"Το κεφάλι μου πάει να σπάσει!" Γκρινιάζει η Βανέσα και ακουμπάει τα δύο δάχτυλα της στην ράχη της μύτης της. Μορφαζω.
"Χριστέ μου, χρειάζεται να φωνάζεις;" παραπονιέμαι. Νιώθω την φωνή της να τρυπάει το κεφάλι μου. Χθες γυρίσαμε στις 4 η ώρα το πρωί και κοιμηθήκαμε στο σπίτι του Τζακ.
Φοράω γυαλιά ηλίου παρόλο που είμαι μέσα στο σχολειο. Τα μάτια μου είναι κατακόκκινα με μαύρες σακούλες, ο λαιμός μου με πονάει και έχω τάση για εμετό. Ε οι υπόλοιποι δε διαφέρουν από μένα.
"Θα πεθάνουμε όλοι" αναστενάζει η Τιφανι και σωριάζεται στα σκαλοπάτια πίσω μας.
Είμαστε στην ώρα του μεσημεριανού, αλλά αντί να πάμε στην τραπεζαρια, καθίσαμε στα σκαλιά που οδηγούν στον δεύτερο όροφο για να είμαστε στην ησυχία μας.
"Δεν ξέρω και γω τι ήπια χθες" ξεφυσαει ο Καμ και περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του.
"Μετά από καιρό παλι" γελάει η Κίρα, όχι επειδή ήταν αστείο, απλά χωρίς λόγο.
Από την στιγμή που επέστρεψα στα κορίτσια δεν ξαναμιλησα με τον Άλεξ, ούτε τον είδα. Απλά εξαφανίστηκε και ακόμα δεν έχω καταλάβει τι έπαθε. Πέρα από αυτό, ήπια πολύ ακόμη, και κατέληξα να κάνω εμετό έξω το παράθυρο του αυτοκινήτου την ώρα που επιστρέφαμε. Ναι ήταν κακό.
Οδηγούσε ο Ντρεικ, δίπλα του ο Κρίστιαν και πίσω ήμουν στριμωγμένη εγώ και τα κορίτσια. Οι υπόλοιποι πήραν το λεωφορείο που διανυκτερευε.
"Ήταν επικά ομως" παραδέχεται ο Τζακ και στηρίζεται στον τοίχο.
"Ο Άλεξ που είναι;" ρωτάω τον Ντρεικ.
"Πίσω από το σχολειο" χαμογελάει συγκρατημένα, σαν να ξέρει κάτι παραπάνω. Ξεροκαταπινω.
"Πάω να του.. εχμ.. μιλήσω" τραυλιζω διστακτικά και κάνω μεταβολή προς το προαύλιο. Αποφάσισα να συζητήσω μαζί του κάποια πράγματα να τα ξεκαθαρίσουμε διότι αυτήν την κατάσταση, την διπολική του διάθεση δηλαδή, δεν θα την ανεχτώ άλλη φορά.
Τον βρίσκω μόνο του σε ένα παγκάκι πίσω από το κτίριο να καπνίζει με τους αγκώνες του στα γόνατα του. Φαίνεται σκεπτικός καθώς κοιτάζει αφηρημένος το κενό.
"Αλεξ" μουρμουρίζω και το κεφάλι του πετάγεται αμέσως προς το μέρος μου. Απευθείας το πρόσωπο του παίρνει μια ψυχρή έκφραση κάνοντας τα γόνατα μου να λυγίζουν κάτω από την επιβλητικοτητα της. Ένιωσα κάτι να πονάει μέσα μου απο τον τρόπο που με κοίταξε.
