My life is a mess

Hoofdstuk 11

Zoals ik gewend ben word ik wakker met hoofdpijn. Ik zet de wekker uit. Het is half 6 -ik word om half 6 wakker ja- en ik ga weer bij het ziekenhuis werken. Ineens komen er allerlei herinneringen terug van gisteren mijn moeder en vader!!! Oh nee, ik heb zo'n schuldgevoel alsof ik het heb gedaan...

Ik ga naar de badkamer poets mijn tanden, neem een warme douche en zet mijn kleding alvast klaar. Ik sta altijd ongeveer 15/30 minuten in de douche, want ja haren kammen, kleding drogen en dat soort dingen. Ik kijk in de spiegel en schrik me dood zodra ik mezelf zie.
Helemaal rode ogen, wallen, vlekken op me gezicht!! Ik doe een huidcrème op en ik zie dat de vlekken minder goed te zien zijn, gelukkig. Ik doe wat lippenbalsem op mijn lippen, want ik zie dat ik soort van kortslip heb maar je ziet het niet zo goed. Ik kijk in mijn kast en pak een lichtblauwe broek, standaard kleur, met een zwart t-shirt eroverheen en dan mijn dokter vest met een zwarte hoofddoek. Ik trek mijn witte huaraches aan met mijn zwarte MK tas. Normaal ben ik niet zo van dat merksoorten, maar na werk gaan ik en Jaoud praten over wanneer we willen verloven met elkaar. Mijn ouders weten het nog niet. Maar Insha'Allah worden hun snel wakker, want ik heb ze zo gemist en ik wil Jaoud aan ze voorstellen. Maar ik ga zeggen dat ik na het afspraak naar het ziekenhuis ga waar mijn moeder en vader zitten. Ik heb ze in deze nacht echt gemist. Ik ga naar beneden om te ontbijten en maak twee broodjes met hagelslag en nog ne3ne3 thee erbij. Ik kijk naar de klok en zie dat het 6 uur is, om half 7 ga ik naar mijn werk. Ik ga naar boven en trek mijn kleding alvast aan en pak mijn tas en schoenen alvast naar beneden. Ik ga eventjes op de bank zitten en kijk letterlijk naar Nickelodeon, SPONGBOB. Ik weet het jullie denken, Je bent toch veel te oud om dat te kijken? Nee, ik ben wel 21 jaar maar nou en. Ik doe de tv uit en trek mijn schoenen aan en pak mijn tas. Ik check nog of alles gesloten is, dan pas kan ik echt gaan. Ik loop naar me auto en ga onderweg naar de ziekenhuis waar ik werk. Ik kom daar aan en zie Jaoud bij de opening staan met een jongen te praten. Op het einde geven ze elkaar een mannelijke knuffel. Zodra de man weg is loop ik naar Jaoud toe. 'Heey Jaoud, alles goed? Wie was dat van net.' Hij keek om zich heen en keek zo geheimzinnig?? 'Hamdoulilah, gaat goed. Uh, dat was een oude vriend v.van me.' Ik zie gelijk aan hem dat hij liegt of iets verbergt. Het voelt niet goed als hij tegen me liegt. Ik vind het zoiezo niet leuk als iemand tegen me liegt. 'Zit je wat d.dwars?' Hij kijkt me gelijk geschrokken aan. 'Lieverd, je weet dat als er iets met me is, ik meteen naar jou toe kom. Jij bent mijn troost in moeilijke tijden.' OMG, ik heb zoiets nooit gehoord van een jongen. Owh maar dat komt omdat ik geen ander vriend had, of heb!! 'Zullen we naar binnen gaan?' Vroeg ik enthousiast. 'Kom we gaan maar naar binnen ja.' Zei Jouad lief. We liepen naar binnen en ik zag mezelf helemaal rood gloeien in een spiegel. Ik had niet eens door dat ik aan het blozen was. Jouad zei 'Je hoeft niet te blozen hoor. Op een gegeven moment ben je het gewend, want je gaat zulke dingen wel elke dag horen.' Ik bloosde weer en gaf hem een kleine glimlachje. Trouwens Jouad werkte hier eerst niet, maar speciaal om met mij meer tijd door te brengen, en je gewoon goed betaalt wordt. Jouad gaat binnen kort ook zijn vaders kantoor over nemen JOEJOEJOEJJ. Maar mohiem, onze relatie met elkaar word steeds beter. Als ik heb een dag niet hoor of zie, dan is mijn dag niet helemaal kompleet. Veel meisjes zeggen dat Jouad een 'player' is. En ik denk dan, Als je zo jaloers ben, zoek je eigen man tfoe. Maar hoe vaker ik het hoor hoe meer ik het geloof. Ik moet hem vertrouwen. We willen samen trouwen. Ik wil gewoon dat hij m'n verloofde word. Of ik wil gewoon zo snel mogelijk met hem trouwen. Dat gaat niet makkelijk wanneer mijn moeder en vader in het ziekenhuis liggen. Mijn vader is inmiddels al uit zijn coma. Hamdoulillah, maar mijn moeder nog. Meskiena, In'Sha'Allah gebeurt dat nog snel. Ik ga vandaag nog naar de ziekenhuis waar mijn vader en moeder liggen. Jouad kan niet mee. Hij heeft een afspraak in België over de kantoor die van zijn vader is maar nu van Jouad wordt. Ik heb zijn moeder en vader nog niet ontmoet, net als dat hij mijn ouders nog niet heeft ontmoet. Ik wil eerlijk gezegd wel dat hij eerst mijn moeder en vader ontmoet, en dat ik dan zijn vader en moeder kan ontmoeten. Vandaag gaan we ook te horen krijgen hoelang mijn moeder nog te leven heeft. Zo spannend, ik wil haar gewoon niet kwijt. Ik kan haar gewoon niet kwijt. Wat moet ik zonder haar. Ze is mijn beste vriendin, bijna iedereen heeft me achter gelaten, ik wil dat niet nog eens.

