Katilim Sensin [ASKIDA] Düzenleniyor

4.Bölüm

[monolog]

     O zamanlar ben de bir anormallik olduğunu düşünen kendine aile diyen ebeveynlerim, beni psikolog psikiyatri vb. kişilere götürdü. Uzun bir süre gitmiş olduğum sadece oyun oynadığımız kadın, beni bir takım testlere sokuyormuş. Çocuk aklı işte ne bilsin, kendime oyun arkadaşı buldum sanıyordum. Adının Müge olduğunu hatırladığım kadınla aramız çok iyiydi. Ancak o da bir süre sonra benden vazgeçmişti.  O zamanlar ben neydim ya da kimdim ki benden kaçar olmuşlardı hiç bilmiyordum. Ancak şuan çok iyi biliyorum hem de fazlasıyla...

.....

"Sevil Hanım, biliyorsunuz Korhanla hem vakit geçiriyorum hem de bir takım testler uyguluyorum. Sizde kaç seanstır geliyorsunuz. Biraz sizi bilgilendirmek istiyorum. Size ilk başta şunu söylemeliyim. Korhan'la aranızdaki bağ çok sonradan oluşmuştu yanlış hatırlamıyorsam. Bu şu demek, güvenli bağlanmanız gerçekleşmemiş. Kafanız karışmış olabilir. Yeni doğan bir birey ilk 2 yıl mutlaka güvenli bağlanma dönemini atlatmalı. Çocuk o 2 yıl boyunca sadece annesiyle vakit geçirmeli ve annesiyle uyumalı. 3 yaşından sonra bir birey olarak dış dünyanın farkına varmaya başlamalı bu sebeple 3 yaşında yataklarınız ayrılmalı, farklı bir odada uyumalı. Bu çocuk içinde aile içinde önemli bir detay. Ancak sizinki ise hala sizinle birlikte beraber uyuyor. Bu alışkanlıktan olan bir şey. Aranızda o yıllarda güvenli bağlanma gerçekleşmediğinden daha sonra size yapışmaya başlamış. Ve bu durumla beraber sizin onu bırakıp gideceğinizi düşünmekte. Ve yaşı itibariyle ben merkezci dönemi atlattığına göre bence aileye yeni bir bireyin katılması gerekli. Tabi durumuzu bilemem ancak hayatın sadece kendinden ibaret olmadığını bilmeli."

"Haklısınız aslında düşünüyoruz ancak şuan oğlumuz zor bir dönemden geçerken bunu yapamayız gibi hissediyorum."

"Siz bilirsiniz tabi bir şey diyemem ancak merak etmeyin, tedavi sürecimiz devam ediyor. Çok yakında ilerleme gösterecek ve eski aile ortamınıza geri döneceksiniz."

.....

OKUL GÜNÜ

Öğretmen Eda Hanım için yeni bir gün yeni bir hafta başlıyordu. Okula gelmek öğrencilerini görmek onu her daim gülümsetirdi. Sabah ki yorgunluğundan eser kalmazdı. Sınıfa girip çocukları günaydın diyerek karşıladı.

"Günaydın çocuklar" 

Sınıfa adım attığım an çocukların hepsi bana sarılmış, öpme yarışına girmişti. Gülmekten kendimi alamazken o an kapıdan sessiz bir şekilde giren Korhan, gözüme çarptı. Her sabah aynı sahneyi yaşıyorduk. O sınıfa giriyordu, kimseyle ilgilenmiyordu. Sadece derste soru sorulunca cevap veriyordu. Dayanamadım ve onunla konuşmak için yanına gittim. Onunla göz teması kurmak için yere çömelerek ona baktım ve;

"Hoş geldin Korhan bugün nasılsın?" 

Sorum havada kalmış, o ise susmayı tercih etmişti. Ne yapacağımı bilememiştim. Susmaktan başka bir şey yapamadım. Diğer öğrencilerimle iletişim içerisindeyken Korhanla uzak olmak beni derinden üzüyordu. Öğretmeni olarak ona yetebilmek onu ileriye dönük  olumlu bir şekilde yetiştirmek istiyordum. Onun için sadece eğitim hayatından ibaret olmak istemiyorum. Aynı zamanda öğretim hayatına da dahil olmak istiyordum. Diğer öğretmenlerin aksine ilgimi sadece bir öğrencime vermek istemiyordum. Kararlıydım dönem sonunu iyi bir şekilde sonlandıracaktık.