MİHRİMAH | FERFECİR

MHRMH / TANITIM

Bu kitapta ki karakterler ve olayların gerçek kişi ve kurumlarla ilgisi yoktur.

Tamamen hayal ürünüdür.

10.06.2016

Çelme takıp yere düşmesini sağladım. Ama... Sadece o değil, ben de düştüm yere.

Kollarımı saran kolları sırtımda birleşirken ellerim omuzlarının üzerinde duruyordu öylece. Çok yakındık. Yutkundum sessizce.

"Yapma...Ben alışık değilim böyle sevgiye, böyle anlamlı kelimelere,güzel bakan gözlere, yapma Alper..."

"Esin..." dudaklarından çıkan ismi sahiplenmek istiyordum. Ama benim adım o değildi, gerçek değil bana ait değildi. "Sana bakınca sokağın ortasında bir şeylerini yitirmiş bir kız görüyorum, yitirdiklerini sana geri verilmesi için de, benim sana gönderildiğimi görüyorum."

"Sevgiyi, merhameti,aşkı;yitirdiklerini... Acıyı,kördüğümü,düğümlenen duygularını;hisettiklerini... Benimle de tat bu duyguları?"

"Beni ailem bile sevmemiş,sen beni nasıl seveceksin?" demek yerine dudaklarımdan çıkan o kelimeler birleşip bir cümleye tat oldu. O tat da ağzımızın tadını kaçırdı.

" Sen bu duyguları... Karınla da tattın mı?"

-

Hiç geçmeyecek olan yaralarımız var.

Hiçbir zaman kabuk bağlamayacak olan, derinlerimizde kalacak yaralarımız var. Ne zaman, nerede kendimizi kaybedeceğimizi bilemeyiz değil mi? 

Bir gün gelir, her şeyin yerle bir olduğunu artık her şeyin bittiğini düşündüğümüz zamanlarda aslında her şeyin yeniden başladığını göremeyiz. Görmekte zorlanırız.

Kimi zaman, saatlerce düşünürüz, beynimizi zorlarız. Bir şeyler için zaman harcarız, çabalarız, ağlarız, dayak yeriz, sinirleniriz, güleriz. Bunların hepsinin ne zaman geleceğini ne zaman gideceğini bilemeyiz. 

Savaşmaya gücümüz kalmadığı zaman her şey daha zor olur. Ama kara bulutlar ne zaman gelirse, o zaman gitmesini bilir. Kara bulutların eşiğine saklanır, korkar çıkamayız. Arkamızdaki gölgeleri görmeyiz. Bazı zamanlar karşımızda ki gölgelerin kızıl nefesiyle karşılaşır, kimseye söyleyemediğimizi tek bir nefeste himaye ederiz. 

Geceyi sadece izlemekle kalmayız yıldızları görmeye çalışırız. Zamanla o siyahlığın beyaz bir perde olduğunu anlamakta gecikir, pişman oluruz. 

Ay'ın Güneş'i nasıl koruduğunu bilmiyoruz. 

Bildiğimiz tek şey Ay gece, Güneş sabahın en erken saatlerinde gök-yüzündedir.

Yaralarımızı sarmanın tek yolu bırakmaktır. Yoluna, suyuna, akışına bırakmaktır. 

Tıpkı Esin Akut'un bıraktığı gibi...

Asıl ismini bile kullanmadan çıktığı bu yolda yolda mı kalacaktı, yoksa yolu o mu bititrecekti?

-

Kuşandı ay beyazlığına, güneşin sıcaklığını geceye tercih etti.

Yıllar geçti.

Ay güneşi sildi.

Güneş her gece ayın batmasını izlerken, ay sindi.

Sindirdi, bekledi.

Güneş daha doğmadan belli etti kendini.

Ferfecir gizlendi.

Bekledi.

Güneş ise ferfeciri görmeyi bekledi.

Bekledi.

Ferfecir kendini finalde gösterdi.

Merhaba, ben @tugbadayazar, bu benim ilk yazıya dökülen kurgum. Şuan on altı yaşında ki bir kızın kurgusunu okuyorsunuz. Mantık hatalarını, kelime hatalarını ve varsa eğer diğer hatalar için şimdiden affola. 

Kemerlerinizi bağlayın,buradayım,yazıyorum. Sizlere de iyi okumalar diliyorum.

Başlama tarihinizi buraya bırakır mısınız?

Her perşembe yeni bölümler de buluşalım.

Mihrimah Ferfecir'in, şarkısını da bırakıyorum buraya... Sia - Bird Set Free

Oy vermeyi ve yorum yapmayı lütfen unutmayın,teşekkür ederim.

Bu yolda uzattığım eli tutan,eşlik eden tüm okurlarıma kucak dolusu sevgilerle...

tugbadayazar,