Met z'n allen zitten we in een kring om het kampvuur heen. De maan schijnt helder, en het vuur knispert zachtjes. Het is niet heel warm, maar het vuur geeft wel genoeg warmte af zodat ik niet hoef te rillen. Ik steek mijn handen een beetje uit naar het vuur, om me eraan te warmen. Iedereen voert wat losse gesprekjes. Nu is het nog saai, maar ik weet, het leukste van de avond moet nog komen, het vertellen van de verhalen. In onze groep zijn een paar meisjes en jongens die heel goed verhalen weten te vertellen, en elke keer als we kampvuur hebben vertellen ze ons er een paar. Dan schijnt de gloed van de maan opeens recht op het vuur, en als donderslag bij een heldere hemel staat Quincy op. 'Ik heb vandaag de eer om het eerste verhaal te vertellen,' zegt ze met een kalme, maar ook duistere stem. 'Het is een waargebeurd verhaal, over onze geschiedenis.' Gelijk ga ik wat rechter overeind zitten. Er zijn niet veel verhalen over onze geschiedenis, dus het is geweldig om een van die verhalen te kunnen horen. 'Dit verhaal wordt doorverteld van generatie op generatie, en dit keer is het jullie tijd om het verhaal te horen,' eindigt ze dan haar inleiding. Iedereen knikt enthousiast op haar spraak, alleen ik knik niet mee. Ik weet niet waarom, maar na haar woorden is er bij mij een heel onheilspellend gevoel opgedoken. De sfeer die net zo gezellig was wordt langzaam serieus, en donker. Wolken verschijnen voor de maan, en een koude rilling loopt over mijn rug.
Zachtjes begin ik wat te rillen. 'Gaat alles wel goed?' vraagt Lotte, een vriendin van me, aan me. 'Ja hoor, het is gewoon een beetje kouder aan het worden,' zeg ik met een flauwe glimlach. Ze knikt, duidelijk niet overtuigd door mijn woorden. Dan had ik kunnen weten, we zijn al sinds ons derde levensjaar beste vriendinnen. Ik geef haar nog een zwakke glimlach, en dan begint Quincy met haar verhaal.
'Vanavond vertel ik jullie een stukje geschiedenis dat jullie nog nooit gehoord hebben. Het is een duister verleden. Dit verhaal wordt in elke stam verteld, aan elke generatie. Het is het verhaal over hoe we in deze situatie gekomen zijn.
Eens, vele jaren geleden waren we vrij. We mochten gaan en staan waar we wilden, deden wat we wilden, aten en dronken wat we wilden, we waren vrij. Het leven was goed. Maar dat eindigde allemaal toen zij kwam. We weten niet veel van haar, niet eens haar naam. Maar we weten wel dat zij de oorzaak van alles is. We noemen haar: De Koningin van het IJs.'
Nadat ze die laatste woorden had uitgesproken leek het net alsof het nog vele graden kouder werd. Nog een rilling rolde over mijn rug, maar deze was niet van de kou, deze was van angst. Ik weet niet waarom, maar ik voel me bekeken. Ik heb het gevoel dat deze avond veel gaat veranderen. Quincy glimlacht. Deze pauze heeft ze vast extra erin gezet, om die laatste woorden extra door te laten dringen.
'Zij kwam, en alles werd anders. Ze was niet zoals ons, menselijk, nee, ze had een gave. De gave van het ijs. Met haar spreuken en haar gave veranderde ze de aarde in een koude, zonderlinge plaats. Maar ze was niet de enige van haar ras. Op een dag kwam er een man aan, de man van het vuur. Samen met de mensheid zorgde hij ervoor dat ze haar barre, kille spreuken opgaf. Maar ze deed het niet voor niets, en de man van het vuur begreep dat. Hij gaf haar een laatste vloek die ze uit mocht spreken over de mensheid. Met die vloek zou ze ervoor kunnen zorgen dat ze nog macht had. De letterlijke spreuk was: Er zal licht zijn en er zal donker zijn. Maar eens in de eeuw, na de donkere dagen, zal er een meisje geboren worden. Een meisje dat tranen huilt van water, en niet van bloed, want dat is het tweede gedeelte van mijn vloek. Elk mens zal tranen huilen van bloed, zodat ik het meisje per eeuw kan vinden. Haar tranen zullen zich openbaren na haar zestiende verjaardag. En daarna zal ik komen om haar te doden. Maar dit was niet genoeg voor de boze vrouw. Kort daarna vocht ze tegen de man van het vuur. Hun deal was dat als hij zou winnen, zij de eerdere vloek zou verbreken; maar als zij zou winnen, zou ze nog een vloek mogen uitspreken. Het gevecht liep in het voordeel van de man van het vuur, maar de koningin van het ijs wou persé winnen, en gebruikte een list. Met haar zwaard weerkaatste ze het zonlicht, recht in de ogen van de man van het vuur. Omdat hij verblind was wist de koningin van het ijs hem te verrassen, en ze dwong hem op zijn knieën. Toen stond hij een tweede vloek toe.'
JE LEEST
Letters van Inkt - Schrijfwedstrijd
AcakIs schrijven jouw passie? Houdt je van een uitdaging en wil je wel eens weten wat je allemaal kan? Schrijf je dan nu in bij deze schrijfwedstrijd. Een wedstrijd zoals velen hier op wattpad, maar toch net een beetje anders :)
