Akashi Seijūrõ - Nie lubię cię!

#13

Wstałam rano. Kolejny dzień do bani, ale zaraz potem przypomniałam że Haru zaprosił mnie na szejka. Może ten dzień nie będzie aż tak do bani. Jako że była sobota poleżałam jeszcze godzinę w łóżku.

Założyłam na siebie szare dresy i za dużą koszulkę z Nirvany. Zeszłam na dół do kuchni, zjadłam prowizoryczne śniadanie. Chwilę później wyszłam z domu pobiegać. Uznałam że muszę poprawić kondycję i nie użalać się nad sobą. Owszem tęskniłam za Seijūrõ. W Kioto zostawiłam kawałek siebie, lecz miałam nadzieję że kiedyś tam wrócę.

Biegałam tak dobre dwie godzinki. Będąc w okolicy boiska do koszykówki zauważyłam Daikiego.

- Hej, Daiki! - zawołałam.

- Yuno! Idziesz zagrać? - zapytał.

Kiwnęłam głową, i chwilę późnoej stałam już przy ciemnoskórym. Chwyciłaś za piłkę.

- Jak tam życie? - ostatnio nawet nie było kiedy porozmawiać. Lubiłam prowadzić konwersację i jednocześnie uprawiać sport.

- No spoko. Pogodziłam się z tym wszystkim.

- Cieszę się. - odparł.

*Perspektywa Seijūrõ*

Mam pomysł jak uszczęśliwiç Yuno. Kupiłem już bilet na samolot. Muszę się z nią zobaczyć.

*Perspekttwa Yuno*

Haru już na mnie czeka.

- Ohayõ, Yuno. -

- Ohayõ, Haru. -

- Dobra, zabieram cię na spacer. Musisz się ogarnąć. - powiedział.

- No to chodźmy. - cieszę się że w takiej sytuacji mam jakiegoś przyjaciela.

Daiki mnie opuścił, a Momoi nie widziałam od czasu mojego przyjazdu. Haru jest moją jedyną nadzieją na uśmiech.

Byliśmy już pod moim domem.

- Haru, dziękuję że jesteś. Dzięki tobie jeszcze jakoś się trzymam. - przytuliłam go i pocałowałam w policzek.

- Nie ma za co. Jestem szczęśliwy że ci pomagam. Do jutra. - pomachałam mu, i udałam się do domu.

*Perspektywa Sei'a*

Szedłem właśnie w stronę domu Yuno. Daiki podał mi adres. Byłem prawie na miejscu. Zauważyłem moją Yuno z jakimś typkiem. Ona go całowała i tuliła. Byłem wściekły, tak szybko się pocieszyła innym? Nie to niemożliwe, Yuno by mnie nie opuściła...

Tak myślę...