The Girl of Light 2

Hoofdstuk 22

Ruben

'Geef jullie over! Nu!' Roept een Hunter. 'Ga liggen op mijn teken.' Zegt Elise zachtjes. 'Welk teken?' Dan schiet ze vuur om ons heen als een dek mantel. 'Nu!' Meteen gaan we alle 2 liggen. Kogels vliegen boven ons. Door het vuur kunnen de hunters ons niet zien dus kunnen ze ons niet raken. Wel horen we een paar Hunters kreunen van de pijn. Ze hebben elkaar geraakt.

Na een paar seconden stopt Elise het vuur. 'Rennen!' We gaan staan en rennen naar de uitgang terwijl we de wapens van de Hunters ontwijken. Elise schiet vuur naar ze toe en ik sla er een met met mijn vuist. Ik pak mijn pasje en maak de deur open. We rennen naar buiten. 'Waar heen?' Ik pak Elise haar hand en we rennen naar de parkeer plaats een stukje verderop.

Als we er eindelijk zijn stappen we de auto in en rijden we zo hard mogelijk weg. 'Waar gaan we heen?' 'Naar huis.'

Max

Als ik beneden ben zie ik al mijn Hunters gewond en verlagen er bij zitten. Ik pak een hunter bij zijn nek. 'Waar is ze!?' 'Ze...ze was heel sterk en slim. Ze is ontsnapt.'

Ik duw de bewaker boos tegen een muur aan. Ik wil hem eigelijk vermoorden maar heb hem nog nodig.

Jake loopt naar mij toe. 'Ik dacht dat je haar onder controlle had.' Zegt hij boos. 'Ik heb Ruben onderschat. Ik had hem meteen moeten vermoorden toen het kon.' Grom ik boos. 'Ik wil Het meisje van het licht hebben! Want met haar kunnen we alle weerwolven hebben.' 'Ik weet het. Maar als we Elise willen hebben moeten we eerst de gene vernietigen die haar willen beschermen.' Jake kijkt me vreemd aan. 'Over een paar dagen is de Red Moon pack verledentijd.'

Ruben

Terwijl we naar huis rijden is het stil in de auto. Toch vraag ik me iets af. 'Hoe wist je dat ik de waarheid sprak. Wat veranderde je van gedachten?' 'Van wege de naam Lydia. Ik heb iemand die naam tegen mij horen zeggen. Een lieve vrouwen stem die smeekte of ik naar huis wilde komen. Toen jij ook Lydia zei....ik geloofde je.' 'En je hebt het niet mis.'

Ik zie het packhuis. 'We zijn thuis.' Zeg ik als de auto stil staat en kijk naar Elise. 'Ik weet niet meer wat thuis is.' Zegt ze somber. Ik zie iedereen naar buiten komen. 'Wacht hier.' Ze knikt en ik stap de auto uit en loop naar Damian, Robin, Aiden en Tyler toe. 'Je hebt haar gevonden!' Zegt Damian blij en wilt naar haar toe gaan. Maar ik hou hem tegen. Hij kijkt mij vreemd aan. 'Max heeft haar geheugen gewist. Ze weet helemaal niks meer.' 'Wat?!' 'Max heeft haar wijs gemaakt dat hij haar vader zou zijn en wij de vijand. Ze had me bijna vermoord.'

Ik loop weer naar de auto en doe de deur open. Elise stapt voorzichtig uit en kijkt naar de rest. Damian loopt naar haar toe. 'Hey.' Zegt hij en steekt zijn hand uit. 'Het spijt me. Ik herrinner je niet meer.' 'Dat is oke. Pak maar mijn hand. Dan verteld je lichaam je meer.' Ze kijkt hem vreemd aan en pakt voorzichtig zijn hand. Ze kijkt vreemd naar haar hand. 'Voel je die tintelingen?' Ze knikt. 'Dat betekend dat je mijn mate bent.' Ze kijkt Damian aan. 'Ik heb een mate?' Damian knikt. 'Kom dan breng ik je naar de pack dokter.' Zegt hij en neemt Elise mee.

Ik loop naar Robin. 'Hey.' Zeg ik en geef haar een knuffel. 'Ik was echt bang dat ik jullie achter zou laten.' 'Hoe zit het nu eigelijk? Tussen ons?' Zegt ze terwijl haar hoofd op mijn borst rust. 'Ik wil er voor jou en het kind er zijn. Maar...hoe zit het tussen jou en Derek.' 'Hij is aardig. Maar hij is niet zoals jou. En hou van jou.' Zegt ze en geeft me een kus. 'Ik hou ook van jou.' Zeg ik en geef haar een kus terug.

Damian

Ik zit in de wachtkamer en wacht op de Roan onze packdokter. Na een tijdje komt hij eindelijk de kamer uit. 'En?' Vraag ik meteen. 'Ik heb wat geprobeerd maar ze herinnert zich niks meer.' 'Shit, wat nu?' 'Probeer haar dingen helpen te herrinneren. Vaak is er één ding wat ze weer moet horen, voelen of zien om alles weer te herinneren. Al is het iets kleins. Iets wat voor haar veel betekend.' Ik knik. 'Ik zal mijn best doen.' 'Ik had niets anders verwacht van jou. Ze mag weer mee naar huis.' Zegt hij en loopt weer weg.

Ik loop naar Elise. Ze kijkt betreurd naar de grond. 'Hey, gaat het?' Ze schud haar hoofd. Dan zie ik pas dat ze onder de blauwe plekken zit. 'Wie heeft dit gedaan!' Grom ik terwijl ik naar haar blauwe plekken wijs. 'Max.' Zegt ze gebroken. "We bijten zijn hoofd er af zodra we hem zien!" Gromt Leon.

'Het spijt me zo.' Zegt ze met tranen in haar ogen. 'Voor wat?' 'Dat ik niks meer herinner. Ik weet niks meer. Helemaal niks.' Zegt ze terwijl een traan over haar wang rolt. 'Je krijgt je herinneringen terug. Beloofd.' Zeg ik en geef haar een knuffel

We lopen naar de packhuis. Als we de woonkamer in lopen zien we Robin en Ruben op de bank zitten. 'Hey, en?' 'We moeten iets vinden waardoor Elise haar geheugen terug krijgt.' 'Ik weet wel iets.' Zegt Robin en rent naar boven. Een paar seconden later komt ze terug met de schetsboek van Elise. Waarom heb ik daar niet aan gedacht.
'Dit is je schetsboek. Hier heb je alles getekend wat je hebt meegemaakt. Als een dagboek.' Elise knikt en neemt de schetsboek aan. We gaan zitten en Elise opent de schetsboek. Ik hoop dat het helpt.

Het volgende hoofdstuk is de Q&A dus dit is je laatste kans :)