~Eenmaal bij ziekenhuis aangekomen

Ik zit nog even in mijn auto voordat ik in de ziekenhuis moet gaan. Ik ga met mijn handen en hoofd op het stuur. Ik blijf nog even zo zitten, tot ik uit mijn gedachten word gehaald door iemand die 3x achter elkaar toetert. Ik kijk op en merk dat ik het zelf was. Ik barst in lachen uit maar ik voel me diep van binnen helemaal kapot. Geen energie niks. Verbaast me niks elke dag ( behalve vakantie en weekend ) sta ik op om half 6 of 6 uur. Ik begin ook wat meer nachtdienst te hebben. Eerst deed ik niet aan nachtdienst. Ik was altijd bang dat ik mensen juist zou storen inplaats van helpen. Maar nu hebben ze meer mensen nodig en ik dacht van nachtdienst is blijkbaar best belangrijk, kinderen of ouders die niet kunnen slapen, pil inslikken, water drinken en dat soort dingen. Ik besloot maar uit mijn auto te stappen en te gaan kijken naar hoe me moeder en vader eruit zien. Ik stap met trillende benen uit en voel me een beetje misselijk. Komt vast door de zenuwen. Ik loop de ziekenhuis binnen en golf met warmte komt op me af. Het is buiten ook best koud en het miezert een beetje. Ik begroet iedereen die ik zie met een glimlach en hallo. Ja mensen die dit lezen naar iedereen lachen ook al is diegene, gehandicapt, klein, lang, dik, dun, jong, oud en ook wanneer iemand je vies aankijkt gewoon lachen, dat pakt hun het meest. Ik loop naar kamer 356 en klop op de deur ik hoor gepraat en dan valt het stil ik hoor een hese stem zeggen, 'Kom maar binnen.' Ik doe met een trillende hand de deur open. Ik zie mijn vader met zijn Samsung telefoon heel dichtbij zijn gezicht op het bed zitten en hij leunt met zijn hoofd tegen een kussen die ik vorige keer mee nam. 'Salam beba, hoe gaat het?' Ik loop naar hem toe en druk een kus op zijn voorhoofd. Hij pakt me stevig vast bij mijn armen en zegt. 'Zonder jou zou het heel slecht gaan. Ik heb je gemist.' Hij nam me in een omhelzing. Dames en heren houd altijd van je vader en moeder, je mag misschien wel ruzie hebben, maar als je ze niet meer hebt, mis je ze pas echt. Ik pak een kruk en zet die naast de bed van mijn vader neer. Ik ga erop zitten en mijn vader begint te praten met. 'A Lina pak wat te drinken vour mij.' Dames en heren dit zijn geen spellingsfouten, maar mijn vader praat zo haha. Hij noemt me Lina inplaats van Linaya. Butt i don't care. Ik ga snel opstaan waardoor ik een lichte hoofdpijn krijg maar dat boeit me nu niet echt. Ik sta op en schenk wat jus d'orange in een glas en doe voor mezelf een glaasje water. Ik geef het aan hem en in een keer knipperen met mijn ogen heeft het al opgedronken. 'Papa, is er al een dokter langs gekomen.' 'A ja beetjie nadenken a Lina.' Er kwam een dokter binnen lopen en ik stond gelijk op om het te groeten met een hand. 'Hallo, ik ben dokter helsband.' 'Linaya.' Zei ik er gelijk achterna. 'Bent u de dochter van Myriam Housinni?' 'Eh, ja.' 'U bent hier vast om te horen hoelang je moeder te leven heeft?' Vroeg hij met een misvormde glimlach. 'Eh, ja.' 'Nou dan ben je op de juiste plek. We weten het nog niet helemaal zeker maar ze....'