustig op de bank gaan zitten. Ik wil iets doen.' 'Het spijt me Elise. Ik wil niet dat je gewond raakt.' 'Ik ben niet nutteloos!' 'Dat zeg ik niet.' Zegt Damian en knuffelt mij. 'Je bent het meisje van het licht. Je bent alles behalve nutteloos.' Ik voel me meteen beter.

Opeens horen we een geweer schot in de verte. Ik kijk Damian meteen aan. Aiden fluit en rent met een paar mannen het bos in. Ik wil ze achter na rennen maar Damian houd me tegen. 'Blijf hier. Dit is precies wat ze willen.' Ik rol met mijn ogen. 'Oke.' 'Brave meid.' Zegt hij en geeft een kus op mijn hoofd.

Robin

Stiekem loop ik door de gangen. Ik zoek de uitgang. Want ik wil hier weg. Zo snel mogelijk.

Ik zie eindelijk de deur. Ik loop er zo snel mogelijk heen. 'Waar ga jij heen?' Hoor ik Derek ligt grommen. Shit.

'Ik....uuhhhm....ga....een frisse neus halen?' 'Bij de Redmoon pack zeker.' 'Nee hoor.' 'Mooi. Dan loop ik mee.' Zegt Derek. Urg.

Hij loopt met me mee naar buiten. Ik geniet meteen van de frisse lucht. Dan merk ik dat Derek mij aan kijkt. 'Wat?' 'Niks hoor. Ik kijk alleen naar mijn prachtige mate die zometeen mijn mark krijgt.' Ik wil net wat zeggen als een bewaker met haast naar ons toe loopt.

'Alfa. Hunters vallen de Red Moon pack aan.' 'Wat!' Roep ik geschrokken. 'Ze hebben hun wachters al ontvoerd. Nu gaan ze langzaam naar het middel punt.' 'Let er op dat de Hunters niet deze kant op komen.' 'Ja Alfa.' Zegt de bewaker en rent weer terug.

'Derek we moeten ze helpen!' 'Waarom zou ik.' 'Het is mijn pack! Mijn familie!' 'Nu niet meer. Dit is nu je familie.' Ik kijk Derek woedend aan en geef hem een klap in zijn gezicht. 'Hoe durf je!' Gromt hij boos. Hij tilt mij op over zijn schouder heen. 'Ik ga nu meteen die mark zetten. En niet zachtaardige manier.' Gromt hij.

'Is dit je verandering! Ik dacht dat je zei dat je was veranderd. Dat je liever was geworden! Maar daar klopt niks van. Je bent nog steeds een grote klootzak!' Derek staat stil.

Elise

Aiden is nog steeds niet terug. Ik maak me ernstig zorgen. Ook valt het me op dat ik steeds minder soldaten zie. Dat komt omdat er steeds meer soldaten de bossen in gaan en verdwijnen.

Ik zit op een bankje en kijk naar Damian die met soldaten praten. Dan zie ik Aiden uit het bos gerent. Meteen ga ik staan. 'Ze zijn met teveel.' Roept hij en gaat bij Damian staan. 'Zelfs mijn soldaten kunnen niet tegen hem op!' Hijgt hij. Ik ga staan en loop naar ze toe. 'We moeten vluchten.'

Op dat moment zie ik hunters uit de bossen komen. 'D-damian. Daar is het te laat voor.' Zeg ik en wijs naar de hunters. Damian draait naar hun en gaat beschermend voor mij staan. Maar dan trekt iemand van achteren aan mijn pols en trekt mij naar hem toe en doet zijn hand over mijn mond. Damian draait zich om en gromt woedend. 'Geef je over zoon. Je verliest.' Grijnst Max. Ik kijk Damian angstig aan. 'Laat haar los!' Gromt Damian. Ook Aiden begint te grommen.

Dan merk ik dat de hele pack is omsingelt. We kunnen geen kant op. 'Geef op. Jullie allemaal. Of we vermoorden jullie allemaal stuk voor stuk.' Meteen probeer ik me los te wurmen. 'Ow schatje toch. Jij hoeft je geen zorgen te maken. Jij blijft bij mij.' Tranen komen in mijn ogen.

Damian gromt nog een keer hard en veranderd. 'Ik zou het niet doen Damian. Dit kan heel slecht voor je aflopen.' Zegt Max en kijkt naar de Hunters die hun geweer op Damian richten. 'En jij ook Elise. Haal maar geen trucjes uit anders heb je geen mate meer.'

Damian kijkt me aan. Ik knik als teken dat hij zich moet over geven. Hij mag niet dood gaan. Damian veranderd terug. 'Oke...we....we geven ons over.' Ik voel de grijns van Max in mijn nek. Ik voel me machteloos. Dit is allemaal mijn schuld. De hunters lopen op ze af. Ze roepen wat ze moeten doen en de pack luistert naar ze.

Bij Damian en Aiden gaan ze hardhandiger aan toe. Ze drukken hun tegen de grond aan. Weer probeer ik me los te wurmen en bijt in Max zijn hand. Van pijn laat hij mij los en meteen ga ik naar Damian toe.

'Doe hem geen pijn!' Roep ik boos en probeer de hunters bij hem weg te duwen. Maar dan pakt iemand mij bij mijn pols. Het is Jake. 'Hallo diamantje.' Grijnst hij. Ik kijk hem nijdig aan. Dan pakt Max mij weer vast. 'Dat flik je me nooit meer' Gromt hij boos. Dan sleurt hij mij weg van Damian. 'Nee, alsjeblieft!' Smeek ik. 'Sorry Elise. Maar jou verhaal is afgelopen.' Gromt Max en duwd mij een busje in. Ik word vast geketend. Dit is een nieuw begin. Wen er maar aan.' Dan gooit hij de deur dicht. De Red moon pack is er niet meer.

Wat vinden jullie het nieuwe hoofdstuk?