My life is a mess

Hoofdstuk 12

Eerder gebeurt~ Er kwam een dokter binnen lopen en ik stond gelijk op om hem te groeten met een hand. 'Hallo, ik ben dokter helsband.' 'Linaya.' Zei ik er gelijk achterna. 'Bent u de dochter van Myriam Housinni?' 'Eh, ja.' 'U bent hier vast om te horen hoelang je moeder te leven heeft?' Vroeg hij met een misvormde glimlach. 'Eh, ja.' 'Nou dan ben je op de juiste plek. We weten het nog niet helemaal zeker maar ze....'~

'We weten het nog niet helemaal zeker maar ze heeft 2 weken de tijd, en als ze nog niet wakker is, dan wordt de stekker dat zorgt voor voedsel en medicijnen uit de apparaat gehaald.' Mijn vader begreep het niet helemaal dus legde ik het uit. 'Beba, hij bedoelt dat mama d,dood gaat en ja dat.' Zei ik met tranen in mijn ogen. 'Dus yemma 2 weken tijd om te wakker worden he?' 'Ja... Ja papa.' 'Mohiem mijn drienken op, vul meer.' De dokter keek ons lachend aan. Hij liep de deur uit en ik ging gelijk naar mijn vader en trok hem in een omhelzing. Ik liep naar mijn moeder en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Ik pakte de kruk en zette hem dit keer naast mijn moeders bed. Ik ging er op zitten en pakte mijn moeders hand vast. Ik voelde opeens een rilling in mijn lichaam, vast door de kou. 'Lieve moeder, beste vriendin, kom asjeblieft op tijd terug ik kan niet zonder jou en dat weet jij. Papa is inmiddels al wakker geworden, nu alleen nog jij optijd. WORDT WAKKER MAMA!!' Ik barste in tranen uit en ik keek naar mijn vader die ook tranen op zijn wangen had. Ik was nooit zo gevoelig als nu. Maar het is nu leven of dood. Ik huilde maar door en rende naar mijn vader als een klein kind waarvan de lolly afgepakt is. Mijn vader suste mij en tot mijn verbazing werd ik er echt rustig van. Mijn moeder kietelde mij altijd, maar ze heeft ook best lange nagels en dat prikte dus in mijn buik. Ik gaf mijn vader een dikke knuffel en een kus op zijn voorhoofd. 'Beslema beba, doe voorzichtig he, blijf in je bed als je iets nodig hebt roep een dokter. Ik hou van je, en bel me meteen als je ziet dat mama wakker is ofzo Love you. Beslema!!' Ik liep door de gangen en ik merk dat het al 7 uur 's avonds is dus ik loop rustig door de gangen om niemand wakker te maken of te storen. Ik loop naar me auto en rij terug naar mijn ziekenhuis waar ik werk. Ik had 1 uur vrij dus was even naar mijn moeder en vader gegaan. Ik ben aangekomen in het ziekenhuis. Ik kleed mezelf om en loop door de gangen tot ik een belletje hoor rinkelen. Ik loop naar de kamer en zie een oude man die zijn pilletje moet inslikken. Hij heeft mij hulp nodig, want hij heeft moeite met zulke dingen inslikken. Ik heb in ieder geval dat gedaan. Ik loop naar de balie en zeg tegen de vrouw dat het man van net al zijn pil had genomen en dat hij een nieuwe pakje nodig had. Het is vandaag niet zo druk, dus dat is wel heerlijk. Ik zie een vrouw die heftig gewond is en loop gelijk naar haar toe. Ik zet haar op een karretje en breng haar naar een chirurg die haar gaat opereren. Ik ben meer van het wonden verschonen, verband erop zetten en klaar. Ik heb vandaag werk tot 9 uur. Nog 2 uur te gaan, LETS GO!! 'Kunt u even mijn moeder helpen met het douchen?' Vroeg een klein meisje. Ik schat haar rond de 10/11 jaar. 'Tuurlijk schat in welke kamer zit ze?' 'In kamer 104.' 'Dank je wel schat, loop je mee naar de kamer?' 'Eh, oké. Moet ik gewoon in de kamer blijven?' 'Lieverd er zit in elke kamer een iPad in een van die laatjes. Bijna niemand weet dit maar jij mag gewoon oké!' Ze bedankte me heel triomfantelijk en ze was hartstikke blij. We liepen samen naar kamer 104 en ik zag haar moeder daar al zitten ik schat dat ze iets in de 30 is. 'Hallo mevrouw, ik ben u dokter Linaya Houcini.' Zei ik terwijl ik mijn hand naar voren stak. Ze nam me hand vriendelijk aan. 'Selma el Loukini. Dit is mijn dochter Ayae.' Ik loop de kamer binnen en zie een map staan met erop geschreven, Informatie, Selma El Loukini. Dat map heb ik nodig. Ik blader wat door de map en kijk wat om me heen en zie dat Ayae al de iPad heeft gevonden en er spelletjes op speelt. Selma heeft last van hernia, een bot in je rug dat verplaatst is. Dus ze loopt moeilijk en bukken mag ze niet. Daarvoor heeft ze denk ik ook haar kind hier om haar te zien en haar te helpen. Ik moet blijk baar haar douchen en dan hechtingen in haar rug doen. Dus ze heeft 6 hechtingen nodig en ze mag dan 12 dagen niks doen. 