Just a night with him (Published)

10. Two is better than one

I woke up the next morning still feeling tired from last night. I took a deep breath as I open my eyes to face the new reality of my life and that is being Sancho Consunji's wife. Tumingin ako sa kabilang side ng kama at doon nakita ko si Sancho na nakapikit pa rin habang ang mga braso niya ay nakapalupot sa baywang ko. I sighed again as I stare at his face. Sancho looks like an angel when he's asleep but when he's awake, he's more ruthless that ever.

Dahan-dahan akong bumangon at saka bumaba ng kama, I picked up the clothes we took off last night, inisa-isa ko iyon at saka inilagay sa humper, nang matapos ay naghalungkat ako sa bag ko ng maisusuot. I wore a white sando and a pair of shorts, nasa bahay lang naman ako – kahit hindi ko pa rin itinuturing na bahay ang bahay na ito – I guess kailangan ko nang sanayin ang sarili ko. Lumabas ako ng silid at saka bumaba sa hagdan, napaigik ako nang paghakbang ko ay biglang kumirot ang pagitan ng hita ko. Napaupo ako sa baiting ng hagdan.

Sancho was insatiable last night – when he told me that I was his, hindi ko sineryoso iyon, in my head, it was because he was the Sancho Consunji at alam ko ang repustayon niya but last night, he made it clear, he made me feel it in my every vein, that I was his and NO ONE can ever take me away from him. I felt his mark last night at tulad nga ng sinabi niya kagabi bago tuluyang pumikit ang mga mata ko, kahit magsawa siya sa akin, hinding-hindi mawawala sa akin ang marking iyon. I didn't say anything, nang sabihin kasi niya ang salitang magsasawa ay wala na akong naintidihan, when he said those words, I realized na talagang pinakasalan niya lang ako para sa mga bata. Hindi ko na alam kung anong mangyayari sa amin dalawa ngayon – I thought that he would try to make things work para maging maayos ang pamilya pero parang hindi naman ganoon ang mangyayari.

Sinubukan kong tumayo ulit. I felt that stinging pain in the middle of my legs but if I don't move mas lalo ko lang mararamdaman ang sakit. I went straight to the kitchen, naningin ako ng pagkaing pwede iliuto. Sigurado akong gutom si Sancho pagkagising. I saw some pancake mix kaya iyon ang iniluto ko, mabagal akong kumilos dahil masakit ang katawan ko, napabuntong hininga na lang ako.

Habang nagluluto ay bigla kong naisip ang mga bata. Hindi ko pa nga pala nasasabi sa kanila na nagpakasal ako kay Sancho at mas lalong hindi ko pa nasasabi sa kanila na si Sancho ang ama nila. Paano ko ipapaliwanag sa mga anak ko na nagsinungaling ako noon at buhay pa ang ama nila? Mapapatawad kaya nila ako? Alam kong naiintindihan na nila ang nangyayari sa paligid, katunayan niyan ang tinanong ni Yto sa akin kahapon nang umaga sa school nila – he already know what a real kiss was and he was curious about it. Paano ko sasabihin sa mga bata iyon?

Nagpakawala ako ng isang mahabang buntong-hininga.

"What was that for?"

Nanigas ang likod ko nang marinig ko ang boses ni Sancho. Halos mabitiwan ko ang hawak kong plato – kasalukuyan ko kasing inilalagay sa plato ang pancakes na iniluto ko at hindi ko namalayan na nasa likuran ko na pala siya. I faced him; I tried giving him a smile.

"Kumain ka na." Sabi ko at saka iniulapag ko ang plato na may lamang pancakes sa ibabaw ng counter top. I made him coffee tapos ay muli ko siyang niyakag, tumayo siya sa kabilang side ng counter top at saka nagsimulang kumain. I just stared at him. Gustuhin ko man ay hindi yata ako makakain dahil sa kabang nararamdaman ko.

"Bakit ayaw mong kumain?" Tanong niya sa akin. Wala pa rin ngiti sa labi niya. I sighed.

"Sasabihin ko na sa kambal ang totoo."

Alam kong alam niya ang ibig kong sabihin. Bigla siyang natigilan at saka tumingin sa akin.

"Do you think its okay?" He said I a calm voice. Hindi ako makapaniwala, was he really asking for my opinion?