Άνοιξα τα μάτια μου για να αντικρύσω το αμυδρό φως του ηλιου να εισέρχεται στο δωμάτιο και να δημιουργεί σχήματα πάνω στο γραφείο μου. Έπιασα το κινητό μου και είδα ότι ήταν 4 η ώρα το μεσημέρι. Αύριο θα πήγαινα στο καινούριο μου σχολειο. Αλλά μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα να κάνω δουλειές. Θα πήγαινα με τον μπαμπά να αγοράσω ένα ποδήλατο για να μετακινουμαι με άνεση καθημερινά, θα έκανα τα ψώνια με την μητέρα μου και θα παίρναμε το αυτοκίνητο που ήρθε με την μεταφορική από την Ελλάδα.
Βογκηξα και σηκώθηκα απ'το κρεβάτι. Υπήρχε ολοσωμος καθρέφτης στο δωμάτιο και καθώς με κοίταξα αναπηδησα. Τα σγουρά μαλλιά μου ήταν φουντωμένα, τα μάτια μου κατακόκκινα με μαύρους κύκλους, και ένιωθα τον λαιμό μου να ποναει. Μπήκα κατευθείαν για μπάνιο και έμεινα ώρα κάτω απ'το καυτό νερό, αφήνοντας το να καθαρίσει Τον πόνο που με βασάνιζε. Έπειτα ντύθηκα και πήγα στο σαλόνι όπου καθόντουσαν όλοι.
"Κοιμηθηκες πολυ, μικρη. Ξεκουράστηκες αρκετά Ε;" γελάει η μαμά μου καθώς κουλουριαζω δίπλα της.
"Υποθέτω", απαντώ.
"Σήμερα θα πάμε για ψώνια και μετά για φαγητό σε κινέζικο!" ,αναφωνεί ο Πέτρος και σηκώνει το βλέμμα του από το κινητό του για να με κοιτάξει. Αδιαφορησα και προσηλωθηκα στην τηλεόραση που έπαιζε ένα παλιό επεισόδιο από τα Φιλαράκια. Στο μυαλό μου ήρθε πάλι η Καρδίτσα, τι να κάνουν τώρα τα παιδιά απόρησα. Σε αυτό το σπίτι ούτε ίντερνετ δεν υπάρχει για να μιλήσω μαζί τους, περιμένω τον πατέρα μου να βαλει την σύνδεση.
Το απόγευμα βγήκαμε εξω. Περπατήσαμε στους πολυσύχναστους δρόμους του Λονδίνου και αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τα αξιοθέατα μέσα στο σαββατοκύριακο. Πήγαμε στο σουπερμάρκετ, πηρα τα αναγκαία για το σχολείο και αγόρασα ένα υπέροχο κόκκινο ποδήλατο με καλαθάκι. Ήταν δύσκολο να βρούμε όλα αυτά τα μαγαζιά και έτσι στο τέλος της μέρας ήμουν εξουθενωμενη από τον μακρύ ποδαρόδρομο. Τόσο κουρασμένη που έπεσα και κοιμήθηκα αμέσως.
"Είσαι τόσο όμορφη, Νίνα", ψιθύρισε ο Νίκος φιλώντας με αργά στον λαιμο. Η ανάσα του ήταν ζεστή και μύριζε μέντα. Ήμασταν ξαπλωμένοι στο κρεβάτι του, κάτω από το δροσερό σεντόνι. Ένιωθα πολύ εκτεθειμένη με τα μονόχρωμα εσώρουχα μου, που ανέβαζα τα χέρια μου διαρκώς πάνω στο στέρνο μου για να το κρύψω. Ωστόσο εκείνος με κατάλαβε, πάντα με καταλαβαίνει, δυστυχώς ή ευτυχώς.
"Νίνα εγώ είμαι, δεν χρειάζεται να με ντρεπεσαι", μου λέει με ένα συνωφρυωμα να σκιάζει το όμορφο πρόσωπο του. Καθώς γέρνω να τον φιλήσω αρχίζει να ξεθωριάζει, να χάνεται μέσα στους κόκκους σκόνης που αιωρούνται στον αέρα.
