Het Examenjaar - Een lesbisch verhaal

Hoofdstuk 7

"Noa, kom maar even je antwoord op opdracht 14 op het bord schrijven." Het is woensdag ochtend en ik zit bij scheikunde. Normaal vind ik dit een leuk vak, maar niet om half negen 's ochtends. Het is gewoon te vroeg om goed te kunnen functioneren en ik hoop dat ik niet val als naar voren loop. Gelukkig kom ik veilig aan bij het bord en begin mijn antwoord op te schrijven.

"Goed zo Noa, helemaal correct!" meneer Ten Daal is echt te opgewekt op dit tijdstip. Als ik me omdraai zie ik dat Sophie me aanstaart. Ik geef haar een kleine glimlach en direct ontvang ik er een terug.

Nadat Sophie zondag bij mij was geweest, is er niet echt meer wat speciaals gebeurt. Behalve dat we volgens mij nu vrienden zijn. We appen elke dag sowieso wel een keertje en ook in de pauze zit ze steeds vaker bij ons. Ik ben blij dat ik haar goed kan leren kennen zonder het awkward te maken. Lauren zorgt er gelukkig voor dat de gesprekken die Sophie en ik aan de kantine luchtig blijven, door bijvoorbeeld een random opmerking te maken. Lauren is de aller beste vriendin die je maar kan wensen en ik zou haar voor geen goud in willen wisselen. Ze zegt dat Sophie met me aan het flirten is, maar ik zie het echt niet. Volgens mij is het alleen maar vriendschappelijk, niet meer en niet minder.

-

Al snel is het weer pauze en ik probeer Sophie op allemaal manieren aan het lachen maken. "Ik weet nog een keer dat Lauren in groep vijf kladpapier ging eten, omdat een jongen tegen haar had gezegd dat dat lekker was." Ik kijk Lauren even snel aan, om te zien dat ze me boos aankijkt. Sophie daarentegen ligt in een deuk. "Sorry Lau, maar het is echt een grappig verhaal. Ze vond het ook nog eens oprecht lekker, terwijl die jongen alleen maar een grapje maakte." Nu lacht iedereen aan tafel mee en ook Lauren lacht een beetje om haar jonge zelf.

Sophie, die nu naast me zit, heeft de mooiste lach van allemaal en ik kan er dan ook niet aan doen dat ik Sophie weer eens aan zit te staren. Lauren trapt me onder de tafel tegen mijn been aan en verschrikt kijk ik op. Iedereen kijkt me aan, inclusief Sophie. Ik krijg een rood hoofd en verstop me achter mijn mobiel. Gelukkig is er al snel een nieuw onderwerp in de groep gegooid, waardoor ik weer mijn normale huidskleur terug krijg en ik gewoon weer opnieuw Sophie's aandacht kan proberen te trekken.

Na nog een paar pogingen, die gelukkig lukken, gaat de bel en staan we met z'n allen op. Sophie, Tijn en Thomas hebben nu net als ik gym. "Ik loop wel mee naar je kluis." Hoor ik achter me. Ik draai me verbaast om en zie Sophie achter me lopen. Ik geef haar een glimlach en knik mijn hoofd. Samen lopen we verder tot we bij mijn kluis zijn.

Snel pak ik mijn gymtas uit mijn kluis en doe mijn boeken weer erin. Ik wil weglopen als Sophie mijn arm vastpakt, waardoor ik een kwart slag wordt omgedraaid. Ik kijk Sophie vragend aan en zie aan haar gezicht dat ze wat wilt zeggen, maar niet precies weet hoe. Na een paar pogingen krijgt ze het er eindelijk uit. "Zou je vanmiddag mee naar mijn huis willen?'' Ik weet niet waarom, maar op de manier hoe ze het vraagt, krijg ik spontaan kriebels in mijn buik.

"Ja, is goed." Ze kijkt me opgelucht aan en daarna vervolgen we onze naar Sophie's kluis.

"Wil je vanavond ook blijven eten? We eten macaroni." Ze heeft me een knipoog als ze het zegt en ik voel weer dat mijn wangen een beetje rood worden.

"Uhm, ja is goed. Dan bel ik zo even mijn moeder na gym." Mijn hart maakt een sprongetje van blijdschap en mijn gezicht begint pijn te doen van de lach op mijn gezicht.

We lopen richting de gymzalen en ik kijk haar onder het lopen aan, nog steeds die domme lach op mijn gezicht. Sophie kijkt me aan en ook zij heeft een lach op haar gezicht. Samen lopen we de kleedkamer in en ik kan mijn ogen niet van haar afhouden. Ze staat nu met haar rug naar mij toe, dus gelukkig ziet ze me niet naar haar staren. Ze heeft echt het perfecte lichaam, niet te dik en niet te dun. Ik zie dat ze haar shirt uitdoet, om haar gymshirt aan te kunnen doen. Direct word ik weer rood en besluit ook maar verder te gaan met omkleden. Als dat is gebeurt, vlucht ik de kleedkamer uit, omdat ik nog steeds de hitte in mijn wangen voel.