No Ordinary Love

Chapter 15

Marcus POV

"Marcus.. " Taning nasabi nya ng bitawan ko ang mga salitang di ko sya kayang pawalan.. Bakit ko nga ba nasabi yun? Dahil sa sobrang selos at inggit kay Andrew? Hindi ko rin alam kung san ko hinugot at salitang selos. Probably, I'm jealous because all of her life sa akin sya nakadikit.

"You are my closest friend you know that right?" Tanong ko.. Baka nga ako nagseselos dahil mas malapit sya kina Jerome, Joyce at lalo na Andrew

"Were." She bitterly smiled and the memories that the night of her birthday starting to haunt me.. She confessed that she love me.. but, I rejected it..

"I see.." Napalunok ako sa sobrang sakit na nararandaman ko..hindi ko alam

"But.. we are still friends.. Di na nga lang kagaya ng dati na as in close talaga." She smiled genuinely..

"Maiba ako.. There is a workshop sa photograpy sa Communication Art department ng school.. I know you are interested in photography.. so I wrote you name.." nahihiyang sabi ni Mariane sa akin..

"Really? Thank you! How about you?" I asked her and she shook her head while laughing

"Alam mo namang di ko hilig yun.." Ngumiti sya at parang nawala ang kirot na naramdaman ko kanikanina lang.. Nagkatitigan kami pero biglang naputol dahil nag ring ang cellphone nya

"Hello?" nahihiya syang sinagot ang tawag at ako.. ewan ko kung ano pumasok sa isip ko at bigla akong naging curious sa kausap nya..

"Oh.. I'm sorry.. I'd love to go but it's raining outside.." medyo nagblush sya na di ko mapigilang isiping si Andrew and kausap nya..

"Next time! I'll make sure makakasama ako..No.. I'll ask them first.. Si Marcus?" tumingin sya sa akin at napalunok ulit ako.. bakit ganito ang nararamdaman ko.. weird

"I'll ask him too.. but you know.. we have to consider Jane.." Oh great Jane.. she might be waiting for my call.. I felt guilty suddenly without knowing the reason why..

"Bye Choi.." she giggled and ended the call..

"It's Andrew.. nagyaya lumabas.."

"Bakit di ka lumabas.."

"Alam mo namng takot ako maglalalabas pag ganito ka lakas ang ulan.."

"Alam ko.. kaya nga kita pinalalabas.." natawa akong bigla ng maisipan kong inisin sya

"Tsee! alins na nga dito.. nag tatagal ka.. baka kung ano na ginagawa nila sa baba.."  tulak nya sa akin papunta sa pinto

 "Oo nga pala, pupunta ka ba sa family dinner on Saturday?" inilapit ko ang mukha ko sa mukha nya.. ant bigla syang umiwas ng tingin..

"Tignan ko.. wala naman akong magagawa pag bigla akong hinatak ni Mommy.."

"Pumunta ka.. marami raw pasalubong si Mommy sa'yo galing states.." Ngumiti sya

"I'll try Marcus.. for the meantime.. awatin mo muna si Manang Glo kaka dakdak at baka atakihin sa puso.." natawa sya sabay tuluyan akong itinulak sa labas ng pinto sabay lock..

"Hoy! Marriane buksan mo nga ito! Naguusap pa tayo oy!" Inikot ikot ko ang naka lock na door nob..

"Go away.. istorbo.. marami akong gagawin!" Narinig kong pabirong sigaw nya at lihim akong ngumiti...

"Minsan kasi.. ang tao, walang contentment yan.. anjan na sa paligid nila.. pilit pang humahanap sa iba.. minsan saka lang nila mare-realize na matagal na pala nila nahanap un.. napakawalan nila ng walang kamalay malay.." Napahinto ako sa mga naririnig ko sa isda