Het Examenjaar - Een lesbisch verhaal

Hoofdstuk 21 - Epiloog

EEN HALF JAAR LATER

"En dan wil ik nu een applaus voor alle geslaagden op het podium hebben!" roept de directeur van onze school door de luidsprekers trots. Vandaag krijgen we onze diploma en zijn we eindelijk verlost van de eeuwigdurende middelbare school. Mijn hele vriendengroep is geslaagd voor de HAVO en we met het papiertje die we straks krijgen, kunnen we de eerste stap van de rest van ons leven maken. Sophie staat naast me en houdt mijn hand stevig vast.

"Ik ben nerveus No," fluistert ze in mijn oor. Ik kijk haar aan in haar ogen en geef haar een kus op haar wang.

"Je hoeft nergens meer bang voor te zijn," fluister ik terug en geef haar een knipoog. "Het enige wat nog fout kan gaan, is dat je struikelt als je naar de tafel loopt om je handtekening te zetten." Sophie geeft me een lichte duw en ik zie een glimlach op haar gezicht verschijnen.

Ik heb zin in wat er na vandaag gaat komen, we gaan allemaal studeren en gelukkig blijft iedereen in ieder geval het eerste jaar in dezelfde stad wonen. Sophie gaat wel op kamers in het centrum van de stad, omdat ze dan wat dichter bij school woont. Ik woon al relatief vlakbij het centrum en het treinstation, dus ik heb besloten gewoon thuis te blijven wonen. Volgend jaar ga ik in een stad verderop studeren en het is gelukkig maar een half uurtje in totaal reizen.

"Noa van der Wal," ik schrik op als mijn naam wordt omgeroepen en stap snel naar voren. Ik word achter een tafel neergezet en krijg een pen in mijn hand gedrukt. Er wordt aangewezen waar ik mijn handtekening moet neerzetten en even later sta ik, na een applaus van alle ouders gekregen te hebben, weer naast Sophie. Ze kijkt trots naar mij en geeft me snel een knuffel. Het voelt nog steeds onwerkelijk dat de middelbare school nu officieel is afgelopen. Ook al ben ik blij dat ik nu ga studeren, weet ik dat ik alle mensen hier enorm ga missen.

"Ga je mee No?" Sophie tikt me aan en sleept me voordat ik kan reageren al naar onze ouders toe. Mijn ouders en Sophie haar vader kunnen het erg goed met elkaar vinden, soms een beetje te goed als mijn ouders weer eens onaangekondigd bij Sophie in huis zitten. Maar uiteindelijk ben ik er wel blij mee. Sophie haar moeder neemt af en toe contact op met Sophie, maar ze hebben elkaar nadat ze Sophie uit huis hebben geplaatst niet meer gezien. Toch hebben ze afgesproken volgende week ergens te gaan lunchen, en ik denk dat het goed is voor Sophie, want ik merk dat ze het er soms moeilijk mee heeft.

Als we bij onze ouders staan, geeft mijn moeder mij met tranen in de ogen een knuffel, waarbij ik praktisch plat wordt gedrukt. "Mijn meisje, ik weet nog dat ik je hier bijna heen moest slepen voor je eerste schooldag," zegt ze terwijl ze mij in de wangen knijpt. Ik moet lachen om haar emotionele uitbarsting en geef haar snel nog een knuffel voordat ik mijn vader een knuffel geef.

"Ik ben trots op je," zegt hij in mijn oor en geeft me een kus op de wang. Sophie haar vader geeft me ook nog een knuffel en daarna wordt ik naar achteren getrokken door een stralende Lauren.

"Ik moet eerlijk toegeven, ik had niet verwacht dat ik hier samen met je zou staan," zegt Lauren en iedereen om ons heen lacht als we elkaar een knuffel geven.

"Nee, ik had inderdaad ook niet verwacht dat jij het zou halen," grap ik en Lauren geeft me een stoot op mijn schouder. "Auw, het was maar een grapje," zeg ik terwijl ik mijn zieligste gezicht trek. Lauren geeft me dan weer een knuffel, wat ga ik haar missen. Ik weet dat we elkaar nog wel vaak gaan zien, maar bij elkaar op school zitten is toch anders.

"Wie gaat er mee vieren dat we eindelijk zijn verlost van deze shithole!" hoor ik achter mij. Ik draai me om en Thomas kijkt me grijnzend aan. Sinds onze ruzie, zijn we weer beste vrienden geworden. Het heeft wel eventjes geduurd, maar hij heeft bewezen echt om mij te geven en ik heb hem een tweede kans gegeven. Achter hem staat de rest van onze vriendengroep.

"Mam, pap, ik heb afgesproken met mijn vrienden te gaan eten en daarna bij Thomas thuis te zitten. Ik weet niet hoe laat ik thuis ben, maar jullie hoeven geen rekening met mij te houden," zeg ik snel tegen mijn ouders, waarna ik ze beide een kus op de wang geef. Voordat ze iets terug kunnen zeggen, lopen we met z'n allen naar onze fietsen toe en fietsen we naar de snackbar vlakbij de school. Een laatste keer gaan we er met z'n allen naartoe en genieten we van het veelte vette eten.

Ik heb zin in de komende jaren. Er zullen vriendschappen gemaakt worden met andere mensen buiten de groep, maar ik heb vertrouwen dat wij altijd zullen blijven.

Mijn relatie met Sophie is het afgelopen jaar alleen maar sterker geworden, we hebben al wel onze eerste ruzie gehad, maar dat was gelukkig na een goed gesprek al weer klaar. Ik zie ons een langere tijd samen zijn, misschien wel voor de rest van onze levens. Ik hou van haar en zij van mij, en daar gaat het om. We kunnen super goed met elkaar overweg en zelfs als we niet echt iets te doen hebben, kunnen we gewoon bij elkaar op de bank chillen zonder dat we ons aan elkaar irriteren.

We zijn bij de snackbar aangekomen en iedereen loopt naar binnen. Ik trek aan Sophie haar hand en gebaar haar weer naar buiten. "Wat is er?" vraagt ze.

"Ik wilde even zeggen dat ik trots op je ben en me vereerd voel dat ik je vriendin mag zijn. Ik hou van je en heb zin in de rest van onze jaren samen," zeg ik en ik geef haar een gepassioneerde kus. We staan zo even om de hoek van de snackbar als we naar binnen worden geroepen door Lauren. Ons eten is besteld en lachend sluiten we met z'n allen het hoofdstuk middelbare school af.

---

Dit was het boek dan officieel. Ik heb een open einde gehouden, omdat ik misschien een vervolg ga schrijven over de levens van Noa en Sophie op het HBO. Ik durf het nog  niet met zekerheid te zeggen, omdat ik het zelf druk heb met school.
Als je me volgt, kan je op de hoogte blijven voor een eventueel vervolg.

Allemaal heel erg bedankt voor het lezen van dit boek en ik hoop dat jullie er van hebben genoten!