MR. ANONIEM

38

POV LOTTE

een gaap verlaat mijn mond. Ik kijk om me heen. We zitten in de tourbus, ohja, even vergeten. Gisteren hebben we niet echt lang gereden, we waren allemaal moe, zo ook de chauffeur en Simon.
En als bestuurder is het niet handig al moet je rijden als je moe bent. Simon was dus ook moe, dus ook chagrijnig, dus hij heeft de chauffeur ontslagen. hij vind dat als je betaald word om te rijden, je niet kan afzeggen als je moe bent. "je zorgt maar dat je niet moe bent als je moet werken!" waren zijn woorden. "je gaat toch ook niet slapen al werk je op kantoor?!" vervolgde hij.

Dusja, nu zitten we zonder chauffeur.... hahaha.
we moeten dus nog 13 uur rijden, jeah...!
Aan de ene kant geef ik Simon ook wel weer gelijk, maar ik vind het zo zielig.... ik draai me om en probeer weer te slapen.

"Lot? je word gebeld" hoor ik zacht in m'n oor. ik kreun en kom over eind. ik pak m'n mobiel dankbaar aan en houd het toestel langs mijn oor. "met Lotte" zeg ik slaperig.
"hee lot, met mama"
"oh, hee..."
"hoe is het daar?" 
"super leuk! ik lag alleen even te slapen"
"oh, mag ik niet meer bellen?"
"jawel, maar-..."
"geen gemaar! je hebt niks van je laten horen de afgelopen weken! ik ben er wel een beetje klaar mee, Lotatia! ik ben ten slotte wel je moeder!"
"ten eerste, ik heet geen Lotatia! Ik heb nog altijd de naam lotte gekregen van mijn ouders, en die kan jij niet veranderen! en ten tweede, jij bent mijn moeder niet, maar mijn pleegmoeder..."
"Maar IK ben degene die voor jou gezorgd heeft, de afgelopen 18 jaar..."
"hoe bedoel je heeft?"
"je gaat nu op jezelf. Ik ben je zat, en volgens mij was je dat toch al van plan, dus. We hoeven je niet meer. en kom op, zeg nou zelf, lotte is toch een verschrikkelijke naam!?"
".... oke, vaarwel" zeg ik kortaf en hang op. tot slot barst ik in tranen uit. Niall die bezig was in zijn kast en de helft mee luisterde komt bezorgd naar me toe. hij neemt me in zijn armen.
"babe, wat is er?" vraagt hij rustig.
Nadat ik heel het telefoon gesprek heb uitgelegd is Niall zijn hele humeur veranderd. hij is boos en chagrijnig, op mijn ex-pleeg ouders. ja op hun. die verraders, zo noemt Niall ze, ik ik trouwens ook.
Ze hielden niet van me....

"rustig Lot, het komt allemaal goed, je gaat je echte ouders ontmoeten die wel om je geven!" troost niall me.
"maar Niall.... Ze houden niet van me, mijn hele leven lang heeft niemand van me gehouden, mijn pleegouders niet, en mijn echte familie ook niet, ze hebben me weggegeven niall, gewoon verdomme weggegeven! en mijn broer heeft me achter gelaten" snik ik. "Niemand houdt van me!!"
"he! lot, ik houd van je, echt waar! er houden wel mensen van je, ik, de jongens, je fans, en ik weet zeker dat je ouders ook van je houden! en je broer ook! geloof me!"
ik knik, niet echt overtuigend maarja, het is een knik, toch?

de rest van de dag hebben we met de jongens rond gehangen. Niall heeft ze heel het verhaal uitgelegd. anders kwam er misschien verwarring, en dat wil niemand. op het moment spelen de jongens fifa en lig ik tegen niall aan, te kijken. nouja, eigenlijk zit ik gewoon op mijn mobiel.
Ik neurie wat mee met een bekend liedje en stop als de muziek uit wordt gezet.
ik kijk op. "waarom zetten jullie de muziek uit. "lot, jij kan echt goed zingen!"
ik schud hevig mijn hoofd. "Echt wel! zing is wat!" "no way!"
"kom op!" 'Misschien een andere keer" "oke afgesproken" en de jongens gaan weer verder met fifa. 

FIJN WEEKEND IEDEREEN!!!!