Letters van Inkt - Schrijfwedstrijd

Uitvoering opdracht 1: JaapiePublie en Sterrendief

@JaapiePublie

Verleden:

Hier sta ik dan, op de luchthaven van Nieuw-Zeeland.

Ik moest weg uit België omdat iedereen enkel medelijden of haat kon tonen.

10 jaar lang werd ik gepest, dag in, dag uit. Nu ben ik 19 dus ik werd al gepest voor ik goed en wel kon lezen en schrijven. Ik had geen idee waarom, als ik in de spiegel keek zag ik gewoon een doodnormaal meisje die niet zoveel anders was dan de anderen, maar hoe ouder ik werd hoe erger het pesten werd en uiteindelijk kon ik enkel nog een blik in de spiegel werpen met een gevoel van zelfhaat. Toen was ik ongeveer 12, de leeftijd waarop de meeste meisjes in hun puberteit komen, maar kun je je voorstellen hoe moeilijk die tijd was voor een meisje die zwaar gepest werd?! Het is bij gewone tieners al zo moeilijk maar bij mij was het de hel, of misschien zelfs nog erger als dat bestaat.

Toen ik 17 was leerde ik een meisje kennen; ik zat op een bankje te huilen en zij observeerde mij. Ik denk dat ze na een tijdje genoeg wist en ze kwam naar me toe. Ze sloeg een arm om me heen en probeerde me te troosten, sussende woorden kwamen uit haar mond, maar niets hielp. Tot ze plots schreeuwde dat ik boven al die pesters moest staan, ik keek haar geschrokken aan, hoe wist zij dat ik gepest werd?! Vanaf dat moment spraken we vaker af, zij 10 jaar, ik 17. Nu ben ik 19 en zij zo goed als 13, en ik heb haar in de steek gelaten. Ik ben gevlucht omdat onze maatschappij er niet tegen kan dat mensen anders zijn, in het begin was ze kwaad. Ik was vertrokken zonder iets te zeggen, ze was zelfs zo kwaad dat ze enkel nog met mijn vriend en zijn broertje wou praten. Maar nu heb ik eindelijk weer steun van haar, als ik nog eens in België kom (wat zeker nog af en toe gaat gebeuren) zal ze me weer met open armen ontvangen.

Ik ben gevlucht uit angst, elke dag moest ik naar school terwijl ik weer zo'n onheilspellend gevoel had, ik kon gewoon niet langer in een maatschappij als deze blijven leven. Buiten die ene vriendin, mijn beste vriendin, wist niemand iets over het pesten en dat wou ik graag zo houden. Maar zij vertelde het aan mijn lief, die op zijn beurt dan weer naar de leerlingenbegeleidster stapte bij ons op school. Dat was het moment dat ik besloot om weg te gaan, het liefst had ik haar (die vriendin) meegenomen maar zij is nog minder jarig dus dat ging niet.

Tranen rolden elke seconde over mijn gezicht, tranen van ijs, tranen die mij alleen maar meer verdriet bezorgden, het raampje in het vliegtuig was helemaal bedampt en buiten de troostende arm van mijn lief had ik niets. Ik was weggegaan uit het land waar ik al sinds mijn geboorte woonde, ik was weggegaan uit het land waar mijn ouders nog niet zo lang geleden waren gestorven. Ik was laf, ik was degene die niet tegen de maatschappij in durfde te gaan en dus maar vertrok, maar het was toch zoveel makkelijker om de schuld gewoon op de maatschappij te steken?!

Heden:

Nu woon ik in Nieuw-Zeeland, het is hier prachtig en alles loopt goed. Alleen kan ik mij niet aanpassen, elke feestdag is hier anders, maar ik blijf gewoon onze vertrouwde feestdagen op hun vertrouwde manier vieren. Zelfs de frietjes smaken hier anders, maar ik ben hier gelukkig. Ik heb mijn nieuwe vrienden, ik spreek te taal (min of meer) en morgen begin ik aan mijn studie, geneeskunde.

Remi (mijn lief) heeft het erg moeilijk, zijn broertje mist België erg en wilt graag terug, maar dat gaat gewoon niet. Ik vind het zo pijnlijk dat zij alles hebben achtergelaten om bij mij te zijn, ik moet toegeven dat ik soms wel nog huil om mijn vreselijke verleden maar ik heb het toch zo goed als helemaal afgesloten, terwijl zij dat niet hebben gedaan. Zij kunnen dat niet doen, al hun vrienden, al hun familie, hun perfecte leventje, ze lieten het allemaal achter, en voor wat, voor mij, enkel en alleen voor mij...

Uitvoering opdracht:

Je hebt de drie woorden gebruikt. Zoals je zelf al zei zijn het wel wat weinig woorden, dus daar moeten we wel wat punten voor aftrekken.