Στην εποχή μας φεύγει πολύς κόσμος. Και απορείς πως το καταφέρνει. Αφήνει πίσω του τη ζωή που έχτισε, τα πρόσωπα που αγάπησε. Και όταν τον ρωτας με τι δύναμη, σου λέει ότι στην αρχή είναι δύσκολο αλλά μετά συνηθίζεις. Τι συνηθιζεις; Την απώλεια των αγαπημένων σου προσώπων; Το σπίτι που μεγάλωσες, τα μέρη που συχνάζες; Ή μήπως την ευχαρίστηση να βγαίνεις έξω και να βλέπεις γνωστούς με χαμόγελα στα πρόσωπα τους, να κάθεσαι μέχρι αργά έξω γιατί δεν υπάρχει κίνδυνος σε μια τόσο μικρή πόλη όπως η Καρδίτσα, να πηγαίνεις να προσέχεις τα παιδιά της γειτόνισσας σου και να νιώθεις διαρκώς οικειότητα και ζεστασιά; Τι από όλα αυτά συνηθίζεται; Μετακομίζεις σε Ένα μέρος που δεν ξέρεις κανέναν, που οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί από τους δικούς σου. Είναι αλήθεια τόσο εύκολο να συνηθίσεις το άγνωστο; Φυσικά και όχι. Το κενό μέσα σου δεν φεύγει ποτέ, μένει πάντα εκεί να σου υπενθυμίζει όλα όσα άφησες. Και σου λένε, μην στεναχωριέσαι δεν είμαστε μόνο εμείς που το περνάμε. Σαφώς, έτσι είναι στην Ελλάδα της κρίσης. Κρίση οικονομική, κοινωνική, πολιτική,πολιτισμική. Ναι η Ελλάδα. Η μητέρα του πολιτισμού, η μητέρα της Δημοκρατίας. Η χώρα στην οποία άνθισαν όλες οι Τέχνες. Και τώρα γέμισε τέρατα. Τέρατα που σιγά σιγά την καταστρέφουν για να ικανοποιήσουν τις οποιες σκοπιμοτητες. Ενδιαφέρονται μόνο για το ατομικό τους συμφέρον και αδιαφορούν για το μέλλον της χώρας. Και όχι οποιασδήποτε χώρας, αλλά της Ελλάδας. Έχουμε εξευτελιστει, πλέον χάθηκαν οι αξίες και τα ιδανικά μας. Δεν είναι η σπουδαία Ελλάδα, είναι η Ελλάδα που δεν έχει ανάπτυξη, δεν έχει χρήματα, είναι ασήμαντη. Θα τρίζουν τα κόκαλα των προγόνων μας. Γι'αυτό ο κόσμος φεύγει, πάει μακρυά, για μια καλύτερη ζωή. Λογικό είναι, η ανεργία αυξάνεται Ραγδαία εδώ, πως να ζήσεις; Πως να θρεψείς την οικογένεια σου; Ωστόσο αν φύγουν όλοι τι θα γίνει; Τι θα απομείνει απ την Ελλάδα; Φυσικά τον Έλληνα δεν τον νοιάζει. Δεν λέω ότι δεν σέβεται το χώμα που πατάει αλλά όταν δεν έχεις τα προς το ζην αναθεωρεις πολλά πράγματα.
