The Girl of Light 2

Hoofdstuk 28

Damian

Etenstijd. Dit het moment. Een jong meisje komt met haar kar met rauw vlees door de gang lopen. Aiden en ik kijken elkaar aan en knikken. Het meisje loopt naar mij toe met het stuk vlees. 'Elke keer kom je ons eten brengen. En ik weet je naam niet eens.' Zeg ik zo lief mogelijk. 'Lotte.' Zegt ze zachtjes. 'Waarom werk je hier Lotte?' 'I-ik ben hier op gegroeit.' Ik en Aiden kijken elkaar aan. 'Waar zijn je ouders?' Ze haalt haar schouders op. 'Ik mag helemaal niet met jullie praten. Sorry ik moet gaan.' 'Lotte wacht. Ben je bang voor ons? Want er is geen enkele reden dat je dat moet zijn. We zijn ook mensen. Met gevoelens. Met families en vrienden die we willen beschermen. We doden niet zo maar mensen.' Ze kijkt weg. 'Jullie soort hebben mijn ouders vermoord toen ik een baby was. Toen ben ik hier heen gebracht.' 'Wacht. Wie zei dat?' 'Jake... Ik moet stoppen met praten.' Zegt Lotte en loopt naar haar kar. 'Hij liegt! Hij ge ruikt je alleen maar! En kk weet zeker dat je niet de enige bent.' Ze negeert me en loopt met haar kar verder.

'Denkje dat Jake haar ouders heeft vermoord?' Vraagt Aiden. 'Ik weet het niet en het boeit me niet. Urg! Ik wil bij Elise zijn! We hebben niet eens de kans gehad om...' 'Damian. Ik ben haar peet oom. Haar 2de vader. Dus, pas op met wat je zegt.' Ik zucht. 'Het is niet dat je iets kunt doen. Anders had je dat wel eerder mogen doen.' Zeg ik en ga weer tegen de muur zitten.

Elise

Ik ruk gefrustreerd een paar keer aan mijn polsen. Ik moet hier weg! Wat zou de oude Elise doen...  Vuur! Natuurlijk!

Ik adem en diep in uit. Dan maak ik vuur richting mijn pols. Hopelijk verbrand ik mezelf niet. Ik trek een paar keer aan mijn pols. Dan einedelijk schiet hij los. 'Yes!' Snel maak ik mijn andere pols en benen los. Ik stap snel uit bed en loop naar de deur. Voorzichtig maak ik hem open en kijk of ik iemand zie. Of nouja, liever niemand.

Als het veilig is loop ik door de gang. Ik heb geen idee waar ik ben. Gevangen door Max. Verder kom ik niet. Urg. Ik moet Damian vinden.

Ik kijk steeds voorzichtig in kamers. Opzoek naar een uitweg. Dan zie ik Max uit een kamer uit lopen. Snel verstop ik me achter een muurtje en hou mijn adem in. Ik hoor zijn voetstappen steeds verder weg. Gelukkig maar. Ik kijk voor zichtig en zie Max nergens meer. Ik loop snel door en loop de kamer in waar hij was. Ik sluit de deur achter mij. Dan zie ik dat ik in een slaap kamer ben. De slaapkamer van Max.

Misschien niet de uitweg. Maar misschien kan ik hier wel iets anders vinden wat ik tegen Max kan gebruiken. Ik kijk naar zijn reusachtige bed. Ik kijk snel onder. Niks. In zijn kleren kast. Niks. Nouja, kleren. Maar voor de rest niks bijzonder. Ik zucht en kijk om me heen. Dan zie ik zijn nacht kastje. Ik weet niet wat het is maar het voelt alsof het mij aan trekt. Daar ligt iets wat ik moet weten.

Ik loop er naar toe. Ik pak de knop vast en trek de la zachtjes naar mij toe. Maar dan slaat iemand opeens de la dicht en trekt aan mijn schouder waardoor ik mij omdraai. Ik kijk in de woedende blik van Max. Uit angst doe ik mijn handen naar voren en maak vuur. Max valt een paar meter naar achteren. Ik ren snel naar de deur en probeer hem open te trekken. Maar die zit opslot.

Ik sla er angstig met hand tegen aan. 'Help!' Schreeuw ik zo hard als ik kan. Dan schreeuw ik van de pijn als ik stroom door mijn lichaam voel.  Ik draai me om en zak door mijn benen. Dan stopt het. Ik hap naar adem en zie Max staan met een wapen. Hij kijkt mij nijdig aan en loopt naar mij toe. Hij pakt mijn kin stevig vast en zorgt er voor dat ik in zijn ogen moet kijken. 'Dat flik je me niet meer.' Gromt hij boos. Dan zie ik zijn blik veranderen en hij kijkt naar mijn mark. Hij grijnst. Hij pakt mijn armen en doet ze achter mijn rug om. Hij bind ze vast met een het touw van zijn badjas. Dan duwd hij mij op bed en kijkt mij met een grijns aan.

Ik adem onregelmatig en probeer mijn armen los te krijgen. Hij gaat over mij heen hangen. 'We laten Damian even voelen dat jij nu van mij bent.' Ik kijk hem angstig maar ook niet begrijpend aan. Dan gaat hij met zijn hoofd in mijn hals. Hij gaat met zijn lippen langs mijn mark. Een rilling gaat door mijn lichaam. 'Alsjeblieft.' Smeek ik. Dan bijt hij in mijn mark.

Ik schreeuw en krijs van de pijn. Zo'n helse pijn heb ik nog nooit gevoeld. Het is alsof ik elk moment dood ga.

Damian

Ik schreeuw van de pijn en zak door mijn benen. 'Damian!? Wat is er aan de hand?!' Hoor ik Aiden roepen. Maar ik heb te veel pijn om te antwoorden. Het is de mark van Elise. Iemand bijt er in. En ik hoef niet te raden wie het is.

'Damian!' Roept Aiden weer. Dan eindelijk stopt het. Ik hap naar adem en blijf liggen. 'Ben je oke? Wat is er?' 'Max heeft Elise in haar mark gebeten.' Zeg ik terwijl een traan over mijn wang rolt. Aiden kijkt mij somber aan. 'Je moet rusten. Dit nam te veel energie van je af.' Ik schud mijn hoofd en probeer te staan. Maar de pijn voel ik nog overal. Ik negeer het en haal even diep adem. 'Wat ga je doen?' Ik verander in mijn wolf. Aiden kijkt mij vreemd aan. Ik hal diep adem. Dan huil ik zo hard als ik kan. Iedereen zal dit kunnen horen. En dat is de bedoeling.

Elise. Blijf sterk. Ik hou van je.