MR. ANONIEM

45

POV LOTTE

Vandaag is het laatste concert van de jongens en daarna gaan we naar huis!
Naar Londen. Daar ga ik eindelijk mijn broer weer zien, en mijn ouders ontmoeten.
En vooral veel met Niall samen zijn. Hoe geweldig is het dat we dan in het zelfde land wonen?
Heel erg Geweldig toch!

Als ik naast me kijk zie ik dat Niall er niet meer ligt. Ze hebben vast soundcheck voor de namiddag. Het concert begint 17:15 uur. Rare tijd he? dat komt  doordat dit het laatste concert is, de jongens zijn moe, gesloopt kan je het beter noemen. Dus daarom is het zo vroeg, dan zijn ze in de avond klaar en begint de reis naar Londen.

Ik zit op de bank met een bak paprika, aardbeien en kiwi. ja rare combinatie he? maar I don't care, het is lekker. het is nu 16:00 uur. De jongens zijn al bij het concert gebouw. Ik kijk live mee in de tourbus. Ik ben te moe helemaal daar naar toe te lopen, pfff...

Ik voel dat ik word vast gegrepen en lekker naar m'n bed word gebra..- wacht wat?! Dit is mijn bed niet, dit is de koude buitenlucht! Ik wil niet naar buiten! Snel open ik mijn ogen, om te kijken naar de persoon die mij opgetild heeft. mijn ogen vergroten bij het zien van Bryan, dit is Niall niet maar Bryan! Wat gaat hij met me doen??! Zodra hij merkt dat ik wakker ben komt er een gemene grijns op zijn gezicht die ik het er het liefst meteen af wil slaan.

"lekker geslapen schoonheid?" grijnst hij.
zijn stem, bah, alleen daar walg ik al van.
"wat moet je van me?"
"oh, zoveel schatje, heel veel"

ik probeer me uit zijn greep te verwijderen, wat totaal mislukt. Zijn greep versterkt en even later voel ik dat mijn handen vast zitten. hoelang zitten ze al vast? hoe kan ik dat niet gemerkt hebben? 
hij ziet het en laat me op de grond zakken. Ik moet dus zelf lopen. gelukkig, hoeft hij me niet met zijn gore tengens  aan te raken. zij pakt me ruw vast bij mijn vastgebonden polsen die zich achter mijn rug bevinden en zo lopen we de donkere staten door. 
Opeens schiet het me te binnen dat Niall totaal van niets af weet. hij is vrolijk aan het optreden terwijl ik hier ontvoert word. wat zal hij wel niet denken? dat ik zomaar ben weg gegaan?

We lopen een oud versleten pand in en ik word in een kamer geduwd. ik val neer op de grond en voel stompen tegen mijn buik aan. Dit is niet alleen Bryan, dit zijn meerdere personen! net als ik wil kijken wie dit zijn, neemt  zwarte gat het van me over, nadat ik een harde klap op mijn slaap gekregen heb.
Wie zijn dit? wat willen ze van me? ik wil gewoon naar huis, naar niall, naar cameron, naar londen, naar de jongens, weg van deze gemene jongens, die me pijn doen, die iets van me willen, maar wat? ik kan het ze niet geven, want ik weet niet wat ze willen. Ik hoop dat Niall me komt halen, dat hij de politie belt en die voorgoed een eind maken aan het leven van Bryan, ja ik haat hem. ik hoop dat hij rot in de hel. de pijn neemt het van me over en voor ik het weet lig ik alleen in de kamer, in een hoekje, met pijn, bloed, open plekken, en tranen, heel veel tranen.

Niall ik weet dat je dit niet hoort, maar ghodd, ik hou van je, ziels veel, dus als ik je nooit meer zie, je weet dat ik van je houd!