Έβρεχε όταν φτάσαμε. Οι Λονδρέζοι περπατούσαν βιαστικά, με τα κεφάλια τους σκυμμενα, ντυμένοι χοντρά για αρχές Σεπτεμβρίου. Ο καιρός στην Καρδίτσα σημείωνε 38°C σύμφωνα με το κινητό μου. Πήραμε ταξί και μας πήγε σπίτι μας, σε μια γειτονιά απρόσωπη, αφιλόξενη. Ήρθαν οι Έλληνες άκουσα τον γείτονα να λέει στην γυναίκα του στα αγγλικά. Δυσκολεύομαι στις ξένες γλώσσες λιγάκι. Αλλά και αυτό συνηθίζεται, ε;
Μπήκαμε μέσα στο διαμέρισμα. Ήταν ευρύχωρο μπορώ να πω, με τρια υπνοδωμάτια, κουζίνα, δυο μπανια και σαλόνι-τραπεζαρία. Στα μεγάλα παράθυρα που πλαισιωναν τους τοίχους δεν υπήρχαν κουρτινες· λόγω έλλειψη ήλιου προφανως. Ήταν χαριτωμένο αλλά είχε μυρωδιά σκόνης, καμία σχέση με το σπίτι μου στην πατρίδα που μοσχοβολουσε λεβάντα. Ξαφνικά ένιωσα μια τόσο έντονη μελαγχολία, μια θλίψη τόσο πρωτόγνωρη να με χτυπάει στο στήθος, που παραπατησα και έκατσα προσεκτικά στον καναπέ. Τα πόδια μου ένιωθαν τόσο χαλαρά, σαν να μην άντεχαν το βάρος που κουβαλούσα μέσα μου. Έκατσα λοιπόν εκεί, ατενίζοντας τον χώρο γύρω μου. Οι γονείς μου μιλούσαν με τον ιδιοκτήτη, ήταν χαμογελαστοί. Αλλά και αυτοί υπέφεραν, αν έβλεπες τα μάτια τους θα το καταλάβαινες.
"Παίρνω το δωμάτιο που βλέπει στον δρόμο, Νίνα", είπε ο Πέτρος, ο μικρός μου αδερφός. Είναι 10 χρόνων, ξεκινάει την πέμπτη Δημοτικού Τώρα και φαίνεται ενθουσιασμένος με την μετακόμιση. Φυσικά και είναι ενθουσιασμένος, δεν έχει ακόμα πλήρη συνείδηση του τι έχει αφήσει πίσω του.
Σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς το δωμάτιο που λογικά θα γίνει δικό μου. Είναι μικρο, καμία σχέση με αυτό στην Καρδίτσα. Έχει ένα γραφείο, ένα κρεβάτι και μια ντουλάπα. Σκέφτομαι ότι οι φωτογραφίες με τα παιδιά θα ταίριαζαν τέλεια πάνω στον τοίχο. Πλησιάζω αργά το παράθυρο που βλέπει στην απέναντι πολυκατοικία. Στο σπίτι απέναντι ένας τύπος βγάζει τη μπλούζα του και την πετάει στο κρεβατι. Παρατηρώ πως Έχει ένα μεγάλο τατουάζ στο γυμνασμένο χέρι του και πως τα κάστανα μαλλιά του πέφτουν ατημελητα στο πρόσωπο του. Παρατηρώ επίσης πως ο υπόλοιπος κόσμος ζει κανονικά την ζωή του. Μόνο για μένα άλλαξαν όλα. Μόνο εγώ τα βλέπω διαφορετικά.
"Πως σου φαίνεται, γλυκιά μου;", ρωτάει από πίσω μου η μητέρα μου, κάνοντας με να βγώ απότομα απο τις σκέψεις μου.
"Δεν είναι όπως πριν" μουρμουρίζω.
"Αν βαψουμε τον τοίχο και τον στολισεις όπως στο παλιό το σπίτι τότε ισ..."
