Życie w kłamstwie

2

Postanowiłam, że powiem wszystko. Zadzwoniłam po Izę, poprosiłam ją, żeby przyszła do pokoju Domena. Zgodziła się niechętnie.

- Muszę wam coś powiedzieć - Rzekłam, a łzy napłynęły mi do oczu. Znienawidzicie mnie. Stracę was...

- Oj nie mów tak! - Powiedzieli równocześnie. Mów co się stało.

Opowiedziałam wszystko po kolei. O imprezie, o nocy z Andreasem, o tym, że z Krausem mnie szantażował. Moi najbliżsi mi nie uwierzyli. Nie chcieli mnie znać. Próbowałam ich przeprosić, ale Domen wyrzucił mnie  z pokoju. Załamałam się. Nie miałam już osoby, na którą mogę liczyć. Kilka godzin chodziłam po mieście, cały czas płakałam. Chciałam uciec od świata. Postanowiłam, że wrócę do domu. Rodzice już spali. Wchodząc do pokoju wszystko mi się przypomniało. Na półkach leżały zdjęcia, na których byłam z Izą i Domenem. Wtedy byłam szczęśliwa. Postanowiłam, że wszystko zostawię, że ucieknę. Napisałam krótki list:
Mamo, nie szukaj mnie. Nie chcę żyć. Zniszczyłam wszystko. Zniszczyłam tobie 16 lat, dziwię się, że tyle ze mną wytrzymalaś. Teraz nie będziesz się tak męczyć. Mnie już nie będzie.

Wyszłam z domu zabierając kilka rzeczy. Nie wiedziałam dokąd pójdę, gdzie zostanę na noc. Chciałam się zabawić, oderwać od rzeczywistości.
Mijał dzień, drugi, trzeci, a ja nie dawałam znaków życia. Ukrywałam się przed światem. Spotkałam znajomą mamy. Nie poznałam jej, ale ona mnie owszem.

- Natalia, gdzie ty byłaś? Twoi rodzice nie żyją - Kobieta powiedziała poważnym głosem.

Nie wierzyłam jej. Myślałam, że to kłamstwo. Nie mogli z dnia na dzień umrzeć. W mojej głowie były tysiące myśli. Myślałam "Co jeżeli to prawda?!", ale od razu układała się odpowiedź "Nie, to nie mogli być oni". Moje myśli zostały przerwane.

- Szukali ciebie. Przez ciebie zginęli! Gdybyś nie uciekała z domu to byliby szczęśliwi!

Zamurowało mnie. Pobiegłam w stronę domu. Było pusto, na stole leżała kartka, którą zostawiłam kilka dni temu. Obok niej leżały wszystkie moje zdjęcia. Nie wiedziałam, co ma zrobić. Byłam zupełnie sama. Straciłam przyjaciółkę, chłopaka i rodziców w tak krótkim czasie.
Jedyną osobą u której mogłam się zatrzymać była ciotka Lucy. Mieszkała w Oslo, w Norwegii. Miała syna. Nigdy go nie poznałam, jej w sumie też nie. Rodzice pokłócili się z nią kiedyś, dlatego nie utrzymywali z nią kontaktów. Przeszukałam cały dom, aż w końcu znalazłam jej numer telefonu. Zadzwoniłam. Nie wiedziałam, czego mam się spodziewać.

- H-h-halo. Dzień dobry - Powiedziałam niepewnie.

- Słucham, w czym mogę pomóc? - Usłyszałam głos. Wydawał się miły, przyjazny.

- Pani Jessica? Siostra Anny? - Zapytałam.

- Tak, ale kim ty jesteś? Dlaczego dzwonisz?

- Jestem jej córką, nazywam się Natalia. Moi rodzice zmarli kilka godzin temu, nie wiem co zrobić. Nie mam gdzie mieszkać.

- Jejku, kochana, zaczekaj do jutra. Przyjadę do ciebie i zobaczymy co dalej.

Ciotka była przyjazna, nie wiem, czemu mama mówiła, że to potwór. Może ona tylko udawała miłą?

Chwilę później zasnęłam. Byłam tym wszystkim zmęczona. Obudziłam się po kilkunastu godzinach snu. Nie byłam sama. Koło mnie siedziała kobieta. Wyglądała jak modelka! Oprócz niej na sofie siedzieli dwaj policjanci. Wypytali o wszystko najpierw ją, a później mnie.

* DWA DNI PÓŹNIEJ *
Leciałam samolotem do Oslo. Miałam zamieszkać z niedawno poznaną ciocią. Zawsze chciałam polecieć do Norwegii, ale nie w takich okolicznościach... Śmierć rodziców, strata przyjaciół, to dla mnie za dużo. Może tam ułoży mi się życie?

Wzięłam starą kartę od telefonu. Postanowiłam sprawdzić, czy ktoś do mnie dzwonił. Było na niej około 200 nieodebranych połączeń i ze 100 SMSów. Większość z nich była od mamy.

Natalia! Gdzie ty jesteś? Razem z tatą się martwimy.

Wróć do domu proszę!

Nie rób nam tego. Jesteś naszą jedyną, najwspanialszą córeczką!

Proszę, wróć!

Było ich o wiele więcej. Zdziwiła mnie jedna wiadomość. Od niego...

***
Jejku, przepraszam Was, że ten rozdział jest taki nudny. Następny będzie ciekawszy, obiecuję. Podoba Wam się ten chociaż troszkę? Chcecie następny?😄😊