Ήμουν σε υπερενταση και δυσκολευομουν να κοιμηθώ. Στριφογυριζα συνέχεια στο κρεβάτι, μια ζεσταινομουν μια κρυωνα.
Σκεφτόμουν ποσο ανώριμα φερθηκα στον Αλεξ νωρίτερα εκείνο το βράδυ. Μα τι είχα στο μυαλο μου; Γιατί απλα δεν τηλεφωνησα στον Καμ να έρθει;
Αλλά αυτό δεν ηταν τίποτα μπροστά στο γεγονος πως ο Μάρτιν με παρακολουθεί. Έχουμε καταστραφεί αν ο Αρχηγός πιασει τον Κινγκσλει.
Να πάρει, απλα θέλω μια ήρεμη ζωη. Γιατί στο διάολο να με μπλεξουν σε κάτι τέτοιο;
Αποφασιζω να μην περάσω μονη μου την νύχτα, με τόσες ανησυχίες να με βασανίζουν. Σηκωνομαι ήσυχα απο το κρεβάτι το οποίο τριζει και κατευθυνομαι με μυτες στο δωμάτιο του αδερφού μου. Ξαπλωνω δίπλα του και τον αγκαλιαζω.
"Νίνα; Τι κανεις εδώ;" λέει νυσταγμενα καθώς τον ξυπναει η παρουσια μου.
"Απλα θέλω να κοιμηθούμε μαζί" τον φιλαω στο μέτωπο. Τον Πέτρο τον αγαπάω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.
"Κατεβαζεις τα στόρια για μη μπει φως το πρωι και με ξυπνήσει;" μου ζητάει με κλειστά ματια κι εγώ υπακουω και τα κατεβαζω, με την οψη τους προς τα κάτω. Απο μικρή είχα την συνήθεια να τα κατεβαζω προς τα κάτω, δεν ξέρω γιατί, ισως επειδη ετσι εμοιαζαν ερμητικα κλειστα.
Γυρναω στο κρεβατι και επιτέλους καταφερνω να με πάρει ο ύπνος.
Με ξυπνάει ο θόρυβος που κάνει η μητέρα μου καθώς μαγειρεύει. Ο Πέτρος ωστόσο παραμένει ατάραχος. Τριβω τα ματια μου και τεντωνομαι.
Σηκωνομαι και πιάνω το κεφάλι μου που πονάει. Μορφαζω και κοιταω το ρολόι πάνω στον τοίχο. Είναι 2 ηωρα το μεσημέρι.
Σκυβω δίπλα στον αδελφό μου να τον ξυπνησω γιατί είναι ηδη αργά. Έπειτα πάω να άνοιξω τα στόρια και με αυτό που βλέπω γουρλωνω τα ματια μου.
Η οψη τους είναι προς τα πανω.
Τρεχω στην κουζίνα.
"Μαμά πειραξες τα στόρια στο δωμάτιο του Πέτρου;" την ρωταω έξαλλη.
"Δεν μπήκα καν στο δωμάτιο" σμίγει τα φρύδια της.
"Ο μπαμπάς μήπως;" ρωταω με ελπίδα αλλά εκείνη γνέφει αρνητικά.
Η καρδια μου βουλιάζει και φέρνω το χερι μου στο στόμα μου.
Ο Μαρτιν μπήκε ξανά στο σπίτι μου.
Δε θα το αφήσω αυτο έτσι.
Ντυνομαι και φευγω βιαστική απο το σπίτι με την μητέρα μου να φωνάζει πίσω μου.