'Dus ik ben hier om u te douchen en dan ga ik 6 hechtingen in u rug doen.' Ze knikt teleurgesteld en probeert recht te zitten. Ik loop gelijk naar haar toe en help haar met zitten. We lopen naar de douch en ik douch haar. Na het douchen gaat ze op haar buik liggen op het bed en plaats ik de 6 hechtingen. 'Doordat u de 6 hechtingen hebt mag u 12 dagen niks doen. Vooral niet bukken, krom zitten of zware dingen tillen. Wees heel voorzichtig. Hier heeft u een belletje. Als u iets nodig hebt of iets wil pakken of boodschappen doen zulke dingen moet je het belletje rinkelen en er komt gelijk wel een dokter.' 'Dank u wel, u bent echt een lieve dokter mijn kind is ook vrolijk ze wou altijd al een iPad.' 'Ik moet er nu helaas van door. Nog een fijne dag verder.' Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd en ik gaf Ayae een knuffel en een kus. Ik liep door de gangen en ging naar de balie waar ik een paar mappen moest bewerken. 'Dokter Houcini, u moet nu meteen naar kamer 197. Zware wond. Kogel in de rug. U moet de kogel verwijderen bijna alle chirurgen zijn bezig. Linaya je bent onze enige hoop.' 'Maar mevrouw, ik kan het niet echt waar. Straks gaat er iets mis?!' 'U heeft gelijk. Kunt u dan de assistent zijn, dus bijvoorbeeld dingen aangeven?' Ik dacht even na. Ik kan wel tegen bloed maar niet tegen veel bloed. Straks val ik daar nog flauw. 'Ik weet het niet hoor.' 'Kom op Linaya, ik heb het te druk bezig met mensen inschrijven en bellen. U heeft nu toch niks te doen!' 'Maar ik ben bezig met mappen bewerken. Ik kan niet zomaar weg gaan zonder dat mijn werk klaar is.' 'Ik zorg daar voor. Ga snel!' 'Welke kamer was het ook alweer?' 'Kamer 197. Kloppen voor dat u naar binnen gaat.' 'Oké, verwerk de mappen in tabellen. Heb alles al een beetje verdeelt. Ga op de computer zoeken naar kamer 104. Patiënt genaamd Selma El Loukini, 32 jaar hernia in haar onderrug. Heb al 6 hechtingen gedaan en ze mag 12 dagen niks doen niet bukken, krom zitten of zware dingen tillen. Er is ook een map van een man genaamd Jef walser. 68 jaar, gescheurde been en arm gebroken. Hij heeft een pil die hij 4x per dag moet gebruiken.' 'Ja opschieten jij. Kamer 197 he!' Ik liep haastig door de gangen heen. Allerlei dingen schoten in mijn hoofd. Wat als ik de verkeerde gereedschap geef. Wat als de patiënt dood gaat door mij. Owh nee, ik ben hier niet klaar voor, het gaat me niet lukken. Ik bots per ongeluk tegen iemand aan, ik zeg snel sorry en loop snel verder naar kamer 197.
Bij de kamer aangekomen, klop ik gelijk op de deur. Ik hoor een dokter zeggen 'Binnen.' Ik loop naar binnen en zie een jongen op de bed liggen met een blauwe doek op zich er is grote gat in het doek bij de plek waar de kogel zit. Er staan daar 3 vrouwen, 1 daarvan ben ik. En 2 mannen. 'Aawh, welkom precies op tijd hier kleed je maar aan.' Ik kreeg een blauwe jurk achtig iets en een mond kap, de kap voor mijn haar heb ik niet nodig want ik draag al een hoofddoek. Ik trok het blauwe jurk achtig iets over mijn kleren aan. Ik doe ook nog handschoenen aan en mijn mondkap, en klaar ben ik. Iedereen heeft hetzelfde aan. 'Oké, over 10 minuten moeten we beginnen met de operatie. Ik ben de hoofdleider Fen de Jansen ik sta aan de linker kant van de bed. Ik zorg ervoor dat hij een verdoving prik heeft zodat hij niks meer voelt. Soukaina staat naast mij en neemt de dingen aan die Linaya geeft. Linaya jij bent degene die alles aangeeft. Harbra staat aan de rechterkant van de bed en zorgt ervoor dat de plek waar de kogel inzitten wijd open staat. Kaan jij staat naast Harbra en zorgt dat het weer dicht is. En toen moesten we beginnen. Ik was zo nerveus het was donker in de kamer en er scheen maar een licht precies op de wond. Alle spullen die ze moesten gebruiken stonden al helemaal klaar op een kast. Ik kreeg het heel warm. 'We moeten nu beginnen.'