"So it's not gonna be easy. It's going to be really hard; we're gonna have to work at this everyday, but I want to do that because I want you. I want all of you, forever, everyday. You and me... everyday"
-Nicholas Sparks, the notebook
Δεν καταλάβαινα και πολλά. Ήμουν κατακειτη σε ένα κινούμενο φορτίο με ανθρώπους γύρω μου να φαίνονται τρομαγμένοι. Οι φωνές τους μου προκαλούν πονοκέφαλο. Αδυνατώ να διακρίνω πρόσωπα, είναι όλα θολά στη συνείδηση μου.
"Χάνει πολύ αίμα"
"Κρατήσου, Νίνα!"
"Χριστέ μου η κόρη μου!"
"Νίνα είμαστε εδώ!"
Άκουγα αναρίθμητες κουβέντες το δευτερόλεπτο, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήταν τόσο πανικοβλημενοι ολοι. Τι γινόταν;
Και τότε χάνω τις αισθήσεις μου.
"Νινα" ψιθυρίζει αυτός στο αυτί μου.
"Τι θέλεις;" μουρμουρίζω.
Παρατηρώ τα χαρακτηριστικά του. Είναι όμορφος, σπάνια βλέπεις ένα τόσο υπέροχο πρόσωπο. Τα κάστανα μαλλιά του πέφτουν ατιμελητα μπροστά στα μάτια του, τα γένια πλαισιώνουν εξαιρετικά τις γωνίες του.
"Θέλω να γυρίσεις πίσω, Νίνα. Σε χρειαζόμαστε όλοι" η φωνή του ραγίζει.
"Πως να γυρίσω;" αναφωνώ.
"Βρες τον δρόμο, Νίνα. Είναι πολύ νωρίς για να φύγεις"
Πιάνω το χέρι του και χαζεύω το τατουάζ του.
Only God can judge me, η φράση Αυτή μου τραβάει την προσοχη.
"Είναι δυσκολο" δακρύζω.
"Θέλω να προσπαθήσεις. Όλοι έχασαν την ελπίδα τους αλλά εγώ ακόμη πιστεύω σε σένα. Θα τα καταφέρεις. Πρέπει να τα καταφερεις" κλαίει.
Κλαίει με λυγμούς και με αναφιλητά. Δεν θέλω να κλαίει, πονάει η καρδιά μου να βλέπω ένα τόσο ωραίο πρόσωπο σε τέτοια κατάσταση.
"Μην κλαις" χαϊδεύω τον λαιμό του και εκείνος παίρνει την παλάμη μου και την φιλάει στο εσωτερικό μέρος.
"Αν δε θες να κλαίω, γυρνά πισω" με παρακαλάει.
"Έρχομαι, μονάχα ηρεμησε"
Οξυγόνο πλημμυρίζει τους πνεύμονες μου, τα μάτια μου δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στον χώρο γύρω μου.
"Συνηλθε!" Φωνάζουν οι γιατροί γύρω μου και μια έγχρωμη γυναίκα μου χαμογελάει ενθαρρυντικά.
