Αφήνω το νερό του ντουζ να τρέξει πανω μου. Το φαντάζομαι να παρασέρνει τον πόνο μαζί του μέσα στο σιφωνι. Να με καθαρίζει τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, κάτι που χρειάζομαι απεγνωσμενα πολύ.
Χιλιαδες σκέψεις βασανίζουν το μυαλό μου. Αναρωτιέμαι μήπως δεν του ήμουν αρκετή, μήπως εκανα κάτι λάθος. Τα κορίτσια μου ειπαν να μην το κάνω αυτό στον εαυτό μου και οτι απλα δεν εκτίμησε την αξία μου. Ή οτι μπορεί να έχασε τον έλεγχο καθώς εκτελούσε την πρόκληση του.
Γιατί μην ξεχνάμε πως είναι ο Αλεξ.
Ο Αλεξ παντα συνήθιζε να έχει πολλές κοπέλες.
Αλλά και παλι αν ήξερε τον χαρακτήρα του γιατι να μπει σε σχέση μαζί μου; Δεν μπορώ παρα να σκεφτώ αν το έχει ξανακάνει δίχως να το ξέρω. Καθόλου απίθανο εδώ που τα λέμε.
"Νίνα; Όλα καλα εκεί μέσα;" χτυπάει η Κίρα την πόρτα ανήσυχη.
"Βγαινω!" Φωνάζω πανω απο τον ήχο του τρεχούμενου νερου το οποίο και κλείνω την ίδια στιγμή. Περναω την πετσέτα γύρω απο το σωμα μου και καθαρίζω με την παλάμη τον καθρέφτη που γέμισε με ατμούς.
Πρεπει να είσαι δυνατή, Νίνα. Δεν θα παρακαλας κανέναν, επαναλαμβάνονται τα λογια της μαμάς μου.
Ξεροκαταπινω.
Πως το πετυχαινω αυτό, μητέρα;
Βάζω τις πιτζάμες μου και βγαινω απο το μπάνιο για να συνάντησω τα κορίτσια να καθονται εκεί με τον Αλεξ.
"Τι κανει αυτός εδώ;" φτυνω ουσιαστικά τις λέξεις.
"Θέλω να σου μιλήσω" ψελλιζει και κανει να με πλησιάσει αλλά πισωπατω μακρυά του.
"Δεν έχουμε να πούμε κάτι" λέω υπεροπτικά.
Κραταω το πιο σκληρό μου προσωπο αλλά μέσα μου νιώθω να θρυμματιζομαι σε μύρια κομματια.
"Έχω εγώ" υψώνει τον τόνο της φωνής του εκνευρισμένος.
"Σαν πολύ θράσος δεν έχεις;" βάζω τα χέρια μου στην μέση μου. Νιώθω τα μαλλια μου να στάζουν στην πλάτη μου και έπειτα στο πάτωμα καθώς νιώθω τις κάλτσες μου να γίνονται μουσκεμα.
"Έρχεσαι στο δωμάτιο μου έπειτα απο αυτό που έκανες και απαιτείς να μιλήσουμε παρόλο που το αρνούμαι;!" Αναφωνώ απηυδισμενη.
"Σε παρακαλώ" λέει πιο ήρεμα με παρακλητικο βλέμμα και η καρδιά μου λιώνει για αυτά τα ματια.
"Σε ακούω λοιπον" υποχωρω.
Σαστιζει.
"Εδώ πέρα;" δείχνει τα κορίτσια.