Είμαι η Νίνα, δεκαέξι χρόνων, 2α Λυκείου. Ζω στην Καρδίτσα όλη μου την ζωη, μια μικρή πόλη στην καρδιά της Ελλάδας. Οι γονείς μου είναι καθηγητές, αλλά δεν βρίσκουν δουλειά. Γι'αυτό λοιπόν ταξιδεύω αυτήν την στιγμή για την Αγγλία. Για ένα καλύτερο μέλλον. Έχουν ήδη βρει δουλειά σε Λύκειο στο Λονδίνο, με αρκετά ικανοποιητικό μισθό. Νοικιασαμε σπίτι στο κέντρο. Μόλις μου το ανακοίνωσαν κατερρευσα αν και βαθιά μέσα μου ήξερα ότι θα γίνει κάποια στιγμή. Έκανα έρευνα στο ίντερνετ για το σχολείο που θα με στείλουν εκεί και είδα ότι ήταν ένα μουντό κτιριο κάτω από έναν συννεφιασμένο ουρανό. Και μετά σου λένε ότι είναι εύκολο να συνηθίσεις αυτό, ενώ όλη σου τη ζωή ζούσες σε μια ηλιόλουστη πόλη γεμάτη χρώματα και ζωντάνια. Δύσκολο είναι στην αρχή αλλά συνηθίζεται, σωστά; Τις τελευταίες μέρες στην Καρδίτσα τις έζησα στο έπακρο με την παρέα μου. Σαν να προσπαθούσαμε να τα κάνουμε όλα, μήπως δεν προλάβουμε. Και τι κάναμε στην τελική; Βγαίναμε για καφέ το πρωί, το απόγευμα πηγαίναμε στο αθλητικό και το βράδυ ξενυχτουσαμε στην Αυλή. Και την επόμενη μέρα ξανά το ίδιο. Γελάσαμε, θυμηθήκαμε όσα περάσαμε μαζί και δώσαμε υποσχέσεις που θα τις σβήσει ο χρόνος. Υποσχέσεις να μείνουμε πάντα μαζί, να μην χαθούμε τώρα που θα φύγω. Αλλά ουσιαστικά κοροιδευαμε τους εαυτούς μας. Απλά να πούμε κάτι για να νιώσουμε καλύτερα, να μην στεναχωρηθουμε. Φύλαξα όλες τις φωτογραφίες μας σε μια βαλίτσα. Φωτογραφίες Χαμογελαστές, άλλοτε σοβαρές και άλλοτε λυπημένες. Αυθόρμητες και στημένες. Φωτογραφίες που τις βλέπεις και εύχεσαι να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Τον χρόνο. Χα. Ότι πιο ύπουλο υπάρχει. Κυλάει γρήγορα όταν είσαι ευτυχισμένος αλλά βασανιστικά αργά όταν όχι. Οι τελευταίες μέρες στην Καρδίτσα πέρασαν σε μια θολούρα. Και τώρα μετράω τα λεπτά, εδώ στο αεροπλανο, να φτάσω στον προορισμό μου.
Άφησα πίσω μου τα παιδιά, μου έκαναν έκπληξη. Η Κατερίνα, η Στέλλα, η Άρτεμις, ο Νίκος, ο Μάριος.. σε κάθε σφιχτή αγκαλιά που τους έδινα ένιωθα κάτι να σπάει μέσα μου. Αυτό το κενό που λέγαμε; Ακριβώς. Με πονάει η σκέψη ότι δε θα τους ξαναδώ, ότι τους χάνω. Γιατί αυτο θα γίνει.
"Θα μου λείψεις, Νίνα", ψιθύρισε ο Νίκος μέσα στα μαλλιά μου. Δεν απάντησα. Φοβόμουν πως αν προφέρω τις λέξεις δυνατά δεν θα βρω την δύναμη να του γυρίσω την πλάτη. Δε θα βρω την δύναμη να περάσω την Πύλη 78 και να επιβιβαστω στο αεροπλάνο που θα με έπαιρνε μακριά του. Επρεπε να ημουν δυνατη, να μη λυγισω. Και έτσι έκανα. Τον άφησα απ'την αγκαλιά μου και δίχως δεύτερο βλέμμα έκανα μεταβολή και με γοργό βήμα πέρασα τον έλεγχο. Η αναπνοή μου έβγαινε με δυσκολία, τα δάκρυα ετσουζαν πίσω απ'τα μάτια μου αλλά τα συγκράτησα, δεν ήταν ώρα για τέτοια. Έσφιξα τα δόντια μου και ανέβηκα τη σκάλα. Άκουσα μια φωνή να καλεί Το όνομα μου από πίσω αλλά δεν γύρισα, ήξερα ότι ήταν αυτός. Δεν μπορούσα να γυρίσω, δεν έπρεπε. Η πόρτα έκλεισε πίσω μου και γω καθισα στην θέση μου. Πλέον ανήκε στο παρελθόν. Μια νέα ζωή ξεκινά. Κι εγώ τρέμω ολόκληρη.
Nαι πρόλογος, καλή αρχή:*
