Alex's POV:
"Έχεις επισκεπτήριο" γρυλιζει ο αστυνομικός κι εγώ βάζω τα χέρια μου στο παραθυράκι για να μου περάσει τις χειροπέδες. Με τραβάει μέχρι τον θάλαμο οπου και συνανταω τον αδερφό μου.
"Ποιος μας θέλει ρε;" με ρωτάει με τραχιά φωνη. Είμαστε και οι δυο αξυριστοι και ανακατεμένα μαλλια. Τις προαλλες ο Ντρεικ χτύπησε και ενα τατουάζ. Η φυλακη τελικά αλλαζει τον κόσμο.
Θυμαμαι ακόμα ζωντανα τη στιγμή που μπουκαραν μέσα οι μπάτσοι και έψαξαν το σπίτι για ναρκωτικά. Κατάλαβα οτι ήρθε το τέλος μου όταν βρήκαν το χόρτο κάτω απο το κρεβάτι μου.
Δεν λυπάμαι για εμας, Το αξιζουμε εξάλλου. Την μητέρα μου λυπαμαι που τράβηξε τοσα..
Η Νίνα τι να κανει άραγε; Μου λείπει τόσο πολύ που ποναω, στιγμή δεν σταματάω να την σκέφτομαι. Άραγε πως να νιώθει που απετυχα;
Ο αστυνομικός μας κανει νόημα να μπούμε μέσα και στην άλλα άκρη του τζαμιού αντικρυζω.. τον Κινγκσλει και τον Μάρτιν.
Μα.. πως;!
Σηκωνουμε το τηλέφωνο.
"Βρε βρε βρε τα παιδιά" μας κοροιδευει ο Κινγκσλει κι εγω τον αγριοκοιταζω.
"Τι χαμπαρια;" ανασηκωνει το φρυδι του ο Μάρτιν.
"Τι θέλετε;" μουρμουριζει εκνευρισμένος ο Ντρεικ.
Δεν ξέρω πως σκατα την γλύτωσαν γαμωτο, σπάω το κεφάλι μου να σκεφτώ αλλά τίποτα.
"Ήρθαμε για μια σύντομη επίσκεψη βασικά.." ξεκινάει ο Μάρτιν κι ο Κινγκσλει βγάζει το κινητό του.
Δεν απανταμε, περιμένουμε ανυπομονοι.
Στιγμές αργότερα κολλάει την οθόνη πάνω στο τζαμι και για να δω καθαρά μισοκλεινω τα ματια μου.
Μου παιρνει ενα λεπτο για να καταλάβω τι βλέπω και άλλο ενα για να το συνειδητοποίησω.
Είναι η Νίνα γυμνή, χτυπημένη με εναν άντρα να την πηδάει.
Φεύγει η γη κάτω απο τα πόδια μου.
"Σκοτώσαμε και τους γονείς της" τονίζουν.
Ο Ντρεικ βρίζει δυνατά αλλά εγώ δεν αντιδραω. Λες και έπεσε ενα βαρύ φορτίο πανω μου που με αδρανοποιησε. Μένω να παρατηρώ τους ξεβαμμενους τοίχους γύρω μου, τους τοιχους αυτούς που με εμπόδισαν να τρεξω πίσω της, να την βρω και να σκοτώσω οποίον θα πήγαινε να την ακουμπήσει. Θαρρείς πως συμπιέζονται και με πνιγουν.
Τα είχαν σχεδιάσει όλα. Να βάλουν εμας μέσα και να πουλήσουν την Νίνα σε εμπόριο γυναικών.
Δεν συμβαίνει, όχι, ειναι ενα αρρωστημενο αστείο.
Αρχίζω να φωνάζω και να χτυπαω βίαια το τζαμι με αυτους απο την άλλη μεριά να γελανε δυνατά.
"ΒΟΗΘΗΣΕ ΤΗΝ ΤΏΡΑ!" τον διαταζω αλλά ξέρω πως δε θα κανει τίποτα. Ο αστυνομικός απο πριν με αρπάζει και με πετάει κυριολεκτικά πίσω στο κελι μου.
Δεν σταματάω όμως.
"Νίνα Σκαρλου, την πούλησαν ως πόρνη, βρείτε τη!" Ουρλιαζω με όλη μου τη δύναμη αλλά κανεις δεν μου δίνει σημασία.
"ΑΚΟΎΣΤΕ ΜΕ ΓΑΜΩΤΟ!" Κλωτσαω τα κάγκελα αλλά μάταια.
Γονατιζω στο τσιμέντο και ακουμπαω το κεφάλι μου πάνω του. Η πλατη μου τρανταζεται απο τους λυγμους μου.
Εγώ φταιω, εγώ την εμπλεξα.
Συγνωμη Νίνα, χίλια συγνωμη, θα με κάψει ο Θεός..
Πως να ζήσω μετα απο αυτό; Ειναι το μοναδικό άτομο που αγάπησα πιο πολύ απο οτι αντεχω και μαθαίνω οτι υποφέρει.
Φέρνω στο μυαλό μου όλα όσα έζησα μαζί της, ωραία ή άσχημα.
Όταν την γνώρισα που ήμουν τόσο αγενής μαζί της..
Όταν με φίλησε μεθυσμένη στην Οξφόρδη και με αποκάλεσε Νίκο..
Όταν μπήκε μπροστά μου για μη με χτυπήσει ο Κινγκσλει..
Όταν χορεψαμε μαζί, όταν κοιμήθηκε στο στερνο μου και ακουγα την όμορφη ανάσα της..
Να πάρει όταν κάναμε ερωτα..
Πρεπει να την σώσω δεν μπορω να μείνω άπραγος.
Ίσως εαν..
Σηκωνομαι αστραπιαία και αρπάζω το όπλο απο τον φύλακα που στέκεται αφηρημένος δίπλα στα κάγκελα.
"Ει!" Γρυλιζει και πιάνει τα κλειδιά του.
Μέχρι να ξεκλειδώσει το κελί εγώ έχω βάλει το όπλο στον κρόταφο μου.
Απο εκεί πανω θα τη βοηθήσω.
Για σένα Νίνα.
Και τοτε παταω την σκανδάλη.
Μη με μισησετε σας παρακαλώ:(
Vote and comment,
Ai lof yiu
