Τελικά εγώ το αποφάσισα. Επρεπε να περάσει καιρός όμως για αυτό.
Δεν έχει σημασία πόσα χιλιομετρα σε χωρίζουν απο τα άτομα που αγαπάς. Δεν έχει σημασία αν είναι στην αλλη άκρη της ηπειρου ή του πλανήτη.
Παντα θα είναι χαραγμένα τα πρόσωπα τους μέσα στην καρδιά σου. Θα τους σκέφτεσαι και θα λες σπίτι. Μπορεί οι μετακομίσεις να είναι επώδυνες και ψυχικα αβασταχτες αλλά πράγματι συνηθίζονται.
Ακριβώς αυτό. Συνηθιζεις την γλώσσα, τον πολιτισμο, τους ανθρώπους.. γιατί ξέρεις πως όσα χρόνια κι αν περάσεις στα ξένα θα έχεις το σπίτι σου εκεί που είναι αυτά τα πρόσωπα.
Κι αν πέσεις, θα γυρίσεις στις αγκαλιες τους, ανοιχτές παντα για να σε ζεστανουν και να σε προστατέψουν.
Μπορεί να αισθάνεσαι μοναξιά στην νέα σου κατοικία αλλά μέσα σου ζουν αυτοι. Να σου δίνουν δύναμη να προχωρήσεις, σθένος να μην τα παρατησεις, υπομονή και επιμονή για να πετύχεις όσα μοχθεις.
Αυτό που δεν συνηθίζεται ωστοσο είναι η απώλεια αυτών των προσώπων. Όχι απο τη ζωή σου.. αλλα απο τη ζωή.
Γιατί τοτε ξέρεις οτι δε θα τα ξαναδεις ποτε και αυτό σε τρομοκρατεί. Σε καθιστά αδύναμο και ευάλωτο σε κάθε απειλη, εγκαταλείπεις τις προσπαθειες σου για την επίτευξη ενος καλυτερου μέλλοντος.
Γιατί ξέρεις οτι αν πέσεις, δε θα είναι εκεί να σε σηκώσουν. Θα εισαι μόνος σου.
Παντα πίστευα πως ο Θεός έχει μεγαλα σχεδια για εμας, πως όλα γίνονται για κάποιον λογο. Και ίσως μια μέρα να βρεθείς με αυτά τα πρόσωπα. Ίσως μια μέρα να εχεις όντως την ευκαιρία να μυρισεις το άρωμα τους καθώς θα σε κρατάνε σφιχτά στα μπράτσα τους.
Ίσως μια μέρα να βρείτε μαζί την ευτυχία, να την πιάσετε απο εκεί που την αφησατε και να την ζησετε. Όσα δεν προλαβατε να πείτε, να κάνετε, θα τα πραγματοποιησετε.
Έμαθα πως πρεπει να δείχνουμε συχνα σε αυτά τα ατομα την αγάπη μας.. γιατί τη μια μέρα είμαστε, την αλλη δεν είμαστε.
Και θα σου ερθει τόσο απότομο αυτό, θα σκέφτεσαι πόσα έπρεπε να τους είχες πει.
Ενα σ'αγαπω και θα είσαι μέσα στην ψυχή μου παντα, κομμάτι μου.
Ενα να προσεχείς, θα μου λειψεις, θα βρεθούμε ξανά κάποια στιγμη, ελπίζω.
Κάτι τέλος πάντων. Γιατί εμπειρικά μιλώντας, θα μισησετε τον εαυτό σας που δεν προλαβατε να τα πείτε.
Γιαυτό μην τους στεναχωρειτε κι εκείνοι έχουν τα βάσανα τους.. να τους αγκαλιαζετε λίγο παραπανω και να τους δίνετε φιλια. Αυτό θέλουν απο εσάς.. αυτό και να είστε παντα καλα.
Αυτό ακριβως που θέλετε κι εσείς απο αυτους.
Εγώ δεν πρόλαβα να πω αντίο, δεν είχα χρονο. Δεν έχω πει ακόμα αντίο. Γιατί για μένα ζουν μέσα μου και τους μιλάω καμια φορά, δεν τους ξεχναω.
Και όσα χρόνια κι αν περάσουν θα μείνουν απαραλλαχτοι στην μνήμη μου με τα πλατιά τους χαμόγελα και την καλή τους κουβέντα.
Μαμά, μπαμπά, Νίνα,
Ο Πέτρος σας.
Ελπίζω να απολαυσατε αυτό το ταξίδι όσο κι εγώ.. σας αγαπάω ολους και σας ευχαριστώ πραγματικα για την στήριξη σας❤
Ξέρω πως πιθανόν να με σιχαινεστε που είχε τόσο ασχημο τέλος η ιστορία αλλά I promise πως στο επομενο δεν πρόκειται να γίνει κάτι τόσο fucked up όσο αυτό👌😕
Ελπίζω να σας συναντησω και στο επόμενο βιβλίο μου, το Run 😞❤
I will miss you, bye.
