Het Examenjaar - Een lesbisch verhaal

Hoofdstuk 16

Het is al half 11 's avonds en ik zit al sinds ik thuis ben te bedenken hoe ik mijn ouders ga vertellen dat ik op meiden val. Ik probeer Sophie nu te bellen, maar ze neemt niet op. Na de derde poging hoor ik haar mooie maar vermoeide stem: "Met Sophie?"

"Hey met Noa, ik heb je steun nodig Sooph." Zeg ik terwijl ik op mijn bed ga liggen.

"Wat is er? Toch niet iets ergs?" Vraagt Sophie bezorgd.

"Nee, het is niet ernstig." Ik hoor haar een zucht van opluchting maken.

"Wat is er dan?" Ik staar even naar het plafond en zucht dan zelf.

"Ik wilde graag vanavond aan mijn ouders vertellen dat ik op meiden val en dat jij mijn vriendin bent, maar ik durf het niet en nu liggen ze al op bed." Vertel ik angstig.

"Rustig No, haal eerst even een paar keer diep adem, straks ga je nog hyperventileren." Zegt Sophie geruststellend en ik doe wat ze zegt.

"Ik ben gewoon bang dat ze het slecht opvatten en mij uit huis zetten. Ze zeggen allebei soms kwetsende dingen over de LBHT gemeenschap, ik wil niet dat ze me gaan haten." Ik begin tranen in mijn ogen te krijgen, maar veeg ze snel weg.

"Noa, weet ten eerste als ze je gaan haten dat je mij hebt, en Lauren en Tijn en iedereen. Ten tweede, misschien maken ze die opmerkingen, maar hebben ze niet door wat ze nou precies zeggen. Als ze weten dat jij lesbisch bent, kijken ze er totaal anders tegenaan." Zegt Sophie door de telefoon.

"Ik weet het, maar er blijft altijd een kans dat ze er niet anders naar gaan kijken." Zeg ik en ik trek de dekens van mijn bed over mijn hoofd heen.

"No, als je zo denkt, dan kom je nergens." Ik zucht en weet dat ze gelijk heeft, ik ben gewoon een watje. Ook al mag ik mijn ouders heel erg, we vertellen er klaar niet zo veel. Nu dat wel moet, wil ik het eigenlijk niet. Ik ben bang dat ik ze teleur stel en dat ze mij niet meer zo behandelen als nu.

"Je weet dat ik gelijk heb No." Zegt Sophie als we beide een tijdje stil zijn geweest. Ik maak een instemmend maar geluid en Sophie lacht. "Vertel het ze nou maar."

"Pff, oké. Ik bel je zo weer om te vertellen hoe het is gegaan."

"Ja is goed, tot zo!" Sophie hangt op voordat ik nog wat kan zeggen en ik kijk lachend naar mijn telefoon. Ze weet gewoon dat ik het anders weer had uitgesteld.

Ik sta op en kijk nog even in de spiegel. "Je kan het Noa." Zeg ik tegen mijn spiegelbeeld, maar het klinkt niet heel zeker. Ik kijk nog even op de klok en het is bijna 11 uur. Mijn ouders zullen het niet leuk vinden dat ik ze zo weer wakker maak, omdat ze morgen weer vroeg moeten werken. Snel stap ik de gang op en loop naar mijn ouders hun slaapkamer deur en klop voorzichtig. Als ik wat gerommel hoor, doe ik de deur open.

Mijn vader heeft het licht aangedaan en zit nu rechtop in bed. Mijn moeder doet net haar ogen open.

"Is er wat?" Vraagt mijn vader bezorgd.

"Nee, nouja, eigenlijk wel.." stamel ik uit. Ik ga op de rand van het bed zitten en ondertussen is mijn moeder ook rechtop gaan zitten.

"Wat is er Noa." Vraagt nu mijn moeder, terwijl ze mijn hand van mijn schoot pakt.

"Nou.." ik kijk mijn beide ouders nu aan en ze kijken nu lichtelijk bezorgd terug. "Ik wil jullie wat vertellen."

Mijn moeder geeft mij nu een glimlach. "Dat zou je niet verwachten als je om 11 uur onze kamer in komt lopen." Grapt ze.

"Mam, het is serieus." Zeg ik terwijl ik naar haar kijk. Ik zucht nog een keer diep en gooi het er dan uit: "Ik heb een relatie met Sophie. Ze is mijn vriendin en ik val op meiden." Ik krimp in elkaar, in afwachting op mijn ouders hun reactie.

Het is even stil, maar dan voel ik mijn moeder haar armen om mij heen slaan. "Och meissie, was je oprecht zo bang voor onze reactie?" Ik kijk mijn moeder met tranen in mijn ogen aan. Mijn vader komt nu ook dichterbij zitten en nu is het een grote familie knuffel.

"Noa, we accepteren je zoals je bent, ook al viel je op olifanten." Zegt mijn vader. Ik kijk hem aan en mijn moeder geeft hem hoofdschuddend een duw tegen zijn schouder. Hij lacht nu naar mij en ik geef hem een knuffel.

"Dus jullie vinden het niet erg?" Vraag ik voorzichtig.

"Nee gekkie, je bent onze dochter, ons enige kind. We zullen voor altijd van je houden, wat er ook gebeurt." Zegt mijn moeder. Ik kijk ze dankbaar aan en begin spontaan te huilen. Er valt een gewicht van mijn schouders en alles komt er nu in een keer uit.

We zitten een tijdje met z'n drieën op bed en mijn moeder is ook zachtjes aan het huilen.

"Waarom huil je mam?" Vraag ik als ik weer wat rustiger ben geworden.

"Ik vind het gewoon zo erg dat wij je het gevoel gaven dat je niet jezelf kon zijn en het tegen ons durfte te vertellen. Ik hoop dat je dat ons niet kwalijk neemt." Zegt mijn moeder.

"Mam, het maakt niet meer uit, jullie accepteren mij en dat vind ik het belangrijkste." Mijn moeder kijkt me aan en geeft me weer een knuffel.

We praten nog wat over Sophie en spreken af dat ze binnenkort langs moet komen om met ons te gaan eten. Het is al bijna 12 uur als ik terug naar mijn kamer loop en mijn telefoon pak zodat ik Sophie kan bellen, als ze tenminste nog wakker is.

Bij de eerste piep wordt hij al opgenomen? "Noa? Hoe ging het?!" Vraagt Sophie direct.

"Hey Sooph, het ging echt perfect. Ze accepteren her allebei en eisen nu al dat je binnenkort bij ons moet komen eten!" Vertel ik enthousiast.

"Gelukkig! Ik ben echt zo trots op je dat je het hebt gedaan! En natuurlijk kom ik langs, al is het alleen maar voor het eten." Grapt Sophie. We moeten allebei lachen, al is het niet eens om de slechte grap. Ik ben zo vrolijk en er giert adrenaline door mijn lijf heen. Stuiterend zit ik op bed en laat me achterover vallen.

"Ze reageerden zo positief, ik had het niet zo verwacht. Ik dacht dat ze het eerst zouden moeten verwerken, maar ze hadden het direct al geaccepteerd." Vertel ik. Dan hoor ik Sophie gapen en kijk op de klok, kwart over 12. Morgen moeten we om kwart over acht al weer op school zijn.

"Ik weet dat we nog wel uren kunnen praten, maar je bent moe en ik eigenlijk ook wel een beetje, dus zullen we maar gaan ophangen? Dan kan je nog een paar uurtjes slapen." Zeg ik tegen Sophie.

"Ja is goed, dan zie ik je morgenvroeg! Welterusten No."

"Welterusten Sooph." Ik hang op en ga op mijn zij liggen. Ik denk aan Sophie en aan wat onze relatie in de toekomst kan brengen. Even later val ik met een glimlach in slaap.