Akashi Seijūrõ - Nie lubię cię!

#20

Serdecznie dziękuję za 2,5k wyświetleń i 600 gwiazdek!

Jesteście najlepsi! :*

*Yuno*

Od mojego obudzenia minęły jakieś dwa tygodnie. Lekarze nie chcieli wypuścić mnie do domu, ponieważ musieli mi zrobić jakieś dziwne badania. Przypomniałam sobie wszystko. Oczywiście Sei-chan jest cały czas przy mnie. Jestem ciekawa co będzie dalej. Zapewne ja zostanę w Tokio a Sei będzie musiał wrócić do Kioto. Wracamy do starej rzeczywistości.

Niespodziewanie do sali weszła Nagisa w towarzystwie lekarza. Oczywiście wszystkim teraz szczerzyła się morda. Nasza rodzinna znikła wraz z moim przebudzeniem.

- Młodzieży mamy z panem doktorem po jednej dobrej wiadomości. - powiedziała Nagisa.

- Jak pani Tadauchi powiedziała mamy dla was dobre wiadomości. Pierwszą z nich jest to że pani Yuno może za dwa dni opuścić szpital. - byłam smutna. Jak dla mnie to nie była dobra wiadomość, ponieważ do oznaczało że Seijūrõ wróci do siebie.

Spojrzałam na niego, jego twarz też była smutna.

- Nie smućcie się gołąbeczki. Drugą dobrą wiadomością jest to że rzuciłam pracę w Tokio. - nie dałam jej dokończyć.

- Jak to rzuciłaś pracę?! Zwariowałaś?! - krzyczałam.

- Daj mi dokończyć! - była troszkę poddenerwowana. - Ale ojciec Akashiego załatwił mi robotę w Kioto. Super! Prawda? - dokończyła.

Zamurowało nas, lecz każdego z innego powodu. Pierwszy odezwał się Sei.

- Jak to? Mój ojciec ci pomógł? To niemożliwe. - mówił.

- Powiedział że robi to tylko dlatego, bo nie może patrzeć na twoją depresję. - odpowiedziała.

- A ok, teraz jestem w stanie w to uwierzyć. - odwrócił się do mnie. - No to co wrócisz ze mną do Kioto? -

- Zawsze. - uwiesiła mi się na szyi i pocałowała.

- Młodzieży, ja idę zamówić bilety na samolot. - już chciała wyjść, lecz uprzedził ją Akashi.

- To nie będzie konieczne. Polecimy moim samolotem. - wyszczerzył się.

- No tak w końcu nazywasz się Akashi. - zaśmiała się i wyszła.

No cóż. Moje życie powoli wraca do normy.