MR. ANONIEM

34

(A/N mooi liedje voor dit hoofdstuk :) veel lees plezier! x)

POV LOTTE

Hier zit ik dan, te wachten tot de jongens klaar zijn met hun concert. Niall en ik hebben de hele dag niet meer gepraat, ik vond het niet erg dat hij even was vergeten welke opleiding ik doe, maar ik kan gewoon niet tegen geschreeuw, daar word ik verdrietig van... Dat harde geluid dat ruist langs je oren, ik bibber al van de gedachte, waarom is Niall nou boos op mij? Of is hij niet boos op mij? Daar leek het wel op... anders schreeuw je toch niet? ja, je schreeuwt alleen als je ruzie hebt toch? Na mijn ervaring wel, in ieder geval... Ik zal het even uit leggen:

Ik had ooit een broer, hij is 21... We waren heel close... Toen ik 13 was, heb ik hem voor het laatst gezien. Hij had altijd ruzie met mijn ouders, daar kwam scheldwoorden, geweld, en geschreeuw vooral in voor, toen hij 16 was heeft hij ons verlaten. Hij zag zijn kans om naar Londen te reizen, hij heeft daar op vakantie ooit een hele goede vriend leren kennen, daar kon hij terecht. Het was voor mij heel raar, ik had geen afscheid van hem kunnen nemen, de ene avond lag ik nog naast hem in bed te slapen, ik kon niet slapen, want papa en mama hadden weer eens ruzie gehad, dus ging ik naar mijn Broer, Cameron, heet hij. En de volgende ochtend toen ik wakker werd, was hij weg, zijn spullen, alles, alles was weg. ik ben 1,5 jaar lang depressief geweest, omdat ik hem zo miste. Ik mis hem nog steeds, elke dag... Misschien dat jullie mijn broer wel kennen, zijn volledige naam is, Cameron Dallas, ja Cameron is mijn broer, niemand weet dat, wat eigenlijk best wel raar is, omdat ik ook gewoon Dallas van mijn achternaam heet, ja erg weird... Dan zal ik het nog gekker maken.... Tuurlijk mag je niet zomaar uit huis vluchten, je hoort gewoon bij je ouders te zijn, hun zijn de baas over je, maar Cameron en ik zijn geadopteerd, toen we nog erg jong waren. Vandaar dat we een Engelse achternaam hebben. Mijn echte familie heb ik nog nooit gezien, naja, alleen Cameron dan, daarom heb ik het zo moeilijk met zijn vertrek, hij was de enige van mijn echte familie die ik kende, die ik had, die bloed eigen was. Misschien woont Cameron wel bij zijn echte familie? heeft hij onze ouders wel ontmoet, heb ik nog een broer of zus? De wil dat ik ze wil ontmoeten groeit met de dag, die dwang om het niet te doen wordt al kleiner, ik heb toch het recht om mijn echte familie te ontmoeten? om ze te knuffelen, ze om troost te vragen? mijn verjaardag met ze te vieren? dat recht heb ik toch? Ja dat heb ik!

Maar goed, Cameron woont dus in Londen, mijn familie woont in londen, mijn grote liefde, Niall woont in Londen, mijn nieuwe beste vrienden wonen in Londen, waarom zou ik niet naar Londen verhuizen? waarom zou ik in Nederland blijven? ja mijn pleeg ouders.... maar de band die ik had, is ook minder geworden, wie laat zijn dochter nou zomaar touren met haar nieuwe liefde die ze niet eens goed gekeurd hebben? wie doet dat nou? Nou, de mensen die zeggen dat ze van me houden....

er rond een traan over mijn wang, meerder volgen. Ik mis hem zo! Hij weet nog wel wie ik ben, hij heeft me namelijk berichten gestuurd op twitter, instagram en verder volgen.
Ik heb ze nooit geopend, ik durfde niet.... Straks kon ik de dwang niet meer vol en pakte het vliegtuig naar Londen, maar dan werd ik als vermist opgegeven, want ik was nog geen 18, nu wel, dus eigenlijk kan ik gewoon in Londen wonen..... misschien ga ik dat wel doen.... eerst goed over nadenken.
een snik verlaat mijn mond. "Lot?" ik kijk niet op. ik voel een arm die rustig cirkeltjes over mijn rug maakt. Ik kijk op, het is Niall. Ik zak tegen hem aan en leg mijn hoofd op zijn schouder. hij maakt sussende geluiden, ik word er rustig van.

"Lot? komt dit door mij?" vraagt Niall twijfelend. ik draai mijn hoofd naar hem toe. ik schud mijn hoofd. "nee, Niall, ik ben ook niet boos op je" zeg ik. een zucht verlaat zijn mond, hij is opgelucht.
"wil je me vertellen wat er dan wel is?" ik knik. "Er is iets wat ik je nog moet vertellen, maar dat doe ik een andere keer, is dat goed?" hij knikt. "tuurlijk babe, doe het wanneer jij er klaar voor bent" en hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. ik glimlach. "zijn jullie al klaar?" vraag ik nadat Niall mijn tranen heeft weggeveegd. hij knikt. "jaa, dus straks kunnen we naar het hotel, en dan kunnen we morgen wel wat met z'n 2en doen? ik heb namelijk nog wat goed te maken" zegt hij lief. "lijkt me leuk"
"Top" "wat gaan we doen?" vraag ik nieuwschierig. "Dat vertel ik je morgen wel, maar niet iets heel bijzonders, hoor. maar wel iets waar je jou heel heel heel heel heel erg blij mee kan maken" ik lach.
"Top, dan weet ik het al" "ohja? wat dan?" vraagt Niall uitdagend. "SHOPPEN!" roep ik iets harder dan gepland. oeps.. Niall zijn lach vult de kamer. hij knikt en geeft me een kusje op mijn neus. "goed geraden, darling" daarna volgt een lange kus, totdat we worden gestoord omdat we naar het hotel moeten. hand in hand lopen we naar buiten, waar verschillende fotografen foto's maken.

Binnen no time zijn we in ons hotel aangekomen en kleden we ons om. ik heb een kort broekje aan met een hemd. Niall slaapt in een boxer. we gaan liggen en hij slaat zijn armen om me heen.

"en weet je al wat je wil, morgen?" hoor ik Niall vragen. "mhff" antwoord ik, het was bedoeld om; 'een gezellige dag' te zeggen, maar daarvoor ben ik te moe. ik hoor niall nog lachen en iets daarna val ik in slaap.

vergeet niet te *stemmen*reageren*volgen* xxx