"Μην τα κάνετε θάλασσα" μας παρακαλάει ο Αλεξ.
Κοιτάζω τον καθέναν ξεχωριστά.
Είναι όλοι αγχωμενοι, ξεφυσανε και κουνιουνται νευρικά.
Αυτό που έπεται να ακολουθήσει δε θα είναι ευκολο. Απο μικρή είχα μαθει να μην παραβιαζω τους νόμους της κοινωνίας, να τους σεβομαι και να τους τηρω.
Και τώρα μου ζητάνε να συμμετέχω σε κάτι που έρχεται ενάντια των αξιών μου. Που έρχεται ενάντια σε μένα και στα πιστεύω μου.
Ανησυχω πως ένας λάθος συγχρονισμός θα τα διαλύσει όλα και κάθε μας προσπαθεια θα παει στραφι.
"Έτοιμοι;" μας τσεκαρει ο Ντρεικ με ενα τρελό βλέμμα να σκιάζει τα ματια του. Γνεφουμε καταφατικά.
"Φύγαμε" μας διατάζει κι όλοι κατεβαινουμε απο το σπίτι των διδύμων, εκτός βέβαια απο τα δίδυμα.
Προσποιουμαστε τους χαρούμενους καθώς αποχαιρετιομαστε σε περίπτωση που μας παρακολουθούν και έπειτα ο κάθενας τραβάει τον δρόμο του.
Πηγαίνω σπίτι και κάθομαι στο ανοιχτό λάπτοπ. Ο ρόλος μου ξεκιναει απο τώρα.
"Συγνωμη Αλεξ" ψελλιζω μονη μου γιατί ξέρω πως με ακούνε απο το πρόγραμμα που έχουν εγκαταστησει στον υπολογιστη μου.
Έπειτα παίρνω τηλέφωνο τον Μάρτιν.
"Πες το" ακούω μετα απο τρια χτυπήματα.
Κρατιεμαι σκληρά απο το να Μορφασω ειρωνικά επειδή με βλέπουν. Αντίθετα χαμογελαω.
"Θέλω να βρεθούμε.. μαζί και ο Κινγκσλει" του λέω δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου.
"Μου επιτρεπεις να ρωτήσω γιατί;" καταλαβαίνω πως είναι έτοιμος να βάλει τα γέλια.
"Για την βαλίτσα.." μουρμουριζω.
Επικρατεί σιωπή για λίγες στιγμές.
"Στο σπίτι του Κινγκσλει σε μισή ωρα" δηλώνει. Ένας συναγερμός χτυπάει μέσα μου.
"Δεν σας εμπιστευομαι σε κλειστό χώρο. Εξω θα βρεθούμε" τον αποπαιρνω και ηρεμω καθώς είμαι σίγουρη πως αν ήμουν υπερβολικά ευγενική μαζί του θα κινούσα τις υποψίες. Πρεπει να είμαι ο εαυτός μου για να τον πεισω, σωστά;
"Ας είναι. Στον τηλεφωνικό θάλαμο.. κατάλαβες ποιον" αποκρίνεται σαρκαστικά κι εγώ ξεροκαταπινω. Το παραδέχτηκε οτι ηταν αυτός.
Κλείνω το τηλέφωνο και Αναστεναζω.
Παίρνω τηλέφωνο τον Αλεξ.
