50

10 0 0
                                    

POV LOT

Het is nu een paar dagen later, gister mocht ik naar huis. Gelukkig, ik werd gek in het ziekenhuis. De jongens en ik zijn nu in Londen, hun 'gezamelijke huis'. Ik lig op het moment lui op de bank, een film te kijken. Niall is al die tijd bij me geweest. Eindelijk heb ik hem weten te overtuigen dat ik mezelf best van redden, daarom is hij nu in de kelder aan het repeteren.
Met mijn kneuzingen gaat het al veel beter. Ik slaap veel, maarja dat deed ik hiervoor al ook hahaha. Voor de rest gaat het erg goed met Niall en mij. Ik verveel me wel echt dood. Misschien kunnen we vandaag naar het park gaan ofzo. "Harryy?!"roep ik maar vanaf de bank, hij staat als het goed is in de keuken. "jaaaaa?"wordt er terug geschreewd. "Zullen we naar het park?"
Even later komt harry aanlopen. "Waar is Niall?" vraagt hij verbaasd. "repeteren" glimlach ik.
Harry grinnikt. "Jij glimlacht echt altijd he" ik knik. "Zullen we?" Vraag ik door.
Hij knikt. "Voor dat ijsje zeker?" Lacht hij waarop ik rood word en snel Mn hoofd knik. "Zeker?" Geen commentaar.
" Lotte wilt een ijsje! Lotte wilt een ijsje!" Begint hij hard te zingen.
"Shhhh straks hoort niall het en dan kan ik niet meer zelf!"
"Aaah dus alleen daarom moet ik mee?"
"Neee" en dat meen ik, Harry en ik zijn echt goede vrienden geworden, hij doet alles voor me, natuurlijk wel op een andere manier als dat niall dat doet, maar he, wel als best friend.

"op de ene twee bolletjes met chocola en 1 met baan alstublieft en op de andere 4 bolletjes smurven graag" zegt harry tegen de man in de ijssalon.
"harry, serieus? smurven?" lach ik.
"hoe oud ben je?" lach ik verder.
"zegt degene die zelf amper kan lopen" kaatst harry terug.
ik grinnik "so what" zeg ik beledigd terwijl ik langzaam een stap naar voren zet.
"en waarom zo veel bolletjes? hoe moet ik dat ooooooit opkrijgen,, styles?" hij haalt zijn schouders op. "je moet aankomen, dus ik help je een handje"

ja, dat is waar. Ik heb 2 maanden amper eten gekregen, en ben erg afgevallen. mager. te mager. ik probeer nu zo veel mogelijk te eten, maar ik wil niet een totaal ander figuur krijgen. Dus als ik nu te veel eet dan komt dat vet op de verkeerde plek. Zo denk ik dan weer, maar Niall vindt dat ik te weinig eet.

Als we weer thuis aankomen plof ik op de bank. Jezus, zo veel lopen is echt vermoeiend, als je mank loopt!
Niall komt de kamer ingerend.
"Lot waar was je?" Zucht hij
"Een ijsje halen?" Antwoord ik
"Alleen?" Vraagt hij gestrest
"Nee met Harry" probeer ik hem rustig te krijgen.
Hij zucht. "Lot Please zeg als je weg gaat, het werkt me op m'n zenuwen al zeg je het niet, straks ben je misschien, ja eh" niall krabt onhandig aan zijn nek. "Meegenomen" zegt hij wat zachter.
"Niall houd daar alsjeblieft mee op! Ik wil er niet aan herinnert worden Oke!" Probeer ik boos te klinken, wat mislukt doordat m'n stem overslaat. Ik sta snel op en wankel de trap op. Ik laat Niall wel even denken, het is niet zo dat als dit 1 x gebeurd, het gelijk altijd gebeurd als ik alleen ben. Bovendien, Bryan zit opgesloten, dus de kans is wel heel klein dat iemand anders me 'wilt hebben'. Zorda ik de kamer van Niall en mij bereikt heb, ga ik op bed liggen en sluit mijn ogen.

Even weg van de wereld. Ik heb vreselijke koppijn en mijn rug doet zeer.

Zorda ik wakker word zie ik dat er iemand op de rand van het bed zit, Niall.
zodra hij ziet dat ik wakker ben begint hij met praten. "Lot" zucht hij. "Sorry, je hebt gelijk"

ik knik en glimlach. hij glimlacht terug en komt op het bed liggen. Hij spreidt zijn armen en ik ga er in liggen. "Ik wil je gewoon niet kwijt" mompelt hij in mijn haar. "dat gebeurd ook niet, nooit zal ik weg gaan" fluister ik terug.
Onze hoofden komen langzaam bij elkaar en er vormt zich een liefdevolle zoen, die langzaam veranderd in verlangen. De zoen wordt wat ruiger en Niall komt boven me liggen.Hij begint kusjes te geven in mijn nek en mijn handen bevinden zich op zijn blote rug. mijn jurk word uitgetrokken waarna mijn lingerie volgt...

-jullie weten allemaal wel wat er gaat gebeuren, skip-

vredig lig ik tegen Niall aan, het is 4:00 uur s' nachts, maar ik kan niet slapen, ik voel me niet lekker. Ik heb gewoon het gevoel dat er iets vreselijks gaat gebeuren, vroeg of laat. Dat door iets moois, iets anders moois kapot gaat, snap je?
Ik stap uit bed en ga richting de badkamer. Ik doe de kraan open en laat m'n handen warm worden. M'n gezicht spetter ik ook nog even nat waarna ik naar de spiegel kijk. Een meisje. Een klein meisje. Een klein meisje die bang is voor het ergste wat komen gaat.
Allerlei vragen komen op in mijn gedachten. Zal ik mij voor altijd zo fijn voelen? Wat als ik niet gereageerd had op Niall? Ben ik veranderd tegenover anderen? Waarom willen mijn pleegouders me niet meer? Waarom willen mijn biologische ouders mij niet? Komt dit ooit nog goed?

MR. ANONIEMWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu