My life is a mess

Hoofdstuk 2

Ik liep naar de badkamer en was mijn gezicht. Ik deed snel mijn kleren aan en ik liep naar beneden. Ik ging snel een ontbijtje klaar maken voor mezelf, aangezien ik alleen woon. Ik at snel mijn boterham op. Ik loop naar de deur en zet hem op slot. Ik kijk naar de lucht en zie dat het vies weer gaat worden. De wolken zijn grijs. Ik loop naar mijn auto en doe deur open. Ik werd eventjes duizelig, en voor ik het wist stootte ik mijn hoofd tegen de auto aan. "Ouw, gaat het mevrouw" vroeg een man/jongen. Ik keek op en zie een man staan. "Ik heb alleen een beetje hoofdpijn maar voor de rest gaat het wel weer. Bedankt voor het vragen". "Oh, geen probleem. Wel een beetje uitkijken met dat hoofdpijn, straks bezeer je je nog." Zei hij. Wat sta ik hier nog ik moet naar mijn werk. "Ik ga extra uitkijken. Ik moet nu gaan, anders kom ik wel te laat op mijn werk" zei ik haastig. "Oh, sorry. Het was niet mijn bedoeling, doei." "Tot de volgende keer misschien." "Ja, doei." Eindigde ik het gesprek. Ik reed snel naar het ziekenhuis en zie dat Savannah net naar binnen gaat. Ik sla de deur van de auto hard dicht om Savannah haar aandacht te krijgen. Zo te zien is het gelukt ook. "Heey, ik had je niet gezien"  "misschien komt dat omdat ik er net ben" reageer ik met een lach. "Oh, haha. Zullen we maar naar binnen gaan?" kondigt ze aan. "Ja, tuurlijk." We liepen naar binnen en raad wie we daar zien, Karim natuurlijk. "Ach, ik heb geen zin in hem" Reageerde Savannah toen hij haar ook opviel. "Is er iets gebeurt soms?" Vroeg ik nieuwsgierig. "Ja, zeg dat wel. Ik leg het je wel uit. Kijk gister na werk kwam..", en ze werd onderbroken door Karim. "Heey, is er soms iets. Je ziet er een beetje boos en teleurgesteld uit." "Oh, jij weet dondersgoed wat er aan de hand is," zei ik om Savannah een beetje te helpen. "Lina, stil asjeblieft. Straks wordt hij boos ofzo". Fluisterde ze met een bange stem. "Eh, ik en Linaya moeten gaan naar onze verdieping. Patiënten wachten op ons Linaya, zullen we maar gaan". Zei ze terwijl ze met haar wenkbrauwen een teken gaf dat we weg van Karim moesten gaan. Ik speel maar gewoon mee. "Oh, helemaal vergeten. Onze patiënten wachten op ons, Kom we gaan maar met de lift." Zei ik. "Hoezo niet gewoon met de trap, wat nou als patiënten zitten te wachten op de lift, maar nee. Zei Karim alsof hij heel slim is. Lina en Sava moesten zo nodig de lift gebruiken" Zei hij lachend. "Je hebt gelijk, we zullen maar beter met de trap gaan." "Inderdaad, mevrouwtje El Housini". "Haha, wat kletsen we nog. We moeten naar onze patiënten". "Oh ja, zullen we maar meteen gaan. Jep, dat is een hele goeie keuzen." Zei Savannah

Aangekomen bij m'n verdieping, liep ik gelijk rechtdoor tot het laatste kamertje in het gang. Daar is een man die hier al 2 jaar is. Hij is nogal ernstig ziek. Elke keer gaat het dan weer over. Maar als hij eenmaal naar huis wordt gestuurd, kreeg hij uit het niets hetzelfde ziekte. Toen hebben dokters besloten om hem een paar jaar hier te laten. Wanneer ik net op de deur wil kloppen zie ik een dokter uit de kamer komen. Nou ja, een dokter niet echt. Ze zag er heel erg bloot uit. Ze had haar dokter vest uitgedaan waardoor je een witte topje zag met en witte rok tot over haar knieën. "Oh, ik had niet door dat de patiënt al verzorgt werd". "Ja, tuurlijk. Het geeft niet hoor." "Oh, gelukkig begrijpt u het." ,Ha..Ha..Ha," lacht ze met steeds een pauze ertussendoor. "Eh, kan ik u ergens mee helpen?"vroeg ik heel erg nieuwsgierig en ik trok een wenkbrauw op. "Jij gaat mooi niet meer naar dit werk en dan zeg ik wel dat je dood bent". Zei ze met een heel erg arrogante stem. "Sorry, maar waarom zou ik dat ook alweer willen doen?" Vroeg ik weer met een opgetrokken wenkbrauw. "Als je niet doet wat ik zeg dan." "Dan wat". "Dan kom...", en zoals gewoonlijk werd ze onderbroken door een man die haar riep. "Trouwens ik heet Linaya," zei ik om het gesprek nog ongeveer normaal te eindigen. "Ik heet Siham, trouwens mooie naam," zei ze met een fake smile. "Dank je wel" zei ik. toen ze zich naar me toe draaiden om wat te zeggen werd ze weer geroepen om te komen. Ik liet een big smile zien en zei met een hele blije toon, byeee, ik zie je later wel weer. "Ik hoop het maar voor je, reageerde ze boos terug." "Ach, wat een raar wijf. Gaat ze me dwingen om niet meer te komen zodat zij mijn werk kan inpikken. Mooi niet, hier ben ik voor bestemt, zij niet. Zij is meer bestemt voor een strip club. Ik ging nog langs alle kamers om te kijken of er iemand hulp nodig had of goed lag etc etc. Ik liep naar de hal waar er liften en trappen zijn. Ik zag Savannah nog op de trap naar boven rennen. "Heey, Sava. Wat doe je op mijn verdieping?" "Oh, ik wou je nog komen bezoeken hier. Je bent nu hier dussss. Zullen we maar naar beneden gaan om een kopje koffie te halen met koekjes." "Hmm, lijkt me heerlijk." Eindelijk een goeie en uitrustende pauze. "Vergeet de koffie niet", zei ze met een big smile op haar face. "Haha, nu heb ik echt veel zin in mijn koffie, ik zie het gewoon voor me, mijn koekje chillen in mijn koffie met zijn armen op het rand van het kopje". "Haha, nu zie ik het ook voor me," riep Savannah lachend." Ssssht, hallo, patiënten slapen eindelijk nadat ik hun geruststelde, haha nee joh grapje. Wel een beetje respect tonen he". Zei ik alsof ik de koningin van Nederland ben."

''Twee kopjes koffie met koekjes graag'', zei Savannah heel erg netjes. Nadat we een beetje hadden bij gekletst over dit en dat, kregen we onze koffie en koekjes. We zochten een goeie tafel uit en uiteindelijk kozen we de tafel die bij het raam stond. Als je uit het raam kijkt, heb je uitzicht op het zwembad. Best wel rustig in het zwembad, zoals altijd eigenlijk. Heey, Savannah moet mij nog vertellen waarom ze boos is op Karim. "Heey Sava, je moet me nog vertellen waarom je boos bent op Karim." "Oh ja, echt he. Helemaal vergeten". Zei Savannah. Nou kijk Karim